Tweede kans op liefde. Elza Rademeyer
“Dis reg, ja. Ek is Mynhard.”
“Goeiste, maar jy het omtrent verander. ’n Man geword! Ek onthou jou as so ’n klein maer seuntjie met knopperige knieë. Ek het eendag by die skool ’n helse pak slae by juffrou Brand gekry oor ek pouse een van jou toebroodjies gegaps het. Dit het vir my net te lekker gelyk.”
“So ons was saam op skool?”
“Ja, maar nie eens ’n volle jaar nie, toe is jou ma mos dood en is jy weg. Miskien onthou jy my bynaam, Sproetjies?”
“Om eerlik te wees, nee.”
“Toe maar, ek het jou ook nie herken nie, en ek is darem seker goed vier jaar ouer as jy. So jy sê jy gaan nou kom boer?”
“Dis die plan, ja. Ek gaan my egter eers volgende maand permanent hier kom vestig. Kan jy my enigiets omtrent my pa vertel?”
“Hy het so ’n paar keer hier in die hotel tuisgegaan, maar was nie spraaksaam nie. Ek het gou agtergekom hy hou nie daarvan ’n mens moet hom uitvra nie.”
“Ek weet nie eens hoe hy gelyk het, of hoekom hy my ma destyds gelos het nie.”
“Jy lyk nogal baie na hom. Dieselfde lengte en dieselfde donker hare. Verder weet ek ook maar niks nie. ’n Kind neem mos nie notisie van grootmensdinge nie. Waar was jy al die jare nadat jy hier weg is?”
Nadat hy haar ingelig het, is dit haar beurt om hom van haar omstandighede te vertel. “My ma is mos dood toe ek nog klein was. My pa was Koen Fiets. Al die jare ’n fiets gery, hom aan alkohol vergryp na my ma se dood, en in sy dronkenskap voor ’n vragmotor beland. Gelukkig was ek darem al in matriek toe hy dood is, en kon die skoolhoof vir my werk hier by die hotel kry. In die begin sommer net as ’n skoonmaker, maar deesdae is ek hier by ontvangs, en wanneer die eienares nie hier is nie, bestuur ek sommer die hotel. Ek werk baie lekker hier.”
“Kan jy my die naam van ’n bouer gee?” vra hy gou toe daar mense by die deur inkom. “Voordat jy besig raak. Ek wil nog ’n paar dingetjies gaan doen.”
Sy krabbel ’n naam en telefoonnommer op ’n stukkie papier en stoot dit voor hom in. “Probeer oom Koot eerste. Hy werk netjies en is nie te duur nie.”
Terug by die huis op Oewersdal, hou hy voor sy hek stil, en klim uit om die klokkie by Tessa se hek te druk, maar dan pak die moedswilligheid hom. Sy sal die muurprop neem en omdraai huis toe. As hy oor die muur klim, nooi sy hom dalk vir koffie. Dit sal nie help om te ontken dat hy skaamteloos nuuskierig is oor wat tussen haar en haar man aan die gang is nie.
Sy is duidelik nie lus om hom binne te nooi toe sy die kombuisdeur oopmaak nie, maar hy skuur eenvoudig langs haar verby en trek vir hom ’n stoel onder die kombuistafel uit.
Vir ’n paar oomblikke bly sy botstil by die deur staan. Dan kyk sy hom vraend aan: “Jy wil seker net die kragprop vir my kom gee?”
Hy maak asof hy haar onsekerheid nie raaksien nie. “Ja, hier is dit. ’n Koppie koffie sal darem nou lekker wees. Die dorp is nogal besig so op ’n Saterdagoggend, weet jy?”
Onthuts stap sy kombuiskas toe om ’n koffiebeker uit te haal. Wat vir ’n soort mens is hy om hom so ongenooid in iemand anders se huis tuis te maak? Sy tel die ketel op, loop daarmee wasbak toe om water in te tap, en probeer hard aan iets dink om te sê, maar kan nie regtig aan iets dink wat nie haar gramskap teenoor mans sal verraai nie.
Die koffie stort amper oor die rand van die beker toe sy dit voor hom neerplak.
“Wat van jou?” wil hy weet. “Gaan jy nie saam met my koffie drink nie?”
“Ek is nie dors nie. Hier is die suiker en melk.”
Hy hou hom dom wat haar afkerigheid betref. “Dankie. Dit gaan voorwaar lekker smaak. Ek was gou daar by die hotel op Goudbaai aan om by die dame by ontvangs te gaan verneem na ’n bouer, en sowaar daar is sy toe ’n ou skoolmaat van my. Minette Kruger. Ken jy haar?”
“Ek het al met haar kennis gemaak.”
