Helena Hugo Eerste Keur. Helena Hugo
se Arabier op hol te jaag nie. Dié wei nou verder weg en Theo en Satan kan die sinkdam van agter die beskutting van ’n grondwal nader. Die sloot langs die wal is opgevul met klippe wat met ogiesdraad geanker is. Flip du Plessis is ’n ywerige, sorgsame boer wat omgee vir die grond en diere op sy plaas.
Is hierdie meisiekind familie van hom of kom sy van een van die buurplase?
Sy sit nou weer oop en bloot op die boonste trap van die leertjie. Haar arms is om haar gevou. Lyk asof sy goed afgekoel het. Miskien kan hy haar klere vir haar gaan aangee. Hy gly van Satan se rug af, stap dan met die teuels in sy hand na die heining en maak Satan aan die hoekpaal vas. Versigtig haak hy die kledingstukke van die draad af. Oulike blommetjies op haar bra en broekie …
Hy loop so suutjies nader, sy stewels maak skaars ’n geluid op die grond. Maar hy bly op ’n veilige afstand, voordat hy haar aandag probeer trek. “Hallo!”
Sy skrik so groot sy val vooroor in die dam.
Hy hou haar klere in die lug op. “Ekskuus! Jammer, ek wil jou nie in die verleentheid stel nie, maar ek dag ek … Ek is vreemd hier. Ek bedoel, ek huur by Flip du Plessis. Woon jy hier?”
Geen antwoord nie en geen roersel in die water nie. Hy gaan vinnig nader, loer oor die kant en sien met die eerste oogopslag geen teken van haar nie, dan klein golfies op die oppervlak en die glimmering van haar lyfie onder water. Besorgd klap hy op die water. “Haai, kom op! Jy kan nie so lank sonder asem nie.” Hy wag. Geen teken dat sy van plan is om boontoe te kom vir lug nie. “Oukei dan, ek sit jou klere op die klip. Ek loop! Ek sal nie kyk nie. Oukei?”
Hemel, hy hoop sy ís oukei.
Hy gee een tree agteruit en bly onseker staan.
***
Marissa is te bang om ’n rimpeling op die water te veroorsaak. Sy probeer so lank as moontlik onder bly, maar moet natuurlik uiteindelik boontoe kom vir lug. Naderhand bars sy omtrent deur die oppervlak en sluk wind soos sy water uitspoeg en lug intrek. Dis seker die langste nog dat sy onder was. Tot haar spyt was sy so verskrik sy het vergeet om telling te hou. Deksels! Haar keel is aan die brand en sy gaan aan die hoes dat die spoeg so spat en sy haar gesig met water moet afspoel om van die slym ontslae te raak. Haar tone boor in die sagte slik op die bodem en sy voel snaaks duiselig. Sy skud haar kop, haar ore sing.
Dêmmit. Was dit ’n rivier kon sy weggeswem het, maar hy kom keer haar in die dammetjie vas. Vervlaks, sy dag hy sê hy loop, en daar staan hy nog presies waar hy staan.
“Is jy seker jy is oukei?”
Waag hy dit! Benoud sak sy af tot net haar kop uitsteek. Wat maak sy as die man haar aanval? En sy skaduwee val al oor die water soos hy naderbeweeg. Hy sit sy hande op die rant. Dra hy tog nie leerhandskoene nie?
Die hande van ’n moordenaar, flits dit deur haar kop!
“Bly waar jy is of ek gooi jou met modder!”
Maar hy luister nie. Hy buk oor en Marissa kyk vas in twee grysblou oë omsoom met digte swart wimpers. Waar het sy al sulke oë gesien? Hulle is nie blou nie, ook nie grys nie. Hulle is soos die lug anderkant die verste koppe, maar op ’n helder sonskyndag.
“Alles reg?” vra hy.
Nog nooit het twee woorde so sag gesing nie. Maar sy antwoord nie, want as sy eerlik moet wees is niks reg nie en sy verskyning hier deksels vreemd.
Hy haal sy hoed af. Sy donker hare is styf teruggekam en agter sy kop vasgebind, ’n styl wat drie jaar gelede al uit die mode is. Vreemd, dit pas hom baie goed. Hy begin sy een handskoen losknoop en afstroop. “Kan ek help?”
Kan hy help. Waarmee? Jy kan loop, wil sy sê, maar haar lippe voel styf en haar tande klap op mekaar. Sy kry koud van pure angs, want gewoonlik kan sy ure in die water uithou. Wat ’n bedremmelde prentjie is sy seker nie en hy hou aan kyk.
