Anderman se vrou. Chris Karsten
Young se groeiende gewas.
“Oor ’n derde party?” vra sy skaamteloos.
Ek staar na haar. “Presies wat het intieme besonderhede van my mislukte huwelik van jare terug met die huidige gebeure rondom doktor Pope te doen?”
“Dis mos wat ons probeer uitpluis,” sê Doucette. “Die korporaal wil weet of jy ’n skelmpie gehad het, of dit die rede is hoekom jou vrou jou gelos het?”
G’n subtiliteit meer aan al hierdie insinuasies nie. Maar my kriewelrigheid is nie soseer oor haar gekarring oor my en Rachel nie, eerder omdat die uitvraery naderkom aan Bon Accord. En wat dáár gebeur het, die navorsing wat ons destyds in daai laboratorium gedoen het, is bedoel vir die doofpot. Veral die gebeure rondom Portis en die Bonteheuwel-vyf wil ek allermins hier aan Kanadese speurders probeer verduidelik.
“Julle wil weet of mevrou Pope dalk die rede is hoekom ek en my vrou uitmekaar is? Nee, sy is nie. Ek en doktor Pope was ’n klompie jare kollegas en soos alle kollegas het ons en ons vrouens soms saamgekuier. Maar daar was nooit enige onbehoorlikhede nie.”
Doucette sit regop. “Julle was kollegas?”
“In ’n patologielaboratorium. My vakgebied is virologie. Wás virologie. Lankal afgetree, nou voltyds skoenlapperboer.”
Oor wat tussen my en Mira skeefgeloop het, het Sarah Young nie die vaagste benul nie. Skelmpies mag die oorsaak van baie huismoleste wees, maar nie in ons huis nie, daar was alles so ingewikkeld as die liefde self. Dít was die gevolgtrekking waartoe ek gekom het nadat Mira my gelos het. En ek bepeins dit steeds, op daai bankie in my skoenlapper-atrium in die Goeroegabvallei. Liefde, het ek al daar sit en probeer uitpluis, kan nie op ’n skinkbord uitgedeel word soos Bertolini’s se tertjies nie – vat ’n happie aan een, beproe dit, en besluit of jy daarvan hou. Of nie. Die liefde kan nie soos ’n onsmaaklike tertjie eenkant toe gesmyt word as dit bitter op jou tong is nie.
* * *
Dit is my gunstelingsitplek, veral wanneer iets swaars op die hart druk. Soos verlore liefde. Dit is ook waar ek Jack en sy dolk daai nag gesit en inwag het, hier tussen my skoenlappers. Die bankie is in die grootste van die vier atriums wat ons hier in die Outeniquas opgerig het, op my erfplasie waarheen ek vir Portis gebring het vir sy lang herstel sonder bene.
Agteroor, een knie oor die ander gevou, arms weerskante op die rugleuning uitgestrek. Langs my die koerant rof opgevou. Nie neergesmyt oor ek iets gelees het wat my omgekrap het nie. Ontstel, ja, maar neergesmyt omdat ek nie kan fokus op wat ek lees nie, omdat ek sinne twee, drie maal moet herlees. My gedagtes aan’t dwale. Oor Mira se oproep gisteraand. Die hele nag daarmee geworstel. Vanoggend steeds toe my oë oopgaan en die ratte van my ontwakende brein lomerig en krakend aan’t draaie begin kom, soos ’n ou wiel wat ghries kort.
My oog volg sydelings die kobaltbloue wat oor my leë teekoppie langs die koerant kom fladder.
Mira wil met haar gynae trou. Dit is hoekom sy gebel het. Maar dit is nie die eintlike gatslag nie. Nee, ek weet lankal … wel, ek het lankal ’n sterk vermoede dat Mira en haar gynae meer dinge saamdoen as om net in hulle kerkkoor saam te sing.
Ek skud my kop. My brein is op ’n ander plek as my oë. Haal my bril af, knie my oë. Asof dit sal help om lui neurone aan’t werk te kry. Sit die bril terug.
Dit is ’n luna, die een oor die teekoppie. Oor my knie huiwer ’n electra, hom kan jy nie met enige ander bloue verwar nie, nie daai neonblou blerts nie.
Goed, dit is beter, baie beter, die brein en oog begin weer sinchroniseer.
Mira is ’n mooi vrou, steeds. Daaroor is daar algemene eenstemmigheid. En volgens riemtelegramme het sy al ’n hele paar vryers gehad sedert ek haar daar in Pretoria agtergelaat het. Die gynae is net die laaste een, die een wat die langste en hardste vasbyt. Nie dat ek jaloers is op hom nie, daarvoor is ek en Mira al te lank uiteen. Wel, dalk so ’n klein bietjie … sy wás tog my eerste groot liefde! Wat nie lekker op my gemoed lê nie, is nie soseer die voorgenome troue nie, eerder die implikasies van hulle bruilofsplanne. Die besigheid dat ek en Mira nou moet aansoek doen om ons liefde nietig te laat verklaar; van bed en tafel is ons immers jare al geskei. Vir my het dit nog altyd gevoel asof daai skeiding g’n afbreuk gedoen het aan ons liefde vir mekaar nie. Nou lyk dit, ná gisteraand se oproep, asof Mira nooit dieselfde gevoel het nie.
