Anderman se vrou. Chris Karsten
prof het altyd gesê daar’s nie dom studente nie, net luies.”
“Jy was op universiteit?”
“Polytechnique.”
“Jy’s ’n ingenieur?”
“Tot sekere versoekings my pad gekruis het,” sê Serge. “Maar dis ’n storie vir ’n ander dag.”
“’n Bysiende gay ingenieur met die spiere van ’n liggaamsbouer en tatoes van ’n Russiese matroos.”
“Wat kan ek sê? Ek hou van spiere en ek hou van tatoes.” Hy sluk, vee die skuim van sy lippe af, kyk na sy nuwe vriend: “Jy’s getroud, nè? Het jy kinders, Michael?”
Hy merk die verbasing. “Hoe weet jy ek’s getroud, is dit so opsigtelik? Nee, geen kinders nie.”
“Weet sy?”
Michael haal ’n skouer op. “Ons is al dertig jaar getroud, ons verstaan mekaar.”
Dit kan enigiets beteken, maar Serge los dit, hy kry die gevoel dat die bekentenis van sy huwelikstatus ’n grens vir Michael is wat hy nie verder gaan oorsteek nie, nie so gou nie. Serge wonder oor Michael se transformasie. Of nie-transformasie, dalk steeds in die kas. En sê: “Ek’s bly jy’t vanaand gekom.”
“Hoe gaan dit met die voëls? ’n Ingenieur wat nou voëls oppas en jakkalse probeer vang.”
“As mens iewers langs die pad verkeerde besluite neem, in oomblikke van swakte voor versoekings swig … wel, dan’t jy min keuses; jy moet tog leef, al verdien jy dan op ander maniere jou brood. Maar dis nie sleg nie. Soggens ry ek met Wildlewe se boot eiland toe, inspekteer die vanghokke, patrolleer ’n wildernis, twaalf hektaar. Ek kla nie, ek’s dankbaar vir die werk.”
“Wat wás daardie versoekings wat jou so laat ontspoor het?”
Hy sit ’n oomblik in swye, wonder of hy sy lewe moet uitpak aan hierdie man van wie hy hou, maar wat steeds ’n vreemdeling is en wat sku is om uit te wei oor intieme detail van sy eie lewe.
“Jammer,” sê Michael, “daardie versoekings is nie my saak nie.”
“Dis oukei. Waar sal ek begin. By die begin? Goed, ek kom uit ’n klein dorpie aan die Gaspésie-kus, daardie skiereiland in die Golf van Sint Lawrence. Petit-Cap. Arm grootgeword. Dis al wat ons gedoen het, saam met my pa uitgegaan om kreef te vang. Kon nie wag om Montreal toe te kom nie, universiteit toe. Droom van ingenieur, droom van geld. Kry graad. Kry werk. Kry kontrakte. Lei ’n goeie lewe. Maar die rykdom sloer. Te veel werk, te min geld. Kook die boeke. Nou kom die geld. En die lekker lewe. Al die goeie drome word uiteindelik bewaarheid. Vir omtrent vyf jaar … Toe’s alles weer weg – al die geld, al die drome, de lot.”
“Moes jy gaan sit?”
“Ja, lank. Maak dit saak? Gaan jy nou opstaan en uitloop oor ek ’n tronkvoël is, oor ek ongeduldig was met my drome?”
“Nee, ek gaan nie loop nie. Ek dink ons het baie dinge gemeen. Ek het ook groot drome gehad, én hulle uitgeleef. Tot sekere mense ook mý drome verwoes het.”
“Het jý ook gesit?”
“Nee, nee … niks so drasties nie. Al is dit in sekere opsigte erger as tronkstraf, dit wat met my gebeur het. Daarom verstaan ek jou so goed. Sal ons op ons vriendskap ’n glasie klink?”
“Wat het met jou gebeur?”
“Jy moet geduldig wees, Serge. Daardie les het jy mos nou op die harde manier geleer. Goeie dinge gebeur met tyd. Dankie dat jy my met al jou drome … en voëls vertrou.”
Dis oukei, Michael, en dankie dat jy al my shit sommerso vir soetkoek opvreet.
DIE ONDERHOUD
Saterdag 6 September 2008
Doucette en Sarah Young hou op praat toe ek in die onderhoudkantoor terugkom, elkeen met ’n skuldige gesig en kartonkoppie in die hand.
“Dankie,” sê ek vir myne.
