Christine le Roux Keur 3. Christine le Roux
Sy wenkbroue lig. “Gaan ek?”
“O ja. Hoe lank bestuur jy nie nou al nie?”
Hy beweeg terug na die gang. “Mieta kom nie vandag in nie. Ek sal vir ons ontbyt maak. Jy is seker honger?”
Sy stap by hom verby. “Ek kán kos maak. Ek sal dit maak.”
Hy lyk verbaas, maar vergesel haar na die kombuis.
Terwyl hulle solank tee maak, maak sy al die kaste oop en kyk wat in elkeen is.
“Is jy ’n besitlike soort mens?” vra sy oor haar skouer. “Of gee jy nie om as ek oorneem nie?”
“Ek gee nie om nie.”
Hy het by die tafel gaan sit en hy lyk vir haar nou baie moeg. Miskien is dit bloot omdat hy ongeskeer is, dink sy, maar sy haas haar, gooi eiers in die pan en sny brood. Hy eet dankbaar, sy kan sien hy is honger.
“Dis darem vreemd, nè?” sê sy mymerend toe sy oorkant hom sit. “Jy is skaars vier en twintig uur gelede hier weg en hier is ons, terug en getroud.”
Hy glimlag net en vee oor sy ongeskeerde ken met ’n vieserige uitdrukking. “Gaan jy nou uitpak?”
“Nee,” sê sy beslis. “Ek gaan nou slaap. Jy ook. Het jy genoeg geeet? Dan kan jy maar gaan bad en slaap.”
“Ek slaap nie in die oggende nie.”
“Vandag gaan jy. Ek sal opruim.”
Toe hy weg is en sy die geluid van lopende water hoor, verwonder sy haar oor haar beslistheid. Wat skeel dit haar of hy moeg is of nie? Dis omdat hy anders is as die meeste mans wat sy ken, anders as … Wilhelm. Sy gril nog as sy die naam selfs in haar gedagtes sê. Wilhelm was selfsugtig. Sy hele lewe, nee, húlle hele lewe was ingestel op sy gerief. Dit was nooit nodig om besorg te wees oor hom nie, hy het te goed vir homself gesorg.
André is … anders. Sy dink aan wat haar ma gesê het: hy is die alleenste mens wat sy ken. Ja, dink sy, dis waar, maar daar is meer. Dis nie net sy alleenheid wat haar tref nie, dis sy sagtheid. Sy skrop die pan en spoel hulle borde en koppies uit. ’n Vreemde woord vir ’n groot, sterk man, maar dis waar. Nie dat sy haar daardeur gaan laat sag maak nie, besluit sy ferm. O nee. Dis maar net soos dit is; sy neem kennis van hierdie eienskappe van hom.
In die volgende paar dae word haar eerste indrukke versterk. Waarvoor sy veral waardering het, is sy hoflikheid. Wanneer sy in ’n kamer inkom, staan hy op. Aan tafel trek hy haar stoel vir haar uit. ’n Man met sulke goeie maniere gaan nie ’n moeilike vennoot wees nie; om die waarheid te sê, dit gaan meehelp om die jaar aangenaam te laat verbygaan.
Sy pak al haar besittings uit en vul die ingeboude kaste met haar klere. Sy konnekteer haar musiekstel en pak haar boeke in die boekrak in die televisiekamer.
Bedags, veral soggens vroeg voordat dit te warm word, gaan stap sy en Plato, elke dag ’n ander rigting. Plato pas goed aan, behalwe dat hy die eende nie kan weerstaan nie. Hoe kwater hulle word en hoe harder hulle vir hom blaas, hoe wilder blaf hy. Sy probeer hom van die dam af weghou, maar sy moet ’n paar keer per dag uitgaan om na hom te roep omdat hy so ’n herrie veroorsaak.
Sy en Mieta verstaan mekaar en sy leer die huis ken. Wat Mieta regtig van haar en haar rol in die huis dink, weet sy nie. Volgens Mieta het André vir Wilma gehad, maar Julia het een naweek kom kuier en ’n paar weke later ingetrek as sy nuwe vrou. Dit moet vreemd lyk, maar Julia kan dit ook nie aan haar verduidelik nie. Of Mieta bewus is van die vreemde toedrag van sake aangaande hulle slaapreëlings weet sy ook nie. Om die een of ander onverklaarbare rede is dit belangrik, voel sy asof haar eer op die spel is.
Wat sy die eerste oggend vir André gesê het, was nie net ’n grap nie. Sy gooi haar nagrok op André se bed nadat hy vroegoggend uit is op sy rondtes en loop kastig doodluiters daarna en soek wanneer sy weet Mieta is besig om sy kamer skoon te maak. Wanneer sy objektief daaraan dink, kry sy lag vir haarself, maar sy hou ook nie op nie.
