Нефрит остидаги жумбоқ. Бадий публистик роман. Зулфиябегим Адҳамзода
олдига бориб, қўлларини ортга жуфтлаб, жаҳлдан тушишга ҳаракат қилди. Ва давом этди.
– Якоб Жугашвилли. СССР бош қўмондони, ҳалқлар отаси. Истедод-
ли сиёсатчи ва. х. казо Иосиф Виссарионович Сталиннинг ўғли гимназия ётоқхонасида. Тўғри айтасан, буни нимаси ёмон. Қайтага газеталар учун яхши мақола, тўғрими?
– Ахир ота… – деб, Якоб таклифни изоҳламоқчи бўлди. Аммо
Сталин жаҳл отига миниб:
– Бўлди қил! Сен кимлигингни унутган кўринасан. Ёки менинг устим-
дан кулмоқчимисан? – дея кафтини унинг юзи олдида тўхтатди. Бу билан унинг оғзига ургандек бўлди. Якоб ҳам отасининг боласи-да, қизиққон. У бирдан ўзига қилинган муомалага беихтиёр жавоб қайтарди.
– Ота, сиз фақат ўзингизни кимлигингизни гапиравермай, менинг
кимлигим ҳақида, менга нима кераклигини ўйласангиз ёмон бўлмасди.
Иосиф Сталин ўзига бундай муомала қилишларига ўрганмаган. Анчадан буён фақат хўп сўзини эшитиб келаётган инсон, жаҳл билан ўғлини ёқасидан тутди.
– Сен бола ҳаддингдан ошма. Яхшиямки ўғлимсан. Бўлмаса… – Якоб
ҳам отасининг қўлларини олиб ташлаб, ҳимояланди.
– Биламан. Бўлмаса ҳозир мени, йўғ-е, жасадимни олиб чиқиб кети-
шарди тўғрими ота? – деди жўжа хўроздек бошини кўтариб.
– Нима истайсан? сенга нима керак? нима етишмайди сенга? – Ўш-
қирди Сталин кўзларини ола-кула қилиб. Якобни ютиб юборгудек.
– Менга отам керак. Қўмондон эмас, – деди-ю, ўзининг гапидан ўзи
қўрқиб кетиб, бир икки қадам ортга тисланди. У отаси унга ҳеч нима қилмаслигини билса ҳам, барибир ҳадик уни тарк этмасди. Балки онасининг, бир пайтлар тўпалон қилганида» ҳали шошмай тур, отанг келсин» деган гапи унинг онгида муҳрлангани учунми, ёки отасига бўлган ҳурматими, хуллас Якоб ортиқча сўзни ичига кўмди-ю, қўлларини муштлаганча ўзининг кафтига бир икки мушт уриб, эшикни тарс ёпиб чиқиб кетди.
М. Е. Массоннинг хати эса стол устида қандай қўйилган бўлса шундай қолди. Уни ўқишга на истаги ва на вақти бўлди Иосиф Сталиннинг.
М. Е. Массон эса хат жавобини нақд тўрт йил кутди. 1936-йил Массон, одатдагидек музейни кўздан кечирар чоғи, бир расмга узоқ тикилди. Суратда жанг тасвирланган, ўша давр одамларининг кўзлари худди нафрат шаробида тўйдирилгандек, қонга тўлган. Бир-бирларига найзаларни ҳеч қандай шавқат, раҳм туйғуларисиз шунақанги санчишяптики, бу манзарани кўриб юрак бир сесканади. Отларнинг одамларни эзиб, оёқ қўлларини устидан мажағлаб, бу даҳшат ичидан чиқолмай икки оёқлаб кишнаши, у пайтлар нақадар даҳшатли бўлганини намоён қиларди. Бу расмни тамошо қиларкан, Массоннинг хаёлидан Амир Темур ўтди.
– Қандай инсон бўлган экан-а, бир бор. Фақатгина бир бор қабрни
очиб кўрганимда эди, ҳаммасини тушуниб етган бўлардим. – Дея хаёлидан ўтказди. Анчагача ширин хаёллар оғушида ўша сурат қаршисида туриб қолди. Уни ҳаммадан ҳам кўпроқ, Сталин унинг хатини ўқиганмикин деган савол қийнарди.
Экспедитция аъзолари
Москвада қор гупиллаб ёғар, Самарқандан фарқли ўлароқ Москва