Helena Hugo Eerste Keur. Helena Hugo
vriendelik, Marissa.”
“Ja, sit en gesels in die kombuis asof hy familie is.”
“Pla dit jou?”
“Ek hou nie daarvan dat mense vir my kyk terwyl ek slaai maak nie.”
Irma maak die roosstingels bymekaar. “Dek vir ons die wynglase en probeer tog net om beskaafd op te tree. Hy is ons gas, al hou jy nie van hom nie. Ek gaan vir Mieta aansê om die ete op te dra.”
“Asof ek vandag lus is vir geselskap.”
Dit was nie bedoel om gehoor te word nie, maar Irma se ore is gans te goed. Sy gaan staan in die eetkamer se oop deur: “Ons het ’n blaaskansie nodig. En wat is beter as iemand soos dié man wat niks van Dawie en Mart en als weet nie? Jammer dit is nou hy en hy is ongetroud en baie aantreklik. Verduur dit maar.”
Marissa wil nog kommentaar lewer, maar Irma is klaar uit. Toe loop sy maar na die drankkabinet, haal die rooiwynglase uit en soek ’n lapservet in die buffetlaai om dit daarmee blink te vryf. Sy is nog besig met die takie toe die res van die geselskap gevolg deur Mieta, wat die skaapboud op die skottel indra, die vertrek binnekom.
Haar pa sit aan die kop van die tafel, haar ma aan sy regterkant, sy aan sy linkerkant met Theo Wessels langs haar ma. Hoe gaan sy geëet kry met die man regoor haar? En wat gaan met haar aan dat hy haar so ontstig? Is dit sy verwysing na die karnavalkroning of die voorval by die Rooivlerk-kamp? Of net die feit dat hy hier is en sy een van die slegste tye in haar lewe beleef?
Hy gedra hom soos ’n ware heer en ’n goeie Christen, beaam selfs haar pa se tafelgebed met ’n respekvolle: “Amen”.
Haar pa sny die boud, hulle skep groente in en gee skottels aan, hy komplimenteer haar en haar ma met die maaltyd, noem dit ’n Sondagmaal in die middel van die week. Hy is ’n goeie geselser, sy antwoorde op haar ouers se vrae klink reguit en eerlik. Hy bly nie op sy plaas in Namibië nie, hy het ’n bekwame bestuurder en betroubare werkers. Hy woon en werk in Pretoria, dink al meer om die besigheid daar oor te gee aan sy vennote en plaas toe te trek. Oor boerderysake raak hy so geesdriftig dat dit vir Marissa naderhand voel of hy haar glad nie meer raaksien nie.
Sy moet keer om nie soms skelm na hom te loer nie. Hy is nou eenmaal deksels aantreklik met sy heldergrys oë, digte swart wimpers en swaar wenkbroue. Sy adellike neus en manlike mond is perfek, sy tande onberispelik goed versorg, sy glimlag innemend. Die hoë voorkop spreek van intelligensie, en sy haarstyl verleen aan hom ’n ouwêreldse sjarme. Onder sy denimhemp kan sy die spiere sien span. Hy het die manier om denkbeeldige lyne op die tafeldoek te trek wanneer hy een of ander saak wil verduidelik. Sy hande fassineer haar – skraal hande met slanke vingers en goed versorgde naels, tog manlik en sterk. Tot haar skande betrap sy haarself dat sy wonder hoe dit sal voel as hy haar sou liefkoos.
“Mooi is die rose,” hoor sy hom vaagweg. “Kweek u dit self?”
“Dis my liefhebbery,” lag Irma, “alles uit my eie tuin.”
“Pragtig, maar die mooiste roos sit aan tafel.”
Marissa kan haar oë nie glo nie, maar haar ma bloos! Haar pa, wat sy tweede porsie skaapboud takel, sien dit gelukkig nie. Die sjarmante gas streel met sy vingers oor die rose. Hy kies ’n wit knop met sagte pienk kartelrandjies, haal dit versigtig tussen die ander uit. “Vir jou,” sê hy en gee dit vir Marissa oor die tafel aan.
Wat kan sy anders doen? Sy vat dit, mompel selfs ’n dankie.
Die roos lê op haar broodbordjie en toe Mieta die borde afneem, gaan dit saam kombuis toe. Hulle eet malvapoeding en dik geel vla. Hy bedank hulle vir die heerlike ete en die gasvryheid, nooi hulle om op Steinheim te kom kuier sodra dit weer gereën het.
