Koms van die motman. Chris Karsten
wuif binnetoe. “Is almal uit?”
“Dalk nog ’n paar daar agter, die wasmasjiene raas. Miskien hoor hulle nie, ons werk 24/7.”
“Ja,” sê Thys, “karkapers het min rus.”
“Ons is nie fokken kapers nie!”
“Jou taal, meneer Manzini,” berispe Silas.
“Waar’s jou grootbaas?” vra Thys. “Kruip hy ook daar agter by die wassers weg?”
“Hy sal nie heelnag kan wegkruip nie, ons sal hom kry,” sê Silas.
“Van wie praat julle?” vra Manzini, haal sy pet af, vee met ’n plat hand oor sy kaal kop, blink in die skerp soeklig van buite deur Ontvangs se vensters.
“Los die speletjies!” Thys se stem is ineens skerp.
Silas ken daai stemtoon. As Thys Neser in daai toon met jou praat, staan jy liefs ’n tree of twee tru. Silas sê: “Soos jy sien, die lasbrief is vir die deursoeking van jou perseel vir ’n Mercedes-Benz S500, 2005-model, so 10 000 kilo’s. En daar’s die VIN-nommer. Nou vra ek weer: Is daar só ’n kar hier op jou perseel?”
Manzini haal ’n dik skouer op, minder astrant. “Ek weet nie, ek sal eers die rekords moet nagaan. Ons maak elke dag dosyne karre skoon, ons het kontrakte met handelaars so ver as Soweto, Roodepoort, Fourways, Midrand …”
Thys gaan maak die voordeur oop. Stof en geraas warrel in die lug. Hy roep. “Kom! Meneer Manzini het ons ingenooi, laat ons begin! Begin die plek deursoek vir ’n groot swart Merc en ’n wegkruiper.” En vir Manzini: “Waar’s jou kantoor?”
“Ons kan hier praat,” sê Manzini.
Gewapende polisiemanne kom verby en verdwyn in die ingewande van die pakhuiskompleks in.
“Nie hier nie, op ’n stiller plek,” sê Silas.
“Dis rustig hier,” sê Manzini.
“Liewer in die privaatheid van jou kantoor,” sê Thys. “Waar al jou dokumente byderhand is.”
“Waar’s jou kantoor?” vra Silas.
Manzini lig sy oë.
“Kom,” sê Silas en kry sy elmboog beet. Hy vertrou die vent nie, maar boeie kan later wetlike komplikasies inhou as hulle geen spoor van die gewraakte Merc, of van Ordog, kry nie. Boonop uitgelag as overkill van die jaar, met ’n Casspir en SWAT teen ’n klompie wassers en poetsers van karre.
“Wat gaan julle –”
“Sjuut,” fluister Silas vir Manzini.
Thys wys na die trappe uit die gang. “Wag hier.”
“Katvoet,” vermaan Silas.
Thys verdwyn met die trappe op en Silas wag. Manzini probeer weer iets sê. “Shaddup!” snou Silas.
Thys kom af met ’n fris man met breë skouers. “Hy staan daar voor ’n deur wat sê MANAGER. Ook ongewapen, maar erg koppig, traag om daar pad te gee.”
“Wie’s jy?” vra Silas.
“’n Drywer, meneer,” sê die man, treurige oë afgeslaan op sy skoene.
“’n Drywer van gesteelde karre?”
Hy kyk nie op nie. “Nee, meneer, net ’n drywer.”
“Wat doen jy daar bo?”
“Ek wag, meneer,” sê hy vloer toe. “Om te dryf.”
“Ken jy hom?” vra Thys vir Manzini.
Manzini kyk na die drywer, na die groot skouers wat vooroor hang, kop onderstebo soos ’n moeë donkie. “Naam is Kofman, hy’s ’n chauffeur.” Manzini lig ’n vet hand en maak met sy voorvinger sirkelbewegings langs sy slaap.
Silas stamp die drywer met die los speek by Ontvangs buitetoe.
Met sy terugkoms sê Thys: “Raait, kom ons gaan kyk hoe lyk ’n karwasbaas se kantoor.”
Manzini begin weer stribbel, maar Silas por hom met ’n stamp in die rug agter Thys die trappe op, albei nou met hulle dienspistole in die hand.
