Kryqëzimi Me Nibirun. Danilo Clementoni

Kryqëzimi Me Nibirun

â Darka

Fill pasi senatori e kishte ndÃ«rprerÃ« bisedÃ«n fare shkurt, tÃ« tre ngelÃ«n pÃ«r pak Ã§aste duke vÃ«shtruar ekranin qÃ« kishin pÃ«rpara, i cili shfaqte vizatime abstakte shumÃ«ngjyrÃ«she tÃ« lidhur njÃ«ri mbi tjetrin nÃ« lÃ«vizje pa fund.

Â«Dhe si i bÃ«het tani?Â» pyeti tipi i gjatÃ« dhe i hollÃ«, duke e ndÃ«rprerÃ« atÃ« lloj hipnoze kolektive.

Â«UnÃ« e kisha njÃ« ideÂ» u pÃ«rgjigj ai i shÃ«ndoshi. Â«U bÃ« ca si shumÃ« qÃ« nuk vÃ«mÃ« gjÃ« nÃ« gojÃ« dhe gjithandej shoh hamburger.Â»

Â«E ku mendon qÃ« tÃ« gjesh tani njÃ« hamburger?Â»

Â«Nuk kam asnjÃ« ide por di qÃ« do mÃ« bjerÃ« tÃ« fikÃ«t nÃ«se nuk ha diÃ§ka menjÃ«herÃ«.Â»

Â«Po i shkreti ti, tani do tÃ« tÃ« bjerÃ« tÃ« fikÃ«tÂ» komentoi ai i holli me njÃ« zÃ« prej fÃ«mije. Pastaj ndryshoi tonin duke thÃ«nÃ« Â«Me gjithÃ« ato rezerva qÃ« ke vÃ«nÃ« nÃ« Ã§do anÃ« do tÃ« mundje qÃ« tÃ« rrije edhe njÃ« muaj pa ngrÃ«nÃ« fare. Â»

Â«MirÃ« pra, tani ju tÃ« dy mjaft mÃ« me kÃ«to budallallÃ«qeÂ» foli ftohtÃ« gjenerali. Â«Duhet tÃ« studiojmÃ« njÃ« plan veprimi.Â»

Â«Por unÃ«, me stomak bosh, nuk arsyetoj mirÃ«Â» ia ktheu menjÃ«herÃ« trashaluqi.

Â«MirÃ« atÃ«herÃ«Â» tha KembÃ«lli duke ngritur duart nÃ« shenjÃ« dorÃ«zimi. Â«ShkojmÃ« tÃ« hamÃ« diÃ§ka. Planin do ta studiojmÃ« nÃ« tryezÃ«n e vogÃ«l, aq mÃ« tepÃ«r qÃ« kemi shumÃ« kohÃ« nÃ« dispozicion para se senatori tÃ« mbÃ«rrijÃ« kÃ«tu.Â»

Â«Kjo Ã«shtÃ« ajo qÃ« duhet tÃ« thuhet, gjeneralÂ» u shpreh i kÃ«naqur ai trashaluqi. Â«Di njÃ« vend aspak tÃ« keq ku bÃ«jnÃ« njÃ« gjellÃ« fantastike me mish dashi me patate, karrota dhe bizele, me shije salce curry.Â»

Â«Bah, duhet tÃ« them se, pas kÃ«tij pÃ«rshkrimi shumÃ« tÃ« hollÃ«sishÃ«m, edhe mua po mÃ« vjen pÃ«r tÃ« ngrÃ«nÃ«Â» foli ai holli ndÃ«rkohÃ« qÃ« fÃ«rkonte duart me shpejtÃ«si.