“Wat maak jy in die dam?”
“S-s-swem.”
Sy grysblou oë vernou. “Jy sal doodgaan van die koue as jy nie uitklim nie.”
“Kan nie.”
“Jy is blou van die koue!”
“Is nie!”
Dink hy sowaar sy sal uitklim terwyl hy vir haar staan en wag? Hy moet seker mal wees!
Oorywerig beduie hy na agter. “Ek het jou klere nadergebring. Op die klip.”
“Dankie.”
“Terloops …” Hy hou sy hand na haar toe uit en sy beweeg na die middel van die dam. “Ek is Theo Wessels. Ek huur by Flip du Plessis – weiding en water.”
“Wel, ek is nie deel van die kontrak nie. Laat my nou in vrede.”
“Ken jy hom?”
“Wat?”
“Ken jy vir Flip du Plessis?”
“Ek is sy dogter. En as jy nie dadelik jou ry kry nie, vertel ek hom dat jy my geteister het.”
“Weet hy dat jy kaal swem waar ander mans jou kan sien?”
“Dis veld, jy is nie veronderstel om hier te wees nie! Loop, ek wil uitklim.”
“Is jy seker jy’t nie hulp nodig nie?”
“Ek swem al vandat ek twee jaar oud is in damme soos dié. Ek is nie hulpeloos nie.”
“Ek het altyd gedink meisies bereik ’n stadium dat hulle nie meer in slikdamme swem nie.”
“Die dam het slik, maar dis nie vuil nie en as jy nie nou loop nie, skep ek hande vol en gooi jou daarmee!”
“In daai geval maak ek dat ek wegkom. Tot later dan, Flip du Plessis se dogter!”
Hy sit sy hoed op, lig dit ’n slag en stap vinnig weg.
Marissa spartel en skop om die bloed in haar are weer aan die gang te kry, swem ’n paar draaie en loer oor die kant. Theo Wessels maak sy perd los. Hy bestyg die dier en ry langs die lyndraad van die kamp weg sonder om om te kyk. Sy hys haar teen die leertjie op, skud haar hare los om van die ergste water ontslae te raak en trek haar klere oor haar nat lyf aan. Die son sit al hoog en behoort haar gou droog te kry. Intussen fluit sy vir Prinses, wat dadelik naderdraf.
So, dit is dan die nuwe huurder. Lyk nie juis of hy pas uit Namibië kom en swaar gely het onder ’n droogte nie; te verfynd, te afgerond om ’n boer te wees. Aantreklik, dit moet sy erken. Gelukkig hoef sy hom nie weer te sien nie, want sy is op pad Pretoria toe en hy slaap seker op die dorp.
4
Tuis gee sy vir Prinses by die staldeur in die bekwame hande van Abram af. Dan draf sy om die huis, glip by die sydeur in en in die gang af. Sy maak haar kamerdeur agter haar toe, staan met haar rug teen die deur en haal ’n paar keer diep asem. Haar klere klou klammerig aan haar vas en sy voel warm en natgesweet. Dis so ongemaklik, sy stroop alles net daar van haar lyf af. Op pad kas toe om skoon klere uit te haal, steek sy voor die spieël vas. Wat het die verwaande man alles gesien?
Wel, daar is geen oorbodige vet aan haar nie, tog is die rondings van haar heupe en borste sag en vroulik. Oukei, sy het geen rede om haar te skaam nie. Hy was ook nie so naby nie en hy het haar seker net van agter af gesien. Sy het mos ingeduik toe hy praat. Of hoe? Wat maak dit saak, sy stel nie daarin belang om hom ooit weer te sien nie. Hy is waarskynlik ’n getroude man met ’n vet vroutjie en vier kinders, en dan waag hy dit om haar te tempteer. Maar wat ’n man! As sy weer verlief raak, hoop sy dis op een wat naastenby so is. Vreemd, sy verbeel haar sy onthou sy oë. Het sy voorheen al sulke grys oë met sulke digte swart wimpers gesien, ook die uitdrukking asof hy lus kry om vir alles wat hy sien, te lag?
Eyes I dare not meet in dreams …
Waar het sy dit gehoor? Waarskynlik by John, die skurk, seker weer probeer om haar te beïndruk met een van sy Shakespeare-agtige aanhalings. Nooit sy eie uitgedink nie, altyd met ’n ander man se kalwers geploeg. Hoekom dink