Louisa du Toit Omnibus 12. Louisa du Toit
ek weet? A, hierso. Ek vryf dit gou op. Is jy orraait in die kombuis?” Babs het darem die sjokoladesous vir die roomys gemaak, haar eie onhebbelik verleidelike resep wat kondensmelk en regte sjokolade bevat.
“Ja, die tjips is reg om in die diepbraaier te kom.” Sy verwonder haar vlugtig dat Babs dit gekonfiskeer gekry het, aangesien Tom lief was om enigiets te diepbraai. “Slaai is halfpad. Filet is gereed.”
“Het jy olyfolietjies en suurlemoensappies opgesit?”
“Babs, ek weet wat om te doen.”
“En heel, heel laaste in die pan,” maan Babs bloot uit beginsel. “Dit moenie ’n oomblik staan voor ons begin eet nie.”
“Nou klink jy nes Ma.” En dit, weer, is heerlik bekend. Magreeth voel sterk oor haar stukkie dames-beeshaas, wat haar man tergend “hasievleis” noem. Magreeth het hulle die vyf vingerpuntstappe geleer om die gaarmaaktyd te bepaal. Druk die of daai vingerpunt teen die duim, en bepaal die fermheid van die duim se dikvleis.
Dalk, ja, is Babs nou vinnig op pad na heling, wat sal beteken dat sy nie meer hoef bygestaan te word nie, wat verder beteken dat Sussa kan teruggaan na waar sy hoort en waar haar hart lê.
Babs se volgende woorde vernietig egter die voorneme. “Jy moenie gou teruggaan nie, Brentjie. Dis lekker om jou hier te hê. Ek besef nou dat ek naastenby van my wysie af was.”
“Moenie jou eie herstelkrag onderskat nie. Ek was maar net ’n klankbord, dis al.”
“Maar jy sal bly so lank soos wat jy kan?”
En hoe lank is dit? As elke enkele oomblik weg van Neels Mostert een oomblik te lank kan wees? Hy is in hierdie stadium die mees hubare vrygesel op die dorp, en moontlik ver buite die grense ook. Onyra Doorn is getroud, wel sonder kinders, maar sal sy die huwelik in haar pad laat staan?
Kinders. Meteens onthou sy om te vra: “Hans Pressly se kinders. Het jy onthou om hulle te nooi? Of sal hy hulle self bring?”
“Nee, ek het nie en nee, hy sal hulle nie self bring nie.”
“Nou bel dan gou.”
“Is jy gepik? ’n Aangename aandjie so opmors? Hulle sal aan die paddatjie wil vat en die pynappel wil eet.”
“Jy praat of dit ’n romantiese rendezvous is,” merk Brenda gesteurd op. “My liewe mens, jy werk vir die man. En wat moet hy altemit vanaand met hulle doen?”
“Seker maar wat hy doen as hy laat moet werk, of saans moet uit.”
“By wie los hy hulle? Het jy ooit probeer uitvind?”
“Ja, hy het ’n halfsuster, maar ek sal haar eerder ’n een en ’n half suster noem. Omvang gesproke. Die ou dierasie staan hom voltyds by. Kom soms die kinders afhaal en by sy huis bly. Hy is baie gesteld op hulle sorg.” Babs dink ’n oomblik na en voeg dan venynig by: “En hy behandel nogal die twee presies eenders.”
“Natuurlik, hoe anders? As jou vermoede ooit waar is. Of was dit ’n handige voorwendsel om te skei? Het die huwelik jou net geknyp?”
“Ons is al ’n keer deur die onderwerp, onthou?” vra Babs koel.
Het sy nou ’n gemors van die aand gemaak deur Pressly se kinders op te haal? Net een verkeerde skuif, en Babs gly tien skuiwe agteruit. Met Pressly wat buitendien vandag in ’n hopelose bui was, kan die ete net ’n lekker floppie word. Die menslike faktor – loop jy jou altyd daarteen vas?
Dat juis die menslike faktor ook af en toe ’n bonus kan bewerkstellig, besef Brenda egter spoedig. Sy is besig met die filet en aartappelskyfies en ’n heerlike geur van warm olie vul die woonstel toe Pressly opdaag. Toe hy klop, skree Babs bra onvroulik uit die slaapkamer, waar sy besig is om haar mooi te maak: “Hans, as dit jy is, kom in, dis oop!” Hulle sluit nie so stiptelik noudat hulle twee is nie.
“En sê nou dit was Piet, Paul of Klaas?” vra hy toe hy die deur oopmaak en oor die drumpel tree.