Â«NÃ« rregull atÃ«herÃ«, mÃ« bindÃ«tÂ» shtoi gjenerali duke u ngritur nga karrigia. Â«ShkojmÃ«, por tÃ« pÃ«rpiqemi qÃ« mos tÃ« futemi nÃ« telashe. Edhe pse me siguri nuk do ta kenÃ« zbuluar akoma, unÃ« nÃ« fakt jam njÃ« i arratisur.Â»

Â«Po pse, ne tÃ« dy jo?Â» ia ktheu ai i holli. Â«Jemi arratisur nga kampi dhe me siguri qÃ« po na kÃ«rkojnÃ« gjithandej. SidoqoftÃ«, pÃ«r momentin mos ta Ã§ajmÃ« kokÃ«n fare.Â»

Pas pak minutave, njÃ« makinÃ« e errÃ«t ku brenda ishin tre personazhet e dyshimtÃ«, Ã§ante vetÃ«timthi nÃ«pÃ«r natÃ«, pÃ«rgjatÃ« rrugÃ«ve gjysÃ«m tÃ« shkretuara tÃ« qytetit, duke ngritur njÃ« re pluhuri tÃ« imÃ«t dhe tÃ« hollÃ« gjatÃ« rrugÃ«s.

Â«Ja pra arritÃ«m, ja ku Ã«shtÃ«Â» foli ai trashaluqi qÃ« rrinte i ulur nÃ« sediljen e mbrapme. Â«ÃshtÃ« pak vonÃ« por unÃ« e njoh pronarin. Nuk do tÃ« ketÃ« problem.Â»

Tipi i hollÃ«, qÃ« ishte duke ngarÃ« makinÃ«n, kÃ«rkoi njÃ« vend qÃ« tÃ« mos dukej pÃ«r parkimin e makinÃ«s. BÃ«ri njÃ« xhiro rreth e qark godinÃ«s pastaj u fut poshtÃ« njÃ« tende tÃ« pasigurtÃ« tÃ« njÃ« barake tÃ« braktisur. Zbriti shpejt nga makina dhe, me njÃ« veprim tÃ« kujdesshÃ«m, vÃ«shtroi me vÃ«mendje gjithÃ« zonÃ«n rreth e rrotull. Nuk kishte asnjeri.

BÃ«ri njÃ« xhiro tÃ« makinÃ«s, hapi derÃ«n e pasagjerit dhe tha Â«GjithÃ§ka Ã«shtÃ« e qetÃ« gjeneral. Mund tÃ« shkojmÃ«. Â»

Trashaluqi zbriti edhe vetÃ« nga vetura dhe u drejtua me hapa tÃ« shpejtÃ« pÃ«r nga hyrja kryesore e lokalit. Provoi tÃ« rrotullonte dorezÃ«n, por hiÃ§. Dera ishte e mbyllur por drita brenda saj ishte ende e ndezur. AtÃ«herÃ« u pÃ«rpoq qÃ« tÃ« shikonte vjedhurazi pÃ«rmes xhamit, por perdet e trasha me ngjyra nuk e lejuan tÃ« shihte shumÃ«. Pa humbur mÃ« kohÃ«, nisi tÃ« trokiste me forcÃ« dhe nuk ndaloi derisa pa njÃ« burrÃ« tÃ« vogÃ«l, me flokÃ« tÃ« zeza kaÃ§urrela, qÃ« bÃ«nte roje nga mbrapa tendÃ«s.

Â«Po Ã§a dreqin...Â» kishte nisur tÃ« thoshte burri i vogÃ«l me ton shumÃ« tÃ« irrituar, por kur njohu mikun e tij trupmadh, nuk e pÃ«rfundoi fjalinÃ« dhe hapi derÃ«n.

Â«Ah, qenke ti. Por Ã§farÃ« bÃ«n nÃ« kÃ«tÃ« orÃ«? Dhe cilÃ«t janÃ« kÃ«ta zotÃ«rinjtÃ«?Â»

Â«Ej, si je hajdut i vjetÃ«r? KÃ«ta janÃ« dy miqtÃ« e mi dhe jemi tÃ« tre shumÃ« tÃ« uritur.Â»

Â«Por lokali Ã«shtÃ« i mbyllur, tashmÃ« e kam pastruar guzhinÃ«n dhe po bÃ«hesha gati pÃ«r tâu larguar.Â»

Â«Kam mendimin se ky miku im mund tÃ« tÃ« bindÃ« mÃ« mirÃ« se unÃ«Â» dhe i tundi mu pÃ«rpara hundÃ«s njÃ« kartmonedhÃ« njÃ«qind dollarÃ«she.

