Christine le Roux Keur 3. Christine le Roux
kyk vinnig na haar. “Ek kan dit sien, ja.”
Toe hulle op die werf kom, kyk sy nuuskierig om haar rond. “Wat wou jy vir my wys?”
“Kom.” Hy stap om na die buitekamer toe, maar voordat hy nog die deur oopgesluit het, kyk sy al na hom met oë waarin daar weer lig skyn, want van agter die toe deur kom die droewige gehuil van die hondjie. Die oomblik toe die deur oop is, skiet hy uit; sy wollerige swart-en-wit lyfie spring met een wriemelende beweging in Julia se arms in.
“André!” sê sy, op haar knieë, haar strooihoed skeef gestamp, haar arms vol hond. Sy koes laggend heen en weer omdat die hondjie tjankend aan haar gesig lek.
“Sy naam is Radar,” sê hy. “Moenie vir my vra waarom nie, want ek weet nie.”
“Omdat hy so slim is,” lag Julia en druk hom teen haar bors vas. “Omdat hy alles kan sien.”
“Hy gaan ’n werkende hond wees,” sê hy streng. “Jy gaan hom leer. Ek sal jou help, maar as hy nie vinnig leer nie, gaan hy ook … seerkry.”
Haar oë verdonker, haar gesig verstrak. “Ek sal hom leer,” sê sy vinnig. “Hy gaan ’n baie gehoorsame hond wees.”
“Dis goed.” Hy kyk op sy horlosie. “My werk wag. Ek sien jou later vanmiddag.”
“André!” roep sy agter hom aan. “Dankie.”
Hy lig sy hand effens en stap weg sonder om eens om te kyk.
Toe hy teen skemer moeg en natgesweet voor die waenhuis stilhou, staan hy en kyk hoe sy, nou geklee in ’n kortbroek en hempie, kaalvoet op die grasperk besig is met haar eerste les.
“Sit,” sê sy vir die hondjie wat haar beteuterd aankyk en rollend agter haar aanhardloop wanneer sy wegstap. “Nee,” sê sy, sit hom weer op sy agterstewe neer en stap weg. “Sit!”
André skud sy kop en kom nader. “Hoe lank is jy al besig?”
Sy kyk op. Haar hare is in ’n poniestert gebind en sy lyk agtien jaar oud, indien nie jonger nie. “Ure.”
“Dan kan hy nou maar bietjie rus. Kom ons gaan drink iets.”
Sy tel die hondjie onder haar arm op en stap voor hom met die stoeptrap op, haar lenige, bruin bene blink en sterk, haar skraal heupe fiks in die stywe kortbroekie. Dit is asof dit die eerste keer tot hom deurdring: dis sy vrou, dink hy verstom. Hierdie mooi meisiekind is sy wettige vrou.
“Wat is dit nou?” vra sy en bly staan op die stoep om terug te kyk.
“Nee, nee, niks nie,” sê hy vinnig.
Hoofstuk 6
Julia gaan vir die eerste keer saam met André kerk toe en alhoewel dit onjuis sou wees om te sê haar verskyning aan sy sy veroorsaak ’n beroering, kan sy nie verhelp om te voel hoe mense haar bekyk nie. Gelukkig het hulle laat gekom sodat daar nie tyd was om voor die diens met mense te praat nie, en sy het ’n uur om haar voor te berei. Dis die eerste keer in ’n lang ruk dat sy weer kerk toe gaan en sy verwelkom die bekende gevoel van rustigheid en vrede. Miskien verbeel sy haar, maar dit het gelyk asof die predikant in haar rigting glimlag, ’n warm, verwelkomende glimlag, vaderlik en vol aanvaarding.
Sy vind dit ook uitsonderlik gerusstellend om langs André te sit, sy mou teen haar kaal arm, hulle hande wat die gesangeboekie saam vashou. Dit laat haar gedagtes afdwaal, sy probeer haar emosies ontleed. Sy was onder die indruk dat haar ideaal is om aan niemand te behoort nie. Sy hou nie van die woord behoort nie; sy is niemand se eiendom nie en sal dit ook nooit weer wees nie. Geen verhouding waarin die een aan die ander behoort, kan aanvaarbaar of gesond wees nie. Waarom voel sy dan so geborge aan André se sy?