Sy skakel weer die oudiovisuele apparate aan, lig die dokument op wat hulle oënskynlik sit en bespreek het, wapper dit tussen haar skraalbleek vingers, en sê stomp: “Die Suid-Afrikaanse Polisiediens …”
Saam met die koffie lig ek ’n wenkbrou, alles baie nonchalant, hoop ek, bedoel om die rilling te verbloem van die blokkie ys wat in ’n hartkamer kom lê. Ek sluk en loer na haar.
“Flinke reaksie,” sê sy. “’n Gesant by ons ambassade in Pretoria was net Donderdag by julle polisiekommissaris … Williams, is dit nie, waarnemend vir Selebi?” Om te wys hoe ingelig hulle is.
Doucette trek die dokument uit haar vingers en verdiep hom kastig daarin, maar ken natuurlik klaar elke woord, elke leesteken. “Julle polisie het pas twee lasbriewe van die hof in Pretoria bekom.”
Nog ’n blokkie glip die tweede hartkamer in en ek lig die ander wenkbrou.
“Vir die arrestasies van doktor en mevrou Pope,” sê Doucette en kyk na my.
So, die legstukke begin inpas. En hou die lasbriewe verband met die vleiemoorde, of met die huisbrand? Wat ook al, duidelik besef die Suid-Afrikaanse polisie ook uiteindelik dat dit nie die Popes se oorblyfsels in die puin was nie. Moet goeie ou Lenny-deurbyter wees wat ’n oortuigende woordjie in ’n paar hoë ore gefluister het. Behalwe dat die tydsberekening erg ongeleë is. Kon hulle nie maar net ’n week gewag het tot ek veilig op ’n vliegtuig terug is nie?
Sarah Young vryf met ’n tissue oor haar puntige neusie. “Hulle het ook dokumente voorberei om Interpol se hulp in te roep.”
“Hoekom?” vra ek, want langer kan ek nie stilbly nie. Te verdag, sulke swye. Luitenant Lenny sê die stiltes van verdagtes verklap soms meer as hulle woorde, en sulke swyes help verdagtes dikwels vinniger by die deure van die tronk in as wat dit heiliges vat om deur die poorte van die hemel te vlieg.
“Hoekom wat?” vra Sarah Young aspris.
“Hoekom die lasbriewe?”
Doucette kyk af om te lees. “O, hier’s sommer ’n hele rits klagtes teen jou vriende. Ernstige goed waarvan hulle verdink word. Vat hierdie een … medepligtigheid aan moord. Viér moorde.”
Vier moorde? Ja, natuurlik – Jack se vier moorde: die prokureur, die hoer, Alfons Jonker, die voetewassende eksminister. Vir die twee verkooldes in hulle huis het hulle, die Suid-Afrikaanse polisie, dus nog nie die lyn van A tot B getrek nie. Skat hulle gaan nou ook met hernieude ywer na daai brand kyk.
“Nie juis engeltjies nie,” sê Sarah Young. “Lyk my doktor en mevrou Pope het rede gehad om hier te kom wegkruip.” Dan beskou sy my eers weer vir ’n goeie paar hartkloppe voor sy vervolg: “Jy seker jy weet nie waar sy is nie?”
“As jy weet …” val Doucette in, “raai ons jou aan, vir jou eie beswil, om nou, eerder gouer as later, oop kaarte met ons te speel. Want dit lyk asof die Popes ook Kanadese wette kom oortree het. Dis óók ernstige oortredings. Vir ons is skendings van ons immigrasiewette amper net so ernstig as aandadigheid aan moord. Ons is erg oor ons grense, skennis van ons grense is skennis van ons mense. En dit kan ons nie toelaat nie.”
“So, meneer Kellerman,” sê Sarah Young, “waar’s mevrou Pope?”
’n Onheilspellende ondertoon het by die gesprek ingesluip en ek antwoord vinnig en uitdruklik. “Hoeveel keer moet ek nog sê: Ek weet nie!” Hierdie is nie ’n tyd vir stiltes of aarselings nie, hierdie is oomblikke vir besliste antwoorde.
Doucette bekyk my skepties. “Die skoenlappers is net ’n verskoning, nè? Die eintlike rede vir jou besoek was om hulle te kom waarsku.”
Wat! Net vroeër word ek en Rachel van sameswering teen Simon verdink, nou is ek kop in een mus met hulle albei. Het Doucette en Sarah Young ook inligting oor mý gekry? Is hulle besig om my in ’n fyn web van leuens vas te vang, is ek besig om myself in ’n Kanadese tronk in te