Рыбін горад. Наталка Бабіна
мяне, што цягаюся па начах па лесе! Гэта нагадала мне яе лепшыя гады.
Чорнае балота
Гэтым летам я як хамяк на коле: пакуль кола стаіць, набіваю запысныя мяшкі, разглядаюся з цікавасцю, нават прыгажосць наводжу… Але вось нехта крутане кола – і пабегла. Спыніцца немагчыма. Шалеючы. Знемагаючы. А саскочыць з кола не дазваляе слабаразвітасць мозгу.
…Я тулялася па хаце, не ведаючы, за што ўзяцца. Дакладней, ведаючы, і нават добра ведаючы – трэ было б прыбраць хату перад прыездам Улі – толькі вось брацца за анучу катэгарычна не хацелася. Замест таго, каб шчыраваць па закутках з пыласосам, я павалілася на канапу ды шчоўкнула тэлевізійным пультам.
– Радетели за народ всех мастей и оттенков, – адразу ж пачулася з ажылага экрана, – давно обанкротившиеся политиканы и воротилы бизнеса, для которых банкротство – лишь вопрос времени и интереса правоохранительных органов, усмотрели в объявленных досрочных выборах возможность удовлетворения своих мелких, но навязчивых амбиций.
«І дзе ўсё ж такі бярэ БТ[8] такіх дыктараў? – ляніва думала я. – Тэарэтычна зразумела, паводле якіх крытэраў іх там адбіраюць. Але, але, але… Такую вось трэба добратакі пашукаць. Прысы[9] на шырыні плячэй, вочкі як свярдзёлкі ў глыбіні залежаў тлушчу. Тлушч нават на лбе. Цыцкі распіраюць зялёную бліскучую апранатку – ну рыхтых рапуха на нерасце. Ды пры такой знешнасці верх кар’еры павінен быць: сядзець у ачку ды абвяшчаць: «Занята!»
– Вот и сегодня, – вяшчала тым часам бабішча ў тэлевізары, – появился очередной кандидат в президенты. На этот раз это некто Антон Бобылёв, директор унитарного предприятия «Гамма».
Мяне падкінула на канапе. На экране змянілася карцінка: мой муж, седзячы ў сваім кабінеце, нешта гаварыў, але словаў чуваць не было, замест яго рапуха за кадрам працягвала:
– Белорусский народ прекрасно помнит, сколько бед принесло ему в прошлом чернобыльское гаммаизлучение, сколько горя и слёз, материнских бессонных ночей, страданий детей. Гамма – знак беды для нашего народа, и симптоматично, что человек, возглавляющий предприятие с таким названием, пользуясь демократичностью нашего государства – возможно, излишней, – пытается добиться своих явно неблаговидных целей за счёт либеральности белорусских законов. Несомненно, что наши люди смогут отличить подлинное от наносного, и разберутся, что на самом деле представляет собой каждый из кандидатов, и кто из них действительно способен защитить нашу страну от катастроф и опасностей…
Яна трындзела далей, але я ўжо не слухала.
Забалела і затачылася галава. Ён звар’яцеў! Кінулася да тэлефона – і гарадскі, і мабільнік намёртва занятыя. Звар’яцеў! Невідушчымі вачыма я глядзела на экран тэлевізара, па якім ужо ганяліся нейкія бульдозеры.
Ён здурэў, гэта зразумела. Нічым іншым нельга патлумачыць такога кроку. Даб’ецца цікавасці праваахоўных органаў, калі не чаго горш. Даб’ецца таго, што і яго, і косці яго продкаў
Беларускае тэлебачанне, прыдуманы аўтарам тэлеканал.
Так называюць шчокі ў тых людзей, у каго замест твараў – морды (заўвага аўтара).