“Kom sit, hoekom staan jy so rond asof jy nie weet waar die stoele is nie?”
“Ek … moet gaan kyk waar die hondjies is.”
“Wag net dat ek my koffie gou afsluk, dan gaan ek saam. Moet jy gereeld na hulle soek?”
“Ek gaan hulle nie soek nie. Ek moet net kyk of alles nog reg is.”
“Ek hoor hulle nie baklei of tjank nie. Hoe oud is hulle?”
“Nog nie ’n volle twee maande nie.” Sy swyg ’n rukkie. Vra dan: “Was jy al op die plaas, en wat dink jy daarvan?”
“Ja, ek was en het klaar besluit om te kom boer. Dit sal egter eers oor ’n maand kan wees, want ek moet nog by my werk kennis gee. Jy het nou die dag gesê jy ken niemand van die omgewing nie, maar wat van jou man? Behoort Groene Weide aan hom, of het ek verkeerd verstaan?”
“Ja, dit is sy plaas.”
“Hoekom bly jy dan hier en hy daar? Het jul huwelik verbrokkel?”
“Dis dinge wat jou nie aangaan nie. Bemoei jou asseblief met jou eie sake.”
“Hm, dis ’n antwoord wat ek verdien. Ek kry boonop die gevoel jy gaan my hier uitsmyt as ek nie my bas lig en self loop nie. Dankie in elk geval vir die moeite met die koffie. Dit het vorentoe gesmaak.”
Hy hoor hoe sy die agterdeur hard agter hom toeklap, en hy grinnik. Sy het voorwaar nie geskroom om hom op sy plek te sit nie. Dít het hy nou van sy nuuskierige voortvarendheid.
Tessa wring haar hande saam. Sy was ongeskik. Miskien het hy regtig net belanggestel. Per slot van rekening grens Groene Weide aan Koppie-alleen. Sou hulle bure gewees het as …? Nee, dit gee hom nog nie die reg om in haar lewe in te meng, en hom hier te kom tuismaak asof die huis aan hom behoort nie.
Sy tel die beker op om dit onder die kraan uit te spoel, en kom eers agter dis lankal skoon toe die amper kokende water haar hande brand. Haar kennis van mans is beperk, maar sy het in ’n baie kort bestek geleer om nooit as te nimmer weer enige man te vertrou nie. Haar pa was die enigste uitsondering. Haar eerste goeie vriend was Japie. Hulle verhouding was van korte duur. Toe sy nie wou swig vir seks met hom nie, het hy binne ’n maand aan ’n ander meisie verloof geraak. Wouter weer was kamma so onsterflik lief vir haar dat hy sou selfdood pleeg as hy haar nie kan kry nie. ’n Liefde wat so vinnig soos ’n dwarrelwind verdwyn het toe die bekoorlike Sonja, ’n ontkleedanseres, sy pad gekruis het. Gelukkig was haar hart nie gebroke nie, en moes hy maar ’n ander skouer gaan soek om op te huil nadat hy uitgevind het Sonja het ’n gorilla van ’n man!
Toe stap Jaco Verwey haar lewe binne …
Sy slaak onbewustelik ’n sug. Wat daar vorentoe in die lewe op haar wag, sal sy nie weet nie. Haar ma het na haar pa se dood in ’n enkelwoonstelletjie ingetrek. Dis piepklein. Daar is nie plek vir haar nie. Sy sit sonder werk, hier ver weg in die boendoes, en is daarby feitlik platsak. Die belofte van die baas vir wie sy in die stad gewerk het om haar te laat weet indien daar weer ’n pos oopgaan, beteken nie veel nie. Hy is so ’n goeie baas dat almal wat vir hom werk, sal klou aan hul poste.
Sy vee die krummels driftig weg wat een van die katte op die kombuisvloer agtergelaat het nadat hy skelm ’n stuk beskuit van die tafel af gegaps het. Wat haar besiel het om so halsoorkop haar werk te bedank en haar woonstel se huur op te gee, weet nugter. Nog minder weet sy wat haar besiel het om met Jaco Verwey te trou, en hóé sy haar uit die sogenaamde huwelik gaan loskry.
Sondagoggend, toe Mynhard wakker skrik, die slaapkamergordyne wegtrek en sien watter mooi dag dit beloof om te wees, wens hy die oggend wil gou verbygaan sodat hy weer Koppie-alleen toe kan ry. Die huurders het weliswaar gesê hy is enige tyd welkom, maar hy wil nie van hom ’n oorlas maak nie, en het afgespreek om eers so drie-uur se kant weer daar ’n draai te maak.
In die tussentyd sal hy die omgewing maar so ’n bietjie verken.
Sy eerste besoekpunt nadat hy hom aangetrek