Hy is een middag in sy kamer – hy het trouens net uit die badkamer gekom – toe sy klop en instap, ’n ekstra tandeborsel en ’n pienk waslap in haar hand. Sy stap verby hom, hang die waslap langs syne in sy badkamer en druk die tandeborsel in die glas langs syne.
“Moenie vir my vra waarom ek dit doen nie,” gebied sy hom. “Ek het net ’n verskriklike afkeer van mense wat oor my praat of moontlik oor my doen en late spekuleer.”
“Ek gee nie om nie,” sê hy beleef.
Dit lyk nie asof Mieta hoegenaamd spekuleer nie; sy sit hulle gestrykte wasgoed alles op Julia se bed neer en Julia voel inderdaad getroud wanneer sy André se kaste oopmaak en sy klere wegpak.
Oor die algemeen vind sy hulle daaglikse samesyn ongelooflik rustig en ongekompliseerd. Sy het nie besef teen watter woeste pas sy die afgelope jaar gewerk het nie. Vir haar was dit die enigste medisyne. Nou is elke dag soos ’n skoon bladsy, daar is niks op geskryf nie; dis ’n wonderlike oopte waardeur sy kan stap, waarin sy kan stilstaan net wanneer sy wil.
Gedurende die eerste twee weke is die enigste ander mense wat sy sien die werkers op die plaas. Eintlik vind sy dit ’n bietjie vreemd en noem dit aan André.
“Ek dog in ’n landelike gemeenskap kuier julle oor en weer,” sê sy. “Bure en goed.”
“Almal was weg oor Kersfees,” sê hy. “Hulle kom nou terug. Ek het gewonder of ons dalk iets moet hou, ’n braaivleis miskien. Dan kan jy almal ontmoet. Ek het uit die aard van die saak nie veel onthaal nie, veral nie die afgelope maande sedert oom Septimus siek geword het nie.”
Sy sit en nadink. “Ek wil die mense ontmoet, maar is dit nie ’n onnodige komplikasie nie?” vra sy. “Dit gaan dit moeiliker maak wanneer die jaar verby is.”
“Jy kan nie so redeneer nie,” sê hy redelik. “’n Jaar is lank genoeg. Ons kan nie maak asof jy nie bestaan nie.”
“Dis waar. Goed, kom ons hou ’n braaivleis.”
Sy bestudeer hom waar hy met die koerant op sy skoot sit. Hy is altyd netjies geklee, maar die mosterdkleurige hemp wat hy nou en ’n paar keer vantevore gedra het, irriteer haar. Sy vind dit ’n afstootlike kleur en boonop pas dit hom nie.
“Luister,” sê sy, “gooi daardie hemp weg. Ons het stoflappe nodig en dis net die regte kleur vir ’n stoflap.”
Hy kyk verbaas op. “Hoekom moet ek dit weggooi?”
“Dis lelik.”
“Is dit?” Hy kyk af na die hemp asof dit die eerste keer is dat hy dit sien.
“Ja,” sê sy beslis. “Dit pas jou glad nie. Jy kan wit of blou of enigiets anders dra, maar daardie geel laat my dink aan die dae toe ek skeelhoofpyn gekry het.”
“Goed,” stem hy in op sy rustige manier. “As jy daardie rooie van jou sal weggooi.”
Sy is verstom. “My rooie?”
“Ja.” Hy hou sy oë op die koerant.
Sy is so verras dat sy nie eens stry nie.
Toe sy die volgende oggend na ontbyt die geel hemp op haar bed sien lê, haal sy haar rooie uit die kas en knip albei seremonieel in vierkante wat sy vir Mieta gaan gee om as stoflappe te gebruik. Toe gaan sy uit en roep na Plato sodat hulle kan gaan stap.
Juno is twee dae nadat sy op die plaas gekom het dood, asof hy met Plato se koms besluit het dat die plaas nou in goeie hande is; hy kan maar weggaan. André het haar vertel die hond was al veertien jaar oud en het sedert oom Septimus se dood vinnig agteruitgegaan. Julia is egter nie so seker dat Plato ’n goeie plaashond gaan word nie; sy moet gedurig met hom raas omdat hy histeries blaf vir enige dier wat hy sien.
“Plato!” roep sy nou en stap uit op die stoep. Sy fluit. “Kom, honne, ons gaan stap!”
Sy knik vir die werker wat oor die werf ry met die trekker en sleepwa en fluit weer. Op daardie oomblik kom Plato uit die oop waenhuisdeur gestorm,