Voor sy MANAGER-deur steek Manzini koppig vas.
“Maak oop,” sê Thys.
Manzini draai die knop en druk die deur oop. “Dis ek,” sê hy binnetoe en stap in, Thys en Silas agterna, veilig verskuil agter die groot rug, net ’n raps kleiner as ’n garagedeur.
Op ’n tweesitpleksofa sit ’n man, Silas skat hom so in die vyftig rond, min of meer sy en Thys se jare. Hande sedig op sy skoot gevou, lang bene by die enkels gekruis, blink skoene lyk duur en Italiaans. Sy styl hare is plat agteroor geborsel met ’n effense silwer glinstering in die neonlig. Die ronde goueraambrilletjie gee hom die voorkoms van ’n tipiese boekhouer, nie noodwendig onguur nie – Silas is amper seker dat baie boekhouers nié boekerig lyk nie. Hy sit ongestoord, die trek van ’n gryns aan die dun lippe asof die nagtelike polisieklopjag hom eerder amuseer as verskrik.
“Wie’s jy?” vra Thys.
“Arthur Wilky.” Gemoduleerde stem.
Manzini gaan sit agter sy groot lessenaar en Thys stel hom en Silas amptelik voor met rang, van, doel van besoek.
Waarop Silas sê: “Die klandestiene kartelbaas, as ek dit nie mis het nie?”
“Klandestien? Kartelbaas?” Wilky grinnik. “Sjoe, groot woorde vir só ’n klein polisiebreintjie. Maar ek’s bevrees jy het dit mis. Dis wel my besigheid hierdie, en wetsgehoorsaam, mag ek byvoeg. Muzi daar is my bestuurder.” ’n Wuif met sy hand na Manzini links van hom.
“Staan op,” beveel Silas.
Wilky ontvou sy bene en kom orent. Silas bevoel hom. Geen wapen nie. Wilky gaan sit en vou weer sy bene en hande.
Silas gaan draai die sleutel in die deur sodat hulle nie onverwags gesteur kan word nie en staan dan ’n oomblik die groot kluis in die hoek en beskou. Hy sal nie omgee vir ’n kykie daarin nie. Voor sy geestesoog sien hy die pakke note, die ongeregistreerde vuurwapens, al die dokumente vir gesteelde voertuie. Maar hy hoef nie oorhaastig te wees nie, hulle sal weldra daai inhoud onder ’n vergrootglas kan bekyk. “Is dit waar julle die vervalste registrasiepapiere hou?”
Wilky se voorkop plooi. “Vervalste papiere?” Hy draai sy gesig na Manzini. “Muzi, is jy agter my rug besig met iets onwettigs?”
“God, no, I’m an obedient citizen!” sê Manzini onthuts, slaan dan vlot oor na Kombuisafrikaans: “Hierie is ’n legitimate besigheid.”
Silas sien geen teken van ’n wapen op die lessenaar nie, maar gaan trek nietemin die laaie oop en vroetel daarin. Niks nie. Hy gaan sit op die gastestoel regoor Manzini en sy groot lessenaar. Thys sit regs van hom in die ander gastestoel regoor Wilky se sofa. Die deur is skuins agter Silas se linkerskouer. Agter Thys is die enigste venster, die vuil blinding vir die nag toegetrek.
Thys sê: “Komaan, Muzi, moenie twee ou bullshitters probeer bullshit nie. Ons weet almal wat hier aangaan. Die legitimate besigheid is net ’n front, Top Notch is die plek waar julle gesteelde karre was en versprei – en met was bedoel ek nie net met seep en water nie, ek bedoel launder, soos in geldwassery, soos om vuil geld en vuil karre weer ’n aansien van wettigheid te gee. Of hoe, Arthur?”
“Waarvan praat julle?” sê Wilky.
Thys kruis ook sy bene, sy dienspistool terug in sy holster. Silas ken die trieks van gemoedelikheid, soos om verdagtes op hulle voorname aan te spreek nes ou vriende en hulle te laat ontspan.
“So, Muzi,” sê Thys. “Is ek reg, is dit waar die Manzini vandaan kom, jou Swazi-bloed?”
“Dis waar ek gebore is, by Commissie Nek. En nie net ordinary Swazi-bloed nie, blue Swazi-bloed in hierie veins.”
“Hene,