Tweede kans op liefde. Elza Rademeyer
oor hom vra, het sy vir my gesê hy is weg, en ek moet vergeet dat ek ooit ’n pa gehad het. My kat het op ’n dag verdwyn, toe kry ek hom dood in die veld. Ek het nogal in die veld gaan soek na my pa, maar kon hom nie kry nie. Niemand het ook weer van hom gepraat nie, so ek het toe maar gedink hy is op ’n ander plek oorlede.”
“Wat het van jou ma geword?”
“Sy is twee jaar nadat my pa weg is, oorlede, en ek is toe kinderhuis toe.”
“Waar was jou pa dan al die tyd?”
Hy lig sy skouers. “Al wat die prokureur my kon sê, was dat hy ’n welvarende sakeman in Oos-Londen was, en dat hy weer getroud is met ’n weduwee. Sy is ’n paar maande voor my pa oorlede, en haar dogter kon hy nog nie opspoor nie. Sy toer glo iewers in die buiteland, so sy weet nog nie haar stiefpa is oorlede nie.”
Hulle het al geselsende tot by die hek gevorder, toe Mynhard sien Tessa steek vas en staar verskrik na ’n man wat uit ’n motor klim en nadergestap kom.
Toe dit lyk asof sy die hasepad wil vat huis toe, hou hy haar impulsief aan die arm terug. “Kom ons hoor eers wat hy wil hê. Miskien het hy verdwaal.”
Die man ignoreer Mynhard en wend hom tot Tessa toe hy voor die hek vassteek. “Kan ek netnou ’n draai by jou kom maak wanneer jou besoeker weg is, Tessa-skat? Ek gaan net gou Goudbaai toe, maar behoort binne ’n uur weer hier verby te kom.”
“Nee.”
“Kom nou, Tessa, ons moet praat.”
“Ons het niks om oor te praat nie. Ek het vir jou gesê wat om te doen.”
“Raak nou ’n slag redelik, my skat. Ons kan nie so aangaan nie. Jy moet terugkom Groene Weide toe. Hier is lelike skinderpraatjies wat die rondte doen.”
“Ek steur my nie aan skinderpraatjies nie.”
“Jy sal, as jy weet wat die mense oor jou te sê het.”
“Jy mors jou asem.”
Toe sy sonder meer omdraai en op ’n drafstap afsit huis toe, kyk die man na Mynhard. “Wie is jy?”
Mynhard hou nie van die trant waarop hy dit vra nie, dus stap hy ook nie nader om hom die hand te reik nie. “Mynhard Malan.”
“Van waar ken jy Tessa?”
“Van ’n paar oomblikke gelede af. Ek het pas hier langsaan gearriveer vir die naweek.”
“Ek raai jou aan om Tessa uit te los tensy jy moeilikheid soek.”
Mynhard frons toe die aanstellerige man sy rug op hom keer, in sy motor klim, en met ’n vaart wegtrek. Was dit ’n dreigement?
“Wie is die opdringerige javel? ’n Gewese kêrel?” vra Mynhard toe hy Tessa op die stoeptrappe inhaal.
“Dis my man.”
Hy skrik hom tjoepstil, en kom eers tot verhaal toe sy die voordeur oopmaak. “Ek is jammer. Ek bedoel, dié dat ek so lelik van hom gepraat het.”
“Jy hoef nie jammer te wees nie,” sê sy stomp voordat sy die huis binnegaan en die voordeur feitlik in sy gesig toeklap.
’n Rukkie later, nadat hy die leer aan haar kant van die muur bestyg, en aan die ander kant afgespring het, gaan sit hy weer op die stoep om sy bier klaar te drink. Hy teug langsaam daaraan en wonder oor die insident by die hek. Dit lyk nie of daar veel sprake van liefde by Tessa vir dié Jaco-man van haar is nie. As hy notisie moet neem van alles wat die weduwee kwytgeraak het, wil dit voorkom asof Tessa hom verkul het, en hy haar weggejaag het. Seker dié dat sy in die kothuis bly. Haar skoonheid maak dit seker moeilik om versoekings af te weer, maar as haar man bereid is om haar te vergewe, hoekom sou sy weier om terug na hom toe te gaan?
