Louisa du Toit Omnibus 12. Louisa du Toit
en ons drink saam iets in ’n koffiekroeg. So, dit het my genoeg tyd gegee om …” Swye, tot sy voortstu: “Jy het hulle vandag gesien. Het dit jou nie opgeval dat daai kleintjie nes Tom lyk nie?”
Brenda ruk van die skrik, maar bedaar net so gou. Kalm bly. Help vir Babs oor die ding kom, is die opdrag waarmee Sussa gestuur is. ’n Vrek moeilike taak, maar sy is nou daarin, en sommer diep ook. “O, verseker,” beaam sy. “Daar is tien of twaalf kindertjies, van wie die helfte dogtertjies, van wie die helfte blond. Tom-blond. Hy moes ’n baie besige man gewees het.”
“Spot maar. Hoor wat ek jou sê. Hoekom anders wou Tom bly uitstel met ’n gesin? Ek glo vas hy was bang ons kry ’n dogtertjie wat nes Pippa Pressly lyk.”
“Het jy hom daaroor gekonfronteer?”
“Natuurlik nie, sou hy dit miskien erken?” Babs stut haar op haar elmboog onder die beddegoed. “Kort na die ontmoeting in die koopsentrum het Hans se vrou die terugslag gehad, en ek raai hulle hele lewe het uitmekaargeval. Dit sou onsensitief van my wees om toe die saak met Tom op te vat.”
“En die skeigogga het jou alreeds gebyt. Glo my, ek sien dit aldag, daai gogga byt vaster as ’n bosluis.”
“Aag, sjaddap, jy het self geen idee van ’n huwelik nie. Dankie vir die hulp vanaand, en die bad en alles, maar ek het jou nie verder nodig nie. Jy kan môre terug huis toe.”
Dit klink bekend en veilig genoeg, soos in die goeie ou dae. “Graag gedaan, dankie. Maar jy vergeet jy het my in ’n tydelike pos ingeboelie.”
“Hans Pressly sal wel regkom.”
“Hoe? En ek los nie ’n ding halfpad nie, jy weet dit.”
Gelukkig hou die gepraat op, en Brenda dink: Kon ek maar môre terugry. Hoe sy dit sal uithou in hierdie beknopte huisie, weet sy nie. Sy verlang hewig na haar bekende ruim ouerhuis, ryp ingeleef, gerieflik. Saans word dit ’n korf, die vertrekke soos goue selle wat saamgesnoer word deur die lewens wat daarin gevoer word.
Tydskrifte en boeke wat oral rondlê. Skynbaar ordeloos saamgegooi is die vorme, kussings, kleedjies en sofas. En veral poewe, die opgestopte vloerkussings waarvan Magreeth elke keer ’n ander kleur by ’n robot koop, met Tiny wat ergerlik word oor die geldmors. Hy ken sy vrou se bandelose voorliefde vir kleur. Brenda glimlag as sy dink aan Magreeth se name vir allerlei skakerings: blourooi, skroeilemoen, vuurklip, cabernet, oesterpienk, pêrelgrys, dennegroen, eiervrug, kakao. Sowel vrou as huis is ’n geordende reënboog.
Inderdaad nie ’n huis wat ’n glanstydskrif sal haal, soos Neels Mostert s’n nie, maar wie sal uiteindelik saam met hom in daardie huis wil woon? Watter nuwe vrou sal tevrede wees om in Lina se stylvoetspoor te trap? En vir Neels, hoe sal dit wees, met herinneringe so sterk om elke hoek en draai? Liewer dan ’n woonstel elders in Dennedal, ’n plek wat mens soos ’n nessie kan inrig.
Waar koers my gedagtes heen? roep Brenda haarself tot verantwoording. Is dit desperaatheid, voorbarigheid, of bloot hoop?
Sy kry geen antwoord van die druisende verkeer en die nagstad wat soos ’n katswink insek lê en kramp nie. Net voordat sy aan die slaap raak, sien sy in ’n flits van helderheid die twee dogtertjies van Pressly. Die oudste donker enetjie, die vierjarige blondetjie. Is Babs se suspisie ongegrond en selfs laakbaar?
Weet Pressly hoegenaamd daarvan en, indien wel, hoe raak dit hom? Hoe lyk sy vrou? Hoe tree sy op? Hoe voel hy oor haar soos sy nou is, wat gaan in sy lewe aan? Saam was hulle minnaars, jong ouers, idealiste, en ook ontnugterdes. Hoe versorg hy die kinders tuis, en hoe lyk sy huis? Sy weet net dis nie ver van Magnolia Cottage af nie.
Die raaisel rondom die mens Hans Pressly verdiep. Miskien sal sy hom na dese ’n nog ontstellender man as oor die afgelope twee dae vind.
Dit moet halftwee se kant wees toe sy eindelik vaak word.
