Stormkind. Riana Scheepers
die ouwêreldse klere aan haar lyf gewees het? Sy het in die pure sonskyn met die plaaspad afgeloop – hy het haar gesien met twee oop oë en van twee kante af, en dit sonder ’n druppel wyn in sy lyf. Sy het onder die twee hemelhoë palmbome kom staan en na hulle opgekyk asof sy hulle selwers geplant het. Dit was einste sy, antie Anna, daarvoor sal hy sy laaste sente gee.
En dan nog die bruin spokie, die oulike meisietjie met die kappie wat altoos met ’n enemmelbeker vol water loop en vra of die mense wat in die blok steendruiwe naby die braamsloot werk, nie bietjie water wil hê nie. Hoeffel mense al dié storie vir Skeelpiet kom vertel het, mense wat water aangebied is uit daardie meisiekind se eie hand, dit kan hy nie eens meer onthou nie. Maar van al die mense wat by haar water kon kry, het nie een man nog van dié lekker aanbod gebruik gemaak nie.
Skeelpiet wonder hoeka waarom die goeie gawe nog nie met hom gebeur het nie. Hy sal nogals nie omgee om ’n slukkie te proe van dié water nie. Al is dit dan net om uit te vind of dit regte water is. Dalk word die water in jou mond pure wind, die ene spookasem, as jy dit sluk. Maar eintlik wil hy net hoor hoe sy praat. Die manne wat haar al teëgekom het, sê sy praat so ewe ouderwets en deftig Hooghollangs, ou Jan van Ribbok se taal, jy kan sommer hoor sy is nie van hier nie.
Skeelpiet weet van Stormkloof se geeste, maar dit pla hom nie, hulle soek hom nie uit nie. Hy loop sy lope in die nag net waar hy wil en hoe dit hom smaak.
Tot die nag toe alles vir hom verander het.
’n Laat somersnag met wolke wat laag op die aarde begin saamborrel. ’n Volmaan wat so nou en dan deur die skeure in die dik wolke kom.
Skeelpiet het teruggekom van sy pel Jantjie Klaas se huis onderkant Horlosiekop. Hy en Jantjie het die nag laat gekuier en ’n kannetjie soet Jaloersbokkie leeggemaak. Oorslaap is nie vir hom nie. Hy kruip elke nag agter sy Kaatjie se rug in, daarom het hy teruggeloop Stormkloof toe, al het sy voete bietjie hoog getrap. Die nag was donker, die wind het al hoe kwaaier begin waai, maar sy voete was lig en die lewe goed. Stormkloof was die mooiste plaas in die hele wêreld. Hy het geloop soos die baas van die plaas, die plaas en die nag was syne, elke wingerdstok, elke gebou, elke vat wyn in die kelder, alles syne.
En toe.
Die klein wit spokie het oor die werf aangesweef gekom, reguit na hom toe, die ogies wawyd oop en stokstyf, die een handjie so ewe uitgesteek na hom asof sy uit die dode iets van hom vra.
Skeelpiet Plaatjies het nooit gevoel hoe hy sy broek natmaak nie, hy het eers later agtergekom dit het gebeur. Hy het stokstyf bly staan, sy bene kon niks doen nie, sy ruggraat was ’n slap string jellie, sy hele lyf ’n stuk gemors, jirretjie, ag jirretjie tog, dit is my laaste dag, sy hét my.
Die spokie het ’n entjie van hom bly staan, reguit na hom gekyk. Sy het alles gesien, hoeveel hy gesuip het, waffer nonsens hy en Jantjie die hele nag lank gepraat het, dat hy met warm oë na die plukspan se jong meisies kyk, dat hy nog nooit sy Kaatjie verneuk het nie maar baie keer wóú, van al sy wynstelery uit die kelder en die mooi plan wat hy bedink het om die sleutel in die hande te kry … Alles, dit alles het sy gesien. Hy het in haar oë gesien dat sy dit alles weet.
Hy het nie geweet of hy met haar moet praat nie, of hy op sy knieë moet val om vir haar of die Here om vergifnis te smeek nie. Hy het net bly staan en bewe.
