Tweede kans op liefde. Elza Rademeyer
eers toe sy voor haar hek vassteek dat Tessa besef sy is uitgesluit, sy het mos nie haar hek se sleutel by haar nie. “Meneer! Mynhard!” roep sy, maar toe sy terugdraf na sy hek toe, is dit net betyds om die voordeur agter hom te sien toegaan. Sy sal haar longe uitskree, dan gaan hy haar nog nie hoor nie.
Vir ’n wyle kyk sy besluiteloos om haar rond. Daar is net een genade, sy sal maar bo-oor die hek moet klim.
Dit val Mynhard by van sy bier wat nog buite op die stoep staan. Seker nou al warm geword met die manewales wat die meisiekind veroorsaak het. Sy is seker een van die kinders van die tannie langsaan. Dit behoort nogal die moeite werd te wees om haar beter te leer ken indien sy nog ongetroud is.
Hy knip sy oë verdwaas toe hy die voordeur oopmaak en sien sy sit bo-op die hek na die kothuis en wieg. Op en af, dan weer vorentoe en agtertoe. Hy wonder eers of sy al haar varkies op hok het, maar kom dan agter sy sit vas. Haar langbroek moes aan ’n draad of iets vasgehaak het.
Tessa wonder hoe op aarde sy haar broek gaan loskry, en vervies haar oombliklik toe Mynhard al proestende van die lag naderkom en vra of hy kan help.
“Ek het niemand se hulp nodig nie, dankie!”
“O, is dit jou gewoonte om so op die hek te ry? Dit kan breek, weet jy. Hekke is nie gemaak vir akrobatiese oefening nie.”
“Ag, gaan bars, man!” Na die duiwel met die broek, besluit Tessa. Sy gaan spring, laat hy dan maar in sy maai in skeur as hy wil! Dog, al wat gebeur, is dat die draad genoeg meegee sodat sy kop onderstebo bly hang, terwyl haar hande net-net die grond raak.
“Mag ek jou nóú help, of moet ek steeds gaan bars?”
“Kry my los!”
“Het jy al die woord asseblief gehoor?”
“Asseblief.”
“Jy klink maar baie teensinnig. Genade, hoe het jy dit reggekry? Is die draad nie deur jou boudvleis ook nie?”
“Moenie simpel wees nie! Sien jy miskien bloed? Haak die draad uit!”
“Dis nie sommer net vir uithaak nie. Dit is dwarsdeur jou broek, die een kant in en die ander kant uit, en dit is nie ’n sagte ou draadjie nie. Die maklikste manier om los te kom, gaan wees om uit jou broek uit te klim.”
“Is jy besimpeld?”
“Hoe lyk iemand wat besimpeld is?”
“Man, kry my los. Die bloed loop in my kop in.”
“Ek hoop die hek gaan die gewig van die twee van ons hou. Die ding kraak al klaar.”
“Wat die duiwel dink jy doen jy?”
“Ek probeer net my arm tussen jou lyf en die hek inkry, vroumens, of wil jy jou doodval wanneer ek die draad uit jou broek trek?”
“Is hy uit?”
“Amper. Nugter weet wat jy aangevang het dat dit jou so vas kon gehaak het. So ja, uit is hy!”
“Dankie tog. Wat vang jy nou aan?”
“Ek hou jou vas, of wil jy hê ek moet jou los sodat jy jou nek breek?”
Tessa se eerste impuls toe haar voete weer op vaste grond staan, is om die huis te probeer haal, maar Magriet Nel se skril stem in die straat anderkant die hek laat haar vassteek.
“Sies, wat ’n skande! Kry jy nie skaam om so openlik met die mansmense te flankeer nie? Sowat van onwelvoeglikheid darem. Het julle jong mense van vandag geen skaamte in julle nie? Dis geen wonder Jaco het jou uit sy huis gesmyt nie!”
Mynhard snap gou dat die gesette tante die kwaai skinderbek moet wees. ’n Vinnige kyk na die meisie langs hom laat hom besef die vrou se geskel het haar gekwets. Sy lyk kompleet soos ’n hond wat ’n onverdiende skop ontvang het.