Van agter die afskorting kan Brenda hom skrams sien sonder dat hy haar meteens gewaar. Sy sien die manier waarop hy vassteek en na die toneeltjie voor hom staar. Die klein eetwoonkamer lê gebaai in die sagte lig van die muurlampie. Die glinstering van gepoetste wynglase, die vreemde tafelrangskikking wat op ’n eie manier eksoties lyk. Die mat op die vloer, die bykans driedimensionele afdruk teen die muur wat ’n indruk van verre wydte skep.
“Die hemelse geure uit die kombuis,” is egter al wat hy sê nadat hy die bottel wyn wat hy dra, versigtig neergesit het asof hy daarmee die balans kan versteur.
Hy is vars gestort en geskeer, hare netjies, op sy heel eie manier aantreklik in ontspanne drag: slenterhemp met die boonste knoop oop, langbroek en sportbaadjie. “Casual Friday?” sê-vra hy met arms effens oopgegooi om goedkeuring te verkry. “Ek weet nie meer waar my swart strikdas is nie.” Sy bui het beslis verbeter; en as hy moes rondspring om sy kinders versorg te kry, toon hy niks daarvan nie.
“Perfek,” reken Babs wat inkom terwyl sy nog een oorbel aanskroef. Sy is in denim en bloes. Brenda, weer, hou meer van rompe en rokke. Veral van die manier waarop die swaaiende some haar kuite streel.
“Soos jy kan sien, is jy paslik geklee,” voeg Brenda by en kom by hulle staan. “Ek dog die das het dalk om jou nek vasgegroei en dat jy nie weet hoe om dit los te kry nie.”
“Skaam jou, juffrou Rabie, ek het een vir elke dag van Maandag tot Vrydag. En na-ure en naweke is dit die eerste ding wat waai.”
“Nog erger. Vyf vasgegroeide dasse om een nek.” Dankie tog dat die aand goed afskop. Sy het allerlei bedenkinge gehad. Liewer nie oor die dogtertjies uitvra nie.
“Maak solank oop,” beveel Babs. “Brentjie, waar is die botteloopmaker?”
“Goeie vraag. Kom soek jy liewer. Netnou krap ek jou netjiese laaie om.”
“Ja, spot maar. Ons sal sien as jy ooit alleen in jou eie huis moet intrek.”
“O, toe maar, hier is dit. Jy kon maar net gesê het dis in die laai met plastiekbakkies.”
“Hoe moes ek weet?”
Hulle werk almal aan die aand, asof dit ’n weeskind is wat saam grootgemaak moet word. “Móét die wyn asemhaal?” vra Babs desperaat. “Asseblief, Hans, skink.”
Almal stem saam. Met afgeronde bewegings vul hy drie glase. Hulle klink, met gemengde murmelinge asof dit ’n heildronk van voortreflike sjampanje is. “Op alle sekretaresses wat soos manna uit die hemel val,” sê Hans met sy fluweelrooi gevulde glas in die hand.
Brenda parkeer haar glas vereers en verdwyn terug na die filet, met ’n oproep dat Babs die slaai moet kom afrond. Sy stel vas hoe Pressly sy filet wil hê. Gelukkig soos sy en Babs, medium. Fielafooi teen duim, volgens Magreeth se metode.
Pressly doen wat hy daardie eerste dag gedoen het, naamlik om die enigste werklik goeie gemakstoel op te eis. Toe ontspan hy byna sigbaar. Dis asof sy liggaam ontbeen raak. Hoe moeg, wonder Brenda, hoe óp is hy werklik? Waar sy tot dusver meestal bedugtheid vir hom gevoel het, gewaar sy nou deernis wat, so hoop sy, hy nie agterkom nie.
Bejammering van enige aard is ewe erg vir die gewer en die ontvanger, sodat jy soms wonder wie se pyn wie s’n is. Sy onthou dit vanaf Neels se vrou se dood. Wanneer sy hom ook al betrap het op ’n peinsende blik of ’n gesigtrekkie wat van leed getuig, het haar meelewing hom skynbaar net meer rampsalig gemaak.
Na afloop van die werklik smaaklike ete, toe Brenda reeds koffie maak, is Babs nie haarself nie. Drie glase vloeibare pruimfluweel, wat anders kon jy verwag? Eers giggel sy te veel, toe raak sy weeïg. Oorval deur voorvrese vir ’n alleenlewe die res van haar dae, en naberou oor verbroude kanse, raak sy ook die onderwerp aan wat sy liefs moes los: “En ek het nie eers jou kinders uitgenooi om vanaand saam te kom nie.”
“Toe maar, hulle is versorg,” reageer hy na verwagting.
“Nogtans. Die mooie donker Nicky en die blonde engeltjie Pippa.”
“Die