Hulle verskuif sitkamer toe vir koffie en kaas.
Marissa, wat onthou dat sy nog nie vir Leandra gebel het nie, bied aan om die koffie te gaan haal. “Ek wil nog gou vir Leandra bel voor dit te laat word,” sê sy vir haar ma wat haar probeer keer.
Op pad telefoon toe, gaan dit toevallig aan die lui. Niksvermoedend tel sy die gehoorstuk op. Dis tant Truida van Beershoek se begrafnisstem. “Marissatjie, tant Truida hier. Nou weet ek nie. Ek dink jy moet jou pa gaan roep. Ek bel hier van Poupan af. Oom Piet is ook hier.”
Tant Truida is die wyksouderling se vrou en omdat sy ’n verpleegsuster was, word sy gereeld ingeroep as daar siekte in die huis is. Wanneer oom Piet by is, is dit gewoonlik doodsake.
Daar is dood op Poupan! Marissa weet dit met ’n sekerheid wat haar bang maak.
“Wie is dit, tant Truida?” vra sy skaars hoorbaar.
“Gaan roep jou pa.”
“Kan tant Truida nie vir my sê nie?”
“Gaan roep jou pa,” kom dit onverbiddelik.
Marissa sit die gehoorstuk op die tafeltjie langs die telefoon neer. Sy stap sitkamer toe asof tant Truida haar opgewen het. In die deur bly sy staan, bang om die volgende tree te gee. Dis Theo Wessels wat eerste opkyk. Selfs op dié afstand kan sy voel dat sy blik haar regop hou. Die volgende oomblik spring al drie regop.
“Tant Truida … vir Pappa …” is al wat sy kan uitkry.
Haar pa frons. “Van waar af?”
“Poupan.”
“Het sy gesê wat aangaan?”
“Sy wil nie met my praat nie.”
Irma gee Flip ’n stampie in die rug. “Maak gou, voor sy die foon neersit. Marissa, bly hier. Ek sal die koffie gaan haal.”
Theo Wessels kom sit sy arm om haar skouers. Sy laat hom toe. Hy lei haar na die rusbank. “Kom sit,” sê hy. “Jy is so bleek soos ’n laken.” Sy hande rus liggies op haar skouers, hy kyk na haar met ’n ernstige uitdrukking op sy gesig. “Is daar siekte in die familie?” vra hy.
Sy skud haar kop. Hoe kan sy begin om vir hom te verduidelik?
Hy tree terug, maar kom sit dan langs haar, darem effens weg: “Ek wil nie inmeng nie.”
Sy haal haar skouers op, hou asem op om nie te huil nie. Op daardie oomblik hoor hulle vir Irma uitroep. “Nee!”
Marissa druk haar hande voor haar mond, voel hoe Theo haar nader trek, haar versigtig vashou. Irma se uitroep kan enigiets beteken, maar sy is seker dit het iets met Dawie te doen.
Haar pa verskyn in die deur. Sy skouers hang. “Dis ’n tragedie,” sê hy.
“Was daar ’n ongeluk?” vra Theo.
“Vriend, jy kan dit so noem. Marissa …”
“Praat reguit, Pa.”
“Dis lelik.”
“Wat, Pappa?”
“Dawie het Mart geskiet en daarna … Hy het homself om die lewe gebring.”
Marissa snak na asem. Sy gryp na haar kop en buig vooroor. Pyn skiet soos pyle deur haar hart, siel en liggaam. Iemand sit ’n hand op haar rug, vryf saggies.
“Mart leef,” las Irma by. “Oom Jan-hulle is op pad Kimberley toe met haar.”
Marissa se ore sing, haar kop draai, haar gedagtes haak vas by een woord – dood. Hy is dood, Dawie is dood. Sy huil bitterlik. Iemand gee vir haar ’n sakdoek aan. Dis nie haar pa nie. Sy snik in die sakdoek. “Alles … alles my skuld.”
Haar ma kom kniel voor haar. “Dit is nié jou skuld nie.”
Theo staan op, gee sy plek vir haar ma.
“Ek kon dit gekeer het.”
“Hy wou nie meer leef nie.”
“Ek het hom weggestuur.”
“Maande gelede al, Marissa. Hou op om jouself te verwyt.”
Haar ma vou haar arms vertroostend om haar, vaagweg