“Ek is sommer lus en laat plaas ’n berig in die koerant om die mansmense teen jou te waarsku,” tier Magriet Nel voort. “Ek weet nie wie jy is nie, mannetjie, maar wees gewaarsku. Meng jou met die semels en die varke vreet jou op. Moenie sê jy is nie gewaarsku nie!”
Mynhard onthou wat sy oom Jos gesê het: Vir Magriet Nel moet jy kortvat. “Ag nee,” wend hy hom sonder meer tot die kwaai vrou, “moet nie vir my sê tannie se nuuskierigheid het gemaak dat jy jou kamera in die huis vergeet het nie! Die lekkerste deel van die sports het jy ongelukkig gemis. Dit het ons bo-op die hek beoefen!”
Tessa se oë rek. “Moenie sulke goed sê nie!” fluister-sê sy onthuts.
“Sies! Watse soort man is jy? Lyk my jy het ook nie ’n skaam haar op jou kop nie.”
“Nee wat, deesdae is alles anders as in die ou dae toe mense hul skandes onder komberse en agter die bosse in die veld beoefen het. Ons doen dinge nou sommer openlik.”
Tessa voel asof sy in die aarde kan wegsak. “Is jy gek?”
“Ongelukkig is tannie te oud en te swaar om op die hek te klim, anders het ek jou gewys hoe dit gedoen word!” tart hy ongestoord voort. “Die hek sal ongelukkig nie jou gewig kan dra nie.”
Magriet se bors dein op en af van verontwaardiging. “Jou ongepoetste, ongeskikte skepsel! Oewersdal se mense is ordentlik. Moenie dink ek gaan die saak hier los nie. Hulle moet kennis neem van watse tipe in die omgewing is.”
“Tante moet net gou eers vir jou gaan skoene aantrek. Netnoumaar raak die pad vol duwweltjies en steek dit dwarsdeur daardie dun pantoffels aan jou voete.”
Toe sy met ’n moorddadige kyk in hul rigting huis toe waggel, begin Mynhard lag, so aansteeklik dat Tessa haar lag ook nie kan hou nie.
Hy stap saam tot by die huis se stoep waar daar ’n klomp klein hondjies aan die speel is. Drie katte lê rustig op die stoele en slaap. “Aan wie behoort die diere? Jy het mos gesê jy pas hulle net op.”
“Die hondjies behoort aan die eienaar van Goudbaai se hotel, en die katte aan die eienares van hierdie huis. Die twee tannies is susters en het vir hul kinders in Australië gaan kuier, nou pas ek die huis en diere op. Jy wil nie dalk een van die hondjies koop nie?”
“Mag jy hulle verkoop?”
“Ja, ek mag. Tannie Janie het gesê ek kan die hondjies verkoop vir duisend rand stuk.”
“Duisend rand?”
“Onthou, hulle is Labradors. Goed, hulle is nou nie geregistreer nie, maar hul ma was ’n Labrador en hul pa ook.”
“Dis te hope. Wat het van hul ma en pa geword?”
“ ’n Motor het hul pa doodgery en hul ma is sommer net dood, kort na hul geboorte. Wil jy enetjie hê?”
“Nee, ek het ’n hond. Toevallig ook ’n Labrador. Hy sal nie daarvan hou om sy baas met ander honde te deel nie.”
Sy lig haar skouer. “Ek het maar net gevra.”
“Hoe lank bly jy al hier op Oewersdal?” Hy verbeel hom hy sien dat iets soos waaksaamheid haar mooi blou oë binnesluip.
“Hoekom wil jy weet?”
“Ek vra sommer uit belangstelling.”
“Twee weke.”
“Hoe goed ken jy die mense van die omgewing?”
“Ek ken niemand nie,” sê sy voordat sy in die huis verdwyn.
“Waarvandaan is jy oorspronklik?” vra hy toe sy terugkom met die hek se sleutel.
“Van Kaapstad. En waarvandaan kom jý?”
“Van George. Ek is egter ’n bietjie verder aan op die plaas Koppie-alleen gebore, en is hier om te kom kyk hoe die plaas daar uitsien, of ek kans sien om te kom boer, en of ek liewer my werk as motorwerktuigkundige moet behou. Waar werk jy?”
“Ek … werk nie op die oomblik nie. Het jy planne om Koppie-alleen te koop as jy daarvan hou?”
Nadat