Dan onthou hy Jaco het gesê sy moet terugkom Groene Weide toe. ’n Grensdraad skei Koppie-alleen en Groene Weide van mekaar; dít onthou hy darem. So, sou hy besluit om te kom boer, beteken dit Jaco gaan sy naaste buurman wees. Snaaks, maar dit is asof dié gedagte hom nie aanstaan nie. Hy hou nou maar eenmaal nie van arrogante mense nie. Maar waarom sal hy oor ander mense se sake tob? Laat hy liewer sy bier klaar drink en die gras loop sny.
Toe hy die gras wil sny, kom hy agter daar is nie ’n kragprop aan die draad van die grassnyer nie. Hy soek die huis en buitekamer deur vir ’n prop, maar kan nêrens een kry nie. Hier is net ’n kafeetjie oorkant die straat, geen ander besighede nie, en soos hy te wagte was, hou die eienaar met sy wilde wit boskaas en woeste baard nie kragproppe aan nie. Dit beteken hy sal moet terugry Goudbaai toe. Tensy een van sy bure solank vir hom een kan leen. Hy kyk in die rigting van Magriet se huis. Dit is hoogs te betwyfel of sy hom na vroeër se episode sal help.
Miskien sal Tessa eerder bereid wees. Per slot van rekening het hy haar darem tot hulp gekom toe sy soos ’n voël aan die hek gehang het.
“Hoekom laat jy ’n mens so skrik?” vra sy toe sy die agterdeur oopmaak nadat hy geklop het.
“Hoekom het jy geskrik? Jy kon mos geraai het dis ek, jou hek is dan gesluit.”
“Ek het gedink … Ag, toe maar. Wat wil jy hê?”
“Ek het kom hoor of jy nie dalk vir my ’n kragprop het nie. Die een wat aan die draad kom wat jy in die kragpunt by die muur indruk. Ek wil die gras hier langsaan sny, maar die grassnyer se draad het nie ’n prop nie.”
“Is dit jou manier om by jou bure te bedel?”
Haar onbeskofte vraag vang hom ietwat onkant, maar hy besluit om liewer die vrede te bewaar as om ’n bohaai daaroor op te skop. “Eintlik bedoel ek leen. En om jou vraag te beantwoord, nee, ek is nie ’n bedelaar nie. Ek was net nie lus om nou Goudbaai toe te ry vir ’n kragprop nie. Jammer ek het jou gepla.”
“Wag,” keer sy toe hy omdraai om te loop. “Ek dink daar is ’n prop in die buitekamer. Onthou net, dit behoort nie aan my nie, dit is tannie Alida se goed, so jy sal dit moet teruggee.”
“Ek leen nie goeters wat ek nie van plan is om terug te gee nie.”
“Kom saam, ek kry dit gou vir jou.”
Dit is donker in die pakkamer. Die enigste lig is dié wat by die deur inkom. Sy loop na ’n kas en maak die deur oop. “Ek dink dis waar ek hom gesien het. Kyk of jy hom kry, my oë wil nog nie fokus nie.”
Hy staan nader, en toe sien hulle die prop tegelykertyd raak. Albei steek ’n hand uit om dit op te tel, en toe Tessa haar kom kry, klem haar hand om sy hand, pleks van om die prop. Sy ruk dit onmiddellik terug, maar nie gou genoeg nie, want die volgende oomblik wil hy weet of dit haar gewoonte is om in die skemer aan mans se hande te vat.
“Is jy besimpeld?”
“Ek gaan voorwaar begin glo ek is besimpeld soos jy daarop hamer. ’n Misdadiger, inbreker, bedelaar en besimpeld. Ek wonder wat ek nog alles genoem gaan word!”
“Hoe het jy hier gekom?” wil sy weet toe hulle weer buite kom.
“Met die leer opgeklim.”
“Jy moet die leer wegvat teen die muur.”
“Hoekom? Dis mos baie gouer as wanneer ek die klokkie by jou hek moet druk en wag dat jy dit kom oopsluit.”
“Jy hoef nie weer hier te kom nie.”
“Nou hoe moet ek die prop by jou terugkry?”
“Jy kan dit oor die muur gooi.”
“En as jou grasperk nat is, en hy kry water, dan is dit my skuld.”
“Vir wat sal hy water kry?”
“Dit kan reën, of teen die muur beland, dan is dit flenters.”
“Jy kan die leer nogtans nie daar los nie. Ek het netnou gesien jy is oor die straat kafee toe en jy het jou hek wawyd oop gelos. Netnoumaar kom … iemand daar in en …” Sy swyg skielik. “Ek bedoel, enigiemand kan daar inkom en met die leer opklim hier na my toe. ’n Boef of so.”