3
So ’n woeste twee weke het ek nog nooit belewe nie, dink Brenda toe sy, behalwe noodsaaklike yskasgoedjies, twee bakkies jogurt by die kafeewinkel koop. Dit kan môre by die Sentrum haar en Babs se middagete vorm, saam met die growwe toebroodjies wat sy gou leer insit het. Anders word jy so honger soos ’n raaf, en dis nie ’n goeie werksgenoot nie.
Sy verlang innig na die orde en bekende ritme van die prokureurskantoor tuis. Daar was ’n yskas met allerlei te ete, en op gereelde basis het Magreeth Rabie binnegeval met nuwe voorraad en om te kyk na die vervaldatum op bestaande houers. “Jy kyk die grootste een mis,” sou Tiny sê en met sy duim op sy bors druk.
En die kantoor se bekende “regs-jargon”, soos Neels Mostert die ingewyde vaktaal noem. Gebruiklike frases, vrae, antwoorde. Neels naby haar, die reuk van sy skeermiddel en vae sigaretrook. Hy is ’n netjiese roker en doen dit buite, of glad nie. “Hier is jou tee, Neels.” “Teken net hierdie kontrak, Neels.” “Weet jy hoe laat my pa hof toe gaan, Neels?” Woorde, hopelose dobbertjies wat wel aandui dat daar iets onder die donker oseaan is, maar nie prysgee wat nie.
Hy het ’n besondere manier waarop hy haar naam uitspreek, amper soos “Berenda”. Met ’n sagte “r” en ’n talming op die tweede “e”. Haar familie sê dit anders, meesal met ’n harderige “r”, wat eintlik beteken: “Waar’s jy, kom gou hier.” Meesal om met iets te help, behalwe uit Babs se mond, dan het dit beteken: “Het jy al weer van my klere sonder my toestemming gebruik?”
Maar as dit andersom gebeur, het Babs vir die vale gestry: “Ek het g’n daai absoluut kleurlose streeptop van jou geleen nie en as jy my parfuum daaraan ruik, moet jy ’n oor-, neus- en keeldokter gaan spreek.” “O, nè. En jy ’n oogdokter om te bevestig dat jy kleurblind is.” Intussen het hulle en Magreeth al die jare rustig in mekaar se kaste oortree, almal min of meer gevlei as een se smaak die ander een geval, en oor die eenderse slankheid. Dis met die tyd dat Brenda haar vanaf haar ma se kleurrykheid tot die gedempter kleure begin wend het.
Toe sy vanaf die kitswinkel by die Edelhof-hek indraai, dankbaar dat sy die nabye omgewing so gou so goed leer ken het, voel sy plotseling blootgestel. Sy weet nie hoekom nie. Hierdie gevoel het sy reeds meer as een keer sedert haar aankoms gekry.
Sonder om haar instink te ontken, maak sy dit elke keer af as ’n nuuskierige kwartet-buurman wat haar deur ’n gordynskreef beloer. Of iemand wat konstant vanaf die straatkant die kompleks dophou, dalk met die hoop om iets te huur of te koop te sien. Dit kan ’n eiendomsagent wees.
Of ten slotte tog pure verbeelding. Instink help ’n mens ’n entjie ver, maar dit kan jou mislei as jy in ’n emosioneel onstabiele situasie is. Wie op aarde sal haar dophou, en om watter rede? Dis die vreemdheid en die gejaagde tempo wat haar aantas. Meer as twee weke is ’n lang tyd om van jou bekende tuiste af weg te wees, veral as jy baie huisgebonde is. Hulle moet ’n naweek huis toe gaan, sy en Babs. Net om perspektief te herwin. Sommer hierdie naweek. Vrydag. Oormôre.
Sy sal Babs ompraat. Dié is steeks. “Ek het tog nie lus vir preke nie,” is haar verweer. Dis waar, hulle ouers het voor die egskeiding veel met Babs gedebatteer en geargumenteer, al was dit meestal telefonies. Maar nou is dit alles verby. Hoekom sal hulle verder met Babs wou sukkel? Dit kan haar net goed doen om ’n bietjie huis toe te gaan.
Sy noem dit terstond aan Babs toe sy die sakkie inkope op die eetluik neersit. Oor die algemeen is die plekkie nou leefbaarder. So tussendeur het sy vir Babs help uitpak, regskik, skoonmaak. Babs se matvierkant wat opgerol teen die muur gelê het, is oopgerol. Nagemaak Persies, maar wat maak dit saak? Wat tel kultuur in hierdie afgewaterde substituuttuiste? Ook die skildery wat ’n trougeskenk van hulle ouers was, is opgehang. Dis ’n landskap met vervloeiende lyne en jubelende kleur, en dit open as ’t ware ’n poort vanuit die andersins blinde muur.
Babs is besig om vier snye brood in die rooster te druk toe Brenda heel laaste die jogurt neerplak asof sy daarmee ’n verklaring doen. “Vir môre by die werk,” sê sy, en volg vinnig op: “En oormôre, net na uitvaltyd, gaan ek en jy vir die naweek huis toe, Babs. Ons sit sommer die oggend al klaar ons tassies in die kar.”
“Ek kan regtig nie. Het jy crème fraîche gekry?”