Wees goed vir mekaar, het haar ouers gesê. Sy troos haar met hierdie woorde. Dit is al wat dit is. André is goed vir haar en sy kan nie stry dat dit iets is wat sy waardeer nie. Hy het Radar vir haar gegee toe haar hart stukkend was oor Plato. Die een kan nie die ander vervang nie, maar die nuwe hondjie hou haar so besig, dring so aan op al haar aandag en liefde, dat sy nie tyd het om langer oor Plato te treur nie.
Soms wonder sy met ’n beklemde hart wat oor ’n jaar gaan gebeur. Sy kan nooit vir Radar terugneem Pretoria toe nie en wat doen sy dan sonder hom? Maar sy troos haar vinnig: sy sal nog gereeld plaas toe kom.
Na kerk staan hulle buite rond en sy word aan verskeie mense voorgestel; daar is te veel name om te onthou.
“Ek voel asof ek onder ’n vergrootglas was,” sê sy vir André toe hulle terugry plaas toe. “Dink jy hulle keur my goed?”
“Jy lyk baie mooi,” sê hy.
“Dis nie waarvan ek praat nie,” sê sy ergerlik. “Maar dankie. Hulle het my nie deurgekyk om te sien of ek mooi genoeg is nie, hulle wou sien of ek goed genoeg is vir jou.”
“Dink jy so?” vra hy geamuseerd. “En wat, na jou mening, is goed genoeg vir my?”
“Ek weet nie.” Sy swyg ’n minuut of twee. “Was Wilma daar?”
“Nee.”
“Kom sy na die braaivleis toe?” vra sy nuuskierig.
“Ja. Sy bring iemand saam.”
“O.” Sy herkou hierdie inligting. “En jy gee nie om nie?”
“Dit sou onregverdig wees,” sê hy redelik, “gesien my omstandighede.
“Watse omstandighede?”
“Jy,” sê hy eenvoudig. “Ek is nou getroud.”
Sy maak haar handsak oop en haal haar sonbril uit. Die Februarie hitte is versengend. Sy het nie geweet dit kan so warm word nie.
“Hoe voel jy daaroor?” vra sy neutraal. “Na ’n maand.”
“Waaroor – Wilma, of die feit dat ons getroud is?”
“Wel, eintlik albei, maar meer in die besonder oor die getroude lewe.”
“Dis minder gekompliseerd as wat ek verwag het.”
“Dis waar,” sê sy vertroulik, asof hulle iets bespreek wat hulle nie eintlik persoonlik raak nie. “Ek het gedink dit gaan ’n meer gespanne situasie wees en dit is nie.”
“Vind jy dit ook?”
“O ja,” sê sy eerlik. “Ek het verwag dat ek op my tande sal moet kners, dat dit ’n geval gaan wees van merk elke dag af op die kalender en hoop die jaar gaan gou verby.”
“Werklik? Het ek so ’n onplesierige indruk geskep?”
“Nee, nee,” verseker sy hom. “Dit het niks met jou te make nie. Dis net dat ek nie saam met iemand wou bly nie. Die blote gedagte om weer saam met ’n man …” Sy bly vinnig stil, kyk deur die syvenstertjie.
“Het jy dit al vantevore gedoen?”
“Ja,” sê sy koud. “En ek wil nie daaroor praat nie.”
Hy dring nie aan nie.
Hy dring nooit aan nie, dink sy in die volgende paar dae terwyl sy voorberei vir die braaivleis. Alles wat sy doen, aanvaar hy. Hy dwing nooit sy wense op haar af nie. Vir haar is dit ’n unieke ervaring omdat Wilhelm presies die teenoorgestelde was. Elke cliché oor die manlike geslag was op hom van toepassing: hoof van die huis, die een wat die besluite neem, die een wat die septer swaai, te alle tye sterk en vol bravade. Sy, wat hom beter geken het, het geweet wanneer hulle alleen was, was hy anders; die Tarzan-rol was uitsluitlik vir buitestanders. Ten spyte van die oordrewe manlikheid het hy nie veel belangstelling getoon in haar as vrou nie. Sy kon dit nie verstaan nie, sy het geglo daar is iets met haar verkeerd. Hy het haar nie begeerlik gevind nie; dit was sy wat tekortgeskiet het. Dit het die skok op die ou end net groter gemaak, haar vernedering omgesit in haat en wraak.
Sy dwing haar gedagtes in ’n ander rigting. Op hierdie vreedsame plaas mag hy nooit binnedring nie.
Die