Nee, vir iets soos die liefde is my kop gans te klein. Gee my dan eerder daai wellustige stiefkind van die liefde, dié ken ek, daai uiting van erotiese attraksie waaraan ek en Mira ons steeds oorgegee het wanneer sy af en toe kom kuier het. Voor sy haar siel en lyf aan die gynae bemaak het. Mira steur haar klaarblyklik min aan Roomse voorskrifte oor seks, dat enige ontydige afwyking van die primêre oerbehoefte om voort te plant buite perke is – die Bertolini’s kom van Emilia-Romagna in Italië, daar is álmal streng Rooms-Katoliek. Pil, kondoom, skei … alles taboe.
Dit is hoekom ek en Mira ná iets soos twee dekades steeds offisieel getroud is, en nooit voorbehoed het nie; ons wou kinders hê, maar kon nie. Sy ontken dat dit bygedra het tot die verbrokkeling van die huwelik. Ek is oortuig dit het. Sy sê dit was oor my werk destyds, oor ek ’n geheime lewe gelei het, en watter vrou sal dit uithou met ’n man vol geheime?
Nou moet ons daai liefde wat ons aanvanklik wedersyds vir mekaar gevoel het, laat nietig verklaar. Sodat sy weer kan trou. Ons moet voor Kerk en Vader erken en bieg dat ons mekaar nooit liefgehad het nie. Dat ons huwelik dus nooit bestaansreg gehad het nie. Dat dit net ’n skynheilige, liefdelose leë dop was.
Dit maak seer.
Die spatsels blou in die lug om my lok weer my oë. Ek en Portis het al ’n versameling van 206 spesies, eksotiese bloues van Morphinae en Polyommatinae, en al die Suid-Afrikaanse bloues van hoofsaaklik die subfamilies Lycaeninae en Pierinae, en enkele bloues van die Nymphalinae en Charaxinae. My trots is ’n nuwe toevoeging, die Orachrysops niobe van ’n enkele duinhabitat by Brenton, sommer hier in die Tuinroete, met status “kritiek bedreig”. Dan is daar die Polyommatus crostolas, 160 jaar gelede die eerste keer beskryf met status: “Waarskynlik uitgesterf.” Tot twee Italiaanse entomoloë onlangs ’n klein kolonie opgespoor het in ’n beskeie habitat van gras en lupiene in ’n bergheuwel by Canossa in Italië, daar by die ruïnes van Matilda se ou fortvesting, destydse gravin van Toskane.
Ek het daai goeie nuus van Luigi gekry. Die Scaravelli’s en Bertolini’s loop geslagte saam en Mira het my aan Luigi voorgestel toe sy my haar geboorteplek in Italië gaan wys het, en natuurlik ook die Bertolini’s se eerste bakkery. Luigi Scaravelli, nou senior klerk in die streekkantoor van die Ministero delle Politiche Agricole e Forestali in Bologna, het aangebied om my van die nodige permitte te voorsien en self Canossa toe te vat om ’n klompie crostolas-papies te gaan versamel vir my atriums. Maar toe kom daai skrikwekkende karakter Jack, bring sy dodelike mes saam, om my en Portis bokveld toe te help.
Ek kyk deur toe.
Portis kom met ’n skinkbord uit die broeikamer aan. “Wat meditate jy vandag weer so diep? Busi stuur vars tee.”
Ek maak op die koerant plek. “Sommer hier.”
Hy sit die skinkbord neer. “Brak weer jou brekfis afgevat?”
Hoe kan ek oor iets praat wat ek self nie verstaan nie? Ek vat die koppie by Portis en sit daarmee op my skoot, my oë doer in die hoek by die skoenlappers wat tussen die groot blare van die piesangboom in lig-en-skadukolle sweef en dartel. “Dis oor Mira. Ons was so lank deel van mekaar, nou word sy deel van ’n ander, vreemde man.”
Portis herkou daaraan en sê: “Die gynae.”
“Sy’t my gelos oor ek goed vir haar weggesteek het, vir my eie vrou.”
“Jy was geforseer om stuff weg te steek, so’t jy tog self gesê. Official Secrets Act.”
Dis waar jy in my lewe gekom het, hè, Portis? Dit is waar ek jou gekry en ingeneem en beskerm en gesond gemaak het. Ek en Mira. Want sy het kom help toe sy van jou hoor. En toe stuur hulle die hitman. Hy kom ook uit daai laboratorium. Daai Jack. Dit is waar Jack gebreinspoel is om hulle vuilwerk vir hulle te doen.
En