Tweede kans op liefde. Elza Rademeyer
die duiwel! Wie is jy?”
“Gedink jy gaan wegkom, nè? Roer jou, en jy is ’n lyk!”
“Ek dag jy’s bewusteloos. Hoe kom jy hier? Wie is jy?”
“Dit traak jou nie wie ek is nie. Wat soek jý hier? Nie dat dit saak maak nie, want die polisie is op pad. Ek het hulle klaar gebel, die oomblik toe ek jou gewaar het. Hulle behoort nou enige oomblik op te daag.”
“Die polisie?” vra hy verdwaas. Nie soseer oor wat sy gesê het nie, as oor haar oë. Die mooiste blou oë wat hy in sy lewe nog gesien het, al blits hulle soos vuurtonge.
“Die polisie, ja. So as ek jou kan raad gee, beter jy jou vinnig uit die voete maak, of jy slaap vanaand in die tjoekie.”
“In die tjoekie?” Sy gedagtes is nie mooi by wat sy sê nie, want haar skoonheid slaan hom skoon van sy voete af.
“Die tronk, ja. Dit sal nie help om jou onnosel te hou nie. Dit sal my nie verbaas as jy hoeka ’n ontsnapte misdadiger is nie.”
Hy ruk hom reg en kyk haar ondersoekend aan: “Yl jy? Ek bedoel, hoe voel jy? Het jy jou kop gestamp of iets?”
“Ek makeer niks nie, en ek gee jou nou ’n laaste kans. Maak jou uit die voete, of jy is vanaand terug in die tronk!”
“Wag ’n bietjie. Is daar nie dalk ’n misverstand iewers nie? Wat laat jou dink ek is ’n misdadiger en ’n tronkvoël?”
“Wat anders? Eerbare ordentlike mense steel nie water uit ’n versteekte kraan in mense se tuin wanneer hulle nie tuis is nie.”
“Die mense wat nie tuis is nie, waar is hulle dan?”
“Dit hoef jy nie te weet nie. Ek pas die huis op, en ek sal sorg dat niks gesteel of hier weggedra word nie.”
“So, jy pas die huis op. Wie het jou gevra om die huis op te pas?”
“Dit het niks met jou te doen wie hy is nie.”
“Is dit dalk oom Jos du Preez?”
“Hoe weet jy dit?” vra sy verward, haar braafheid aan die taan, want noudat sy hom bekyk, lyk hy nie soos ’n boef nie. Aan die ander kant moet sy haar nie misgis nie. Boewe kan ook soos ’n Adonis gebou wees en ’n aantreklike gesig hê.
“Omdat oom Jos du Preez die oom van ’n kollega van my is, en ek die naweek in sy huis mag tuisgaan.”
“Hoe … sê jy?”
“Ek het netnou hier aangekom en gaan vir die naweek in oom Jos se huis tuis. Met sy volle toestemming. Al vergoeding wat hy wil hê, is dat ek sy gras moet sny.”
Sy kom agter haar mond het oopgeval en klap dit vinnig toe. “Hoekom het jy nie lankal so gesê nie?”
“Wanneer moes ek? Jy het my nog nie kans gegee om enigiets te sê nie.”
“Bedoel jy … jy gaan hier woon?”
“Vir die langnaweek, ja. Maar waar kom jy vandaan? Hoe het jy hier in die erf beland?”
“Ek bly hier langsaan,” beduie sy na die kothuis anderkant die skeidsmuur. “Ek het oor die muur gespring.”
“O, is dit hoe die ding werk. Ek het vir ’n oomblik of wat gedink jy het uit ’n vliegtuig geval. Boer jy met katte en honde?”
“Hoe weet jy dit? Ek bedoel, ek boer nie met hulle nie.”
“Maar jy het wel katte of honde.”
“Hulle is nie myne nie. Ek pas hulle net op.”
“Is die polisie op die dorp altyd so stadig wanneer hulle uitgeroep word?”
“Wat bedoel jy?”
“Wel, Oewersdal is nie ’n wafferse groot plek nie. As daar iets in hulle steek, moes ons al die geloei van hul sirene gehoor het.”
“Hulle het seker nie sirene nie. Ek bedoel, die polisiestasie is op Goudbaai. Hier op Oewersdal is nie so iets nie.”