Sy het doodstil gestaan en vir hom gekyk, en toe skielik weggedraai en verder geloop, sonder beentjies oor die aarde gesweef in ’n lang wit rokkie, haar hare ’n rooi wolkie om haar skouers. Dis eers toe hy die spokie se rooi kop sien dat hy besef het dit is nie ’n gees nie, dis die meisiekindjie, Jana. En dat sy loop soos iemand wat in sy slaap loop. Maar só seker was hy ook nie dat sy nié ’n regte gees is nie, want waar is daardie vreeslike rooi hond wat alewig om haar is en haar so dag en nag oppas? Dit is terwyl hy nog so tjoepstil gestaan en skielik besef het dat sy hele broek warm en nat is, dat hy die wilde runnik van ’n perd uit die wingerd gehoor het.
Skeelpiet het nie bly staan om te kyk of die kind in die spookperd van Stormkloof vasgeloop het en of sy dalk hulp nodig het nie. Die spoke moes hulle daardie nag maar self uitsorteer. Die lewe het in sy lyf teruggekeer en hy het begin hardloop, huis toe. Soos nog nooit in sy lewe nie het hy gehardloop, asof al die blou duiwels uit die hel op sy hakke is.
Dit is seker maar goed dat Skeelpiet nie omgekyk het nie. Want dan sou hy uit twee rigtings gesien het hoe Jana bo-op Tarsis, die spookperd van Stormkloof, se rug klim en deur die wingerd galop.
En élke stormnag daarna.
Want dit was daardie stormnag dat StormJana die eerste keer wakker geword het en geweet het sy moet úit. Uit in die storm. Sy het haar ma hoor roep.
12
Soek
“Weet jy waar sy is, !X’uri?” vra Jana.
!X’uri bly lank stil.
“Nee,” sê sy. “Maar ek kan jou help om haar te soek. Die wind het nog nie jou ma se spore doodgewaai nie.”
13
Vuur
’n Dag nadat die groot olienhoutboom omgeval het, begin dit weer reën. Hierdie keer is die reën sag en indringend. Daar is nie rukwinde of donderblitse wat die donkerte skeur nie. Die reën sing soet deur die lang nag en sus vir StormJana in ’n diep slaap. Sy word eers lank ná middernag wakker.
Sy sit regop in haar bed. “!X’uri,” fluister sy.
Raka die Wraka tjank saggies onder haar venster. Hy weet sy is wakker.
“Sjt, Raka, gaan slaap!”
Hy sluip druipstert weg en gaan lê weer skelm op die stoepbank met sy lekker diep kussing waar hy eintlik nie mag slaap nie. Hy slaap alreeds ’n diep hondeslaap toe Jana die vensterraam opskuif en deurklim. Die reën is ligblou, ’n sagte see, ’n diep blom. Sy hardloop kortpad deur die shiraz na die olienhoutbos. Tarsis die spookperd hardloop in die wingerdry net langs haar, net so vinnig soos sy. Sy wit maanhare waai in die wind. StormJana se hare knoop ’n bloedrooi lint agter haar aan. So ver soos sy hardloop, kronkel dit deur die wingerd. Dit knoop hier en daar om ’n skurwe knoets. Af met die voetpaadjie vleg dit aan die struike vas, deur die lang grasse tot in die olienhoutbos.
Uitasem kom sy by die omgevalle boom aan. Haar hare haak om ’n spoelklip uit die berg.
!X’uri sit in die grot onder die boom se wortels. Sy sit by ’n klein vuurtjie, droog en veilig teen die reën, haar hande uitgesteek oor die vlamme.
StormJana klim af in die gat en gaan sit styf teen !X’uri by die vuur. !X’uri lag met skrefiesogies in ’n bruin lemoengesiggie wat opskroef.
“Kry jy koud, !X’uri?”
“Nee, hoekom sal ek koud kry?”
“Jy het ’n vuur aangesteek.”
“Mens steek nie ’n vuur aan omdat jy koud kry nie.”
“Hoekom dan?”
“’n Mens maak ’n vuur om jou kos gaar te maak. As jy klaar geëet het, hou jy die vuur aan die gang om te sing, om hande te klap en te dans. En om te dink.”
“Wat dink jy, !X’uri?”
!X’uri antwoord haar nie.
Hulle sit om die vuur en dink. Na ’n rukkie, toe hul gedagtes soos rook in die lug yl word en wegraak, gaan lê hulle op die grond langs die vuur en raak aan die slaap. ’n Bruin dogtertjie so bruin soos grond. ’n Rooi dogtertjie so rooi soos vuur.
Конец ознакомительного фрагмента.
Текст предоставлен ООО «ЛитРес».
Прочитайте эту книгу целиком, купив полную легальную