Нефрит остидаги жумбоқ. Бадий публистик роман. Зулфиябегим Адҳамзода
кираяпсан, ҳали ўқишинг керак. Қолаверса
оила дегани ўйин эмас. Ишлашинг, оилада рўзғор тебратишинг керак бўлади. Бирор бир касбни эгалламай туриб қандай ишламоқчисан ахир? Қани айтчи, иш танлаганда ўзингни ким деб таништирасан?
– Кимга?
– Кимга бўларди, масалан иш қидираяпсан, ким бўлиб ишламоқчи-
сан? – деди Сталин кинояли жилмайганча, трубкага солинган тамакисини оғзига олиб бориб, ўтирган креслосига суянаркан. Якоб эса унинг рўпарасида, бир оёғига тиралганча, азбарои озғинлигидан белидан тушиб кетай деб турган чарм қайишини тўғрилади-да.
– Ота, мен ахир ҳалқлар отасининг ўғлиманку, ишлашим шарт эмас. —
деди қўлларини икки четга ёзганча, – биргина ишорангиз бўлса бас! – Бошидаги кепкасини ёнлатиб қўндириб олган Якоб, уни бошидан олди-да, мийиғида кулганча қоқа бошлади. Сталинга, унинг бу ҳаракати ёқмади. У дарров жиддийлашиб трупкани оғзидан шартта чиқарди ва креслонинг лабига илкис қўзғалди.
– Ўзингни йўқотма бола. Ким бўлган тақдирингда ҳам ҳалқ билан бир
маъромда яшайсан. Уқдингми? Менга суяниб яшайман деб хом хаёл бўлма. Ўқийсан, касб ўрганасан! Ҳамма қатори яшайсан! – деб бошини эгди. Оз бўлса ҳам ҳовуридан тушишга ҳаракат қилиб уф тортди, ўзини чалғитиш мақсадида, иш столидаги ҳужжатларни қўлига олди. – майли, кимнидир кўз остинга олган кўринасан-а. – Деди совуққонлик билан ҳужжатларга имзо қўя туриб, бошини бир зумгагина кўтариб, қаршисида бошини эгганча қийшайиб турган Якобга ўғринча қараб қўйди-да, яна ишга шўнғиди. Вазият бироз юмшагач, қўлидаги катта қоғоз папкани четга сура туриб, табассум қилди. Табиятан ўта жиддий бу чеҳрага бироз табассум айни муддао бўлди.
– Ҳа албатта, – деди Якоб кепкасини қўлида ғижимлаганча отасига
кўз қири билан ўғринча нигоҳ ташларкан.
– Ким экан у? – деди у, ўғлига бир қошини кўтариб, ҳазиломуз табас-
сум билан, унинг, эндигина юзига югирган андишадан яшираётган, гилос донасидек тим қора кўзлари билан Якобнинг кўзларини тутишга уринарди,.
– Бугун кечга уни олиб келаман. – Деди қизариб кетган Якоб.
– Шу ергами? Ўғлим бу кремл. – Такидлаб, қанчалар эҳтиёт бўлиш
кераклигини эслатиб қўймоқчи бўлди Сталин. Якоб эса дарров хафа бўлди.
– Нима қибди? Ахир бу ер менинг ҳам уйим эмасми? – эндигина ий-
маниб, ўзини панага олаётган Якоб, «отам мени менсимагандек, танлаганимни ҳам менсимаяпти» деб ўйлади. У нафақат ўз отасининг балки, ўн бешта республикани отаси қаршисида эканлигини ҳисобга олмади.
– Сенинг ҳам уйинг албатта, аммо аввал уни суриштириш керак. Ким
у? Ахир кремлга ҳаммани ҳам олиб киравермайсанку. – Деб Сталиннинг овози ўзгарди. Лекин отаси уни ранжитгиси келмадими, балки уни эмас, ўрталаридаги ўзи шусиз ҳам одамларга эриш туюладиган муроса авжига чиқиб кетмасин дедими, хуллас баҳслашмай қўя қолди.
– Нега энди? У менинг аёлим. – Зарда қилди отасига Якоб, худди у
билан керак бўлса