Śmierć słowika. Lene Kaaberbol

      Nina powoli się budziła z jakimś poszarpanym koszmarem wciąż zalegającym na dnie świadomości. Coś o ośrodku dla uchodźców, który przypominał Dadaab w Kenii, muchy, upał i ten zapach, którego człowiek nigdy nie jest w stanie do końca się pozbyć – smród zakurzonej ludzkiej nędzy. Z całą pewnością wiedziała za to, kim były dzieci, które leżały przed nią na ziemi z wygłodzonymi buziami i wzdętymi brzuchami – to byli Anton i Ida.

      Obróciła się na bok i próbowała otrząsnąć się ze snu. Godzinę 9.02 wskazywał duży elektroniczny zegar, który był pierwszą rzeczą, jaką powiesiła na ścianie. Blade lutowe słońce niepohamowanie wdzierało się oknami – zasłony kupione w Ikei któregoś zagonionego popołudnia w sierpniu pół roku później wciąż leżały nierozpakowane na kaloryferze. Na szczęście nie miała sąsiadów. Przed jej oknami ciągnęła się Grøndals Parkvej, a po drugiej stronie park i nasyp kolejowy – właśnie dlatego zdecydowała się kupić to mieszkanie. Blisko centrum, lecz oddzielone od zgiełku, zachwalał pośrednik, doskonałe miejsce dla rodziny. Kiedy się zorientował, że zamierza tam mieszkać sama, jego nadzieje widocznie zmalały. Dało się wyczuć, że rozwódki z dziećmi są trudnymi klientkami – zagubione, niepotrafiące myśleć realnie i bez pełnej kontroli nad swoimi finansami.

      Znów zadzwoniła komórka. Pewnie to ją obudziło, choć dokładnie tego nie odnotowała, ponieważ to nie był jej dzwonek. Szturchnęła Magnusa w bok.

      – Twój – powiedziała.

      Wielki wyliniały skański niedźwiedź wydał chrapliwy odgłos. Leżał na brzuchu z głową wbitą w poduszkę – cud, że potrafił oddychać w tej pozycji. Na szerokich nagich ramionach połyskiwały pojedyncze złote włoski, a jego postać spowijał zapach na wpół strawionego piwa. Szturchnęła go ponownie.

      Podniósł głowę.

      – O Jezu… – powiedział z charakterystycznym szwedzkim akcentem. – Która godzina?

      – Jest sobota – powiedziała, uznawszy tę informację za bardziej istotną.

      Sięgnął po telefon leżący na podłodze przy łóżku, obok jego portfela i kluczy. Udogodnień w rodzaju zgrabnych stolików nocnych „dla niego i dla niej” w tym mieszkaniu nie było. Tylko w pokojach dziecięcych bardziej się postarała, choć i tam nie wszystko wyglądało jak powinno. Było za porządnie. Brakowało porozrzucanych zabawek i dziur w tynku od uderzeń kija do hokeja na rolkach i świetlnego miecza, śladów po nalepkach, które nie do końca dały się odkleić, uciążliwych plam po eksperymentach z bańkami mydlanymi i poprzewracanych puszek po coli. Krótko mówiąc, brakowało dzieci. To miejsce od początku traktowała jako tymczasowe – mieszkali wciąż na Fejøgade i tam toczyło się ich życie.

      Wstała i poszła do łazienki. Mała wanna z lat pięćdziesiątych, pożółkłe kafelki, a jeśli ktoś się uparł, żeby wcisnąć tu pralkę, musiał się liczyć z tym, że za każdym razem siadając na muszli klozetowej, będzie w tę pralkę uderzał kolanami. No, ale siedzieć w pralni późną nocą, żeby mieć na rano czyste ubranie – dziękuję bardzo. Been there, done that, jak by powiedziała Ida.

      Kiedy się wysikała, przepłukała usta chloroheksydyną. Odkąd rok temu dostała ataku choroby popromiennej, często miała zapalenia jamy ustnej. Zresztą jak sama gorzko stwierdziła, jej odporność w ogóle nie była już taka jak dawniej. W przeciwnym razie Magnus pewnie nie leżałby teraz w jej łóżku. Lekarz i pielęgniarka. Błagam. Czy istnieje większy banał?

      Niedawno się rozwiódł. Podobnie jak ona. Przecież jesteśmy dorośli, bla, bla, bla. Nina doskonale zdawała sobie sprawę, że wcale nie chodziło o to, że byli dorośli. Chodziło o to, że oboje czuli się tak bezgranicznie samotni, że jakakolwiek bliskość była lepsza niż nic.

      Kiedy przez drzwi łazienki usłyszała, jak sobotnia chrypa znika z jego głosu, a ton wyostrza się i nabiera profesjonalnego brzmienia, przeszedł ją dreszcz niepokoju. Szybko wypluła do umywalki niebieski jak nafta płyn, wyjęła pierwszą z brzegu koszulkę z kosza na brudy, naciągnęła ją na siebie i otwarła drzwi.

      Magnus właśnie się ubierał, wciąż przyciskając do ucha telefon.

      – W porządku – powiedział. – Nie, nie możesz jej podać więcej. Zaraz tam będę.

      – Chodzi o Rinę? – zapytała z dziwną pseudomatczyną troską. W Kulhuse było ponad dwieście innych kobiet i dziewcząt, a mimo to pierwszą, o której pomyślała, była Rina.

      – Próbowali jej wielokrotnie podawać bricanyl – powiedział – ale nadal rzęzi i hiperwentyluje się.

      Boże drogi, to naprawdę Rina.

      – Co się stało?

      – Wszystko – odparł. – No, jedziemy.