“Wel, bel hulle en verduidelik die situasie voordat hulle verniet die drie kilometer hierheen ry. Hier, gebruik sommer my selfoon. Jy ken seker die nommer.”
“Ek het hulle nie regtig gebel nie. Ek wou jou net skrikmaak sodat jy my nie … iets aandoen nie. Ek wou die honde … Wat het van die honde in die straat geword?”
“Ek het nog nie doodskrete gehoor nie, maar kom ons gaan kyk.”
“Ek raak naar wanneer ek bloed sien.”
“Ek is ook nie mal oor hondebloed nie, maar hulle is doodstil. Miskien het hulle opgehou baklei en maats gemaak.”
“Hulle sal nooit maats raak nie. As ek hulle nie die vorige kere natgespuit het nie, het hulle mekaar uitgemoor.”
“So, jy wou die honde natspuit met oom Jos se tuinslang en water.”
“Ja. Dis voor sý hek wat hulle baklei, nie myne nie. My tuinslang is in elk geval in die buitekamer toegesluit. Teen die tyd wat ek dit daar gaan haal en aan ’n kraan gekoppel het, het die honde mekaar al verskeur.”
“Hoe kom jy terug in jou erf?”
“Ek klim terug met die leer wat …” Sy bly onthuts stil toe sy na die kaal muur kyk. “Wat altyd aan hierdie kant gestaan het. Het jy dit weggevat?”
“Ja, ek het. Ek het nie besef hy staan hier sodat oom Jos se buurvrou na willekeur heen en weer tussen die twee eiendomme kan rondklouter nie.”
“Moenie maak asof ek ’n krimineel is nie. Die minste wat oom Jos kon gedoen het, was om my te laat weet hier gaan iemand in sy huis kom bly. Ek gee die gras water, vee die stoepe, sorg dat daar nie rommelpos in sy posbus opgaar nie. Nou is dít die stank wat ek vir dank kry.”
“Ekskuus! Ek het nie bedoel om jou te beledig nie, maar ek hou nie daarvan dat iemand my van misdaad beskuldig en as ’n tronkvoël uitkryt nie.”
“Waar is die leer, of gaan jy vir my die hek oopsluit?”
“Ek kry gou die sleutel, dan gaan sluit ek die hek oop.”
Sjoe, wat ’n gemors, dink Tessa toe hy die huis binnegaan om die sleutel te gaan haal. Glad nie ’n vredeliewende manier om met ’n vriend van jou buurman kennis te maak nie. Maar wat maak dit saak? Hy is ’n man, en geen man is te vertrou nie. Veral nie aantreklike mans nie. Hy moes haar klaar afgeloer het, want hoe weet hy van die katte en honde? Die hondjies is nog klein. Hulle blaf nie so hard dat hy hulle kon gehoor het nie, en die katte miaau net wanneer hulle wil kos hê.
Daar is geen teken van die twee boerboele toe hulle by die hek kom nie. “Wat sou van hulle geword het?” wonder sy hardop.
“Mekaar opgevreet, dis al wat ek kan dink.”
“Ek kan nie glo hulle is weg nie. Die vorige kere sou hulle mekaar vermorsel het as ek nie gekeer het nie.”
“Jy het hulle darem seker deur die hek natgespuit. Dit sou malligheid gewees het om die hek oop te maak.”
“Ek is nie onnosel nie. Lyk ek vir jou blond?”
“Nee, jy het pragtige gitswart hare en baie mooi oë.”
“Buitendien, waar sou ek ’n sleutel vir die hek kry?” ignoreer sy die opmerking.
“Jy bedoel jy klim elke keer oor die muur om die tuin te kom natmaak! Hoekom het oom Jos nie vir jou ’n sleutel gegee nie?”
“Omdat hy nie geweet het hy gaan in die hospitaal beland toe hy hier weg is nie. In elk geval, van nou af sal jy seker die tuin natmaak en die stoepe skoonhou. Ek is bly, want dit spaar my baie tyd.”
“Dankie dat jy dit gedoen het. Voor ek vergeet, my naam is Mynhard Malan.”
“Ek is Tessa.”
“En jou van?”
“Dis