Мой дзень пачынаецца (зборнік). Коллектив авторов
чутна загуло і заззяла мяккім блакітам. У каюце над кветкай успыхнула святло.
Нумар Пяць убачыла мокры нататнік, пакрыты чарнільнымі плямамі, і фотаздымкі, на якіх цяпер немагчыма было разабраць твараў.
– Што ж мы нарабілі! Мы знішчылі памяць… – сумна сказала кветка.
– Памяць у парадку, сістэмы не пашкоджаныя, – адказаў карабель.
– Ах, вы нічога не разумееце… – уздыхнула кветка. – Не віртуальную памяць… А рэчы і словы, якія нагадваюць аб падзеях…
– Рэчавыя доказы, – сказаў карабель.
– Доказы…
Кветка змоўкла.
Сэрца карабля выпраменьвала энергію. Ён чакаў новых загадаў. Ён ірваўся ў новы бой. Вакол шчэрылася цемрай міжзорная пустэча, усыпаная бледнымі пясчынкамі далёкіх галактык. Недзе сярод іх зіхацела тая, адкуль былі родам карабель і Нумар Пяць – недзе вельмі, вельмі далёка. Падчас апошняга бою карабель выштурхнула ў незнаёмы сектар касмічнай прасторы, і каб знайсці родную галактыку, спатрэбілася б нямала высілкаў.
Кветку не цікавілі зоркі і галактыкі, яна нічога ў іх не разумела.
– Вы сумуеце па людзях? – спыталася яна.
Карабель не ўмеў сумаваць. Ён умеў слухаць, атакаваць і абараняць.
– Паўтарыце пытанне.
Кветка ўздыхнула:
– Я сумую па іх. Яны ўмеюць смяяцца. Яны ўмеюць спяваць. Сумую па іх голасе… Голас людзей дорыць надзею. Я так хачу зноў пачуць іх галасы!
Карабель крыху падумаў і ўключыў па канале гучнай сувязі запіс бартавых перамоў членаў экіпажа.
…Мужчыны жартавалі, смяяліся. Штурман спявала дзіцячую песню-лічылку:
Маладзік па небе ходзіць,
Зоркі за сабою водзіць,
Хто схавацца не паспеў,
Той, як зорачка, згарэў!
Раз-два-тры, чатыры, пяць,
Я іду шукаць!
Ніхто з іх не збіраўся паміраць. Гэта быў лепшы экіпаж флоту! Яны ляцелі за перамогай!
А на эмблеме карабля зіхацеў маладзік, за якім выстраіліся ў шэраг чатыры дзясяткі зорачак – па зорачцы за кожны збіты варожы борт. Ён быў не проста караблём – ён быў караблём-легендай!
Раптам, зусім нечакана для сябе, карабель захацеў вярнуцца дадому і расказаць усім, як гераічна каманда змагалася і загінула. Ён захацеў зноў стаць у строй, адпомсціць за свой экіпаж і выгадаваць новых герояў.
А кветка, пачуўшы знаёмыя галасы, заплакала.
– Адвязіце мяне да людзей, – папрасіла яна. – Да жывых людзей…
Карабель уключыў лакатары, разгарнуў і выпрастаў усе антэны, адкрыў зорныя карты і пачаў сканіраваць прастору. Ён атрымаў загад і шукаў у космасе борт або планету з людзьмі.
І ён знайшоў яе – тую самую, што была месцам яго нараджэння.
Карабель змог вызначыць каардынаты свайго знаходжання і зарыентавацца ў прасторы. Ён мог бы сабой ганарыцца, калі б умеў! Цяпер ён ведаў, куды ляцець. І ведаў, навошта.
– Рыхтуюся да гіперскачка, – папярэдзіў карабель.
– І я рыхтуюся, – сказала кветка. Яна разумела, што будзе балюча, але была згодна патрываць, каб толькі хутчэй выбрацца