Â«Bah, nÃ« fakt... duhet tÃ« them se di vÃ«rtet si tÃ« mÃ« bÃ«sh pÃ«r veteÂ» u pÃ«rgjigj burri i vogÃ«l, duke e tÃ«rhequr me shpejtÃ«si kartmonedhÃ«n nga duart e trashaluqit dhe duke e zhdukur atÃ« nÃ« xhepin e veÃ§antÃ« tÃ« kÃ«mishÃ«s. Â«Hyni, ju lutemÂ» shtoi ai duke e hapur derÃ«n tej e tej dhe duke bÃ«rÃ« nÃ« tÃ« njÃ«jtÃ«n kohÃ« njÃ« gjest kortezie tÃ« lehtÃ«. TÃ« tre ata, pasi hodhÃ«n njÃ« shikim tÃ« shkurtÃ«r nga mbrapa pÃ«r tâu siguruar se askush nuk po i pÃ«rgjonte, u futÃ«n njÃ«ri pas tjetrit, brenda restorantit tÃ« vogÃ«l.

Lokali ishtÃ« i pÃ«rbÃ«rÃ« nga dy ambiente dhe nuk dukej se ishte punuar nÃ« mÃ«nyrÃ« tÃ« veÃ§antÃ«. Dyshemeja ishte bÃ«rÃ« me tulla tÃ« pasheshuara nÃ« ngjyrÃ« tÃ« errÃ«t. NÃ« dhomÃ«n mÃ« tÃ« madhe, tre tavolina tÃ« shkurtra tÃ« rrumbullakÃ«ta, tÃ« mbÃ«shtetura secila prej tyre mbi njÃ« tapet tÃ« vjetruar dhe me ngjyra shumÃ« tÃ« zbehta, ishin rrethuar nga jastÃ«kÃ« edhe ato nÃ« gjendje tÃ« keqe. NdÃ«rsa nÃ« dhomÃ«n tjetÃ«r, arredimi ishte nÃ« njÃ« stil pak mÃ« oksidental dhe dukej se ishte shumÃ« mÃ« âintimâ. Perde tÃ« mÃ«dha me ngjyra tÃ« ngrohta mbushnin tÃ« gjitha faqet. NdriÃ§imi ishte i plotÃ« dhe ambienti ishte padyshim mÃ« mirÃ«pritÃ«s. Dy tavolina tÃ« vogla ishin vendosur tashmÃ«, gati pÃ«r klientÃ«t e ditÃ«s sÃ« nesÃ«rme. Mbi secilÃ«n prej tyre njÃ« mbulesÃ« jeshile e errÃ«t me zbukurime tÃ« ndryshme, peceta prej sÃ« njÃ«jtÃ«s ngjyrÃ«, pjatat njÃ«ra sipÃ«r tjetrÃ«s nÃ« qeramikÃ« tÃ« Ã§elÃ«t dhe me anÃ«t prej argjendi, pirunÃ«t nga e majta, lugÃ«t dhe thikat nga e djathta, dhe nÃ« mes, njÃ« qiri i gjatÃ« nÃ« ngjyrÃ« tÃ« verdhÃ« tÃ« errÃ«t i vÃ«nÃ« nÃ« njÃ« shandan tÃ« vogÃ«l tÃ« gurtÃ« nÃ« ngjyrÃ« tÃ« zezÃ«.

Â«A mund tÃ« shkojmÃ« andej?Â» pyeti tipi i shÃ«ndoshÃ«, ndÃ«rkohÃ« qÃ« me dorÃ«n e djathtÃ« tregonte dhomÃ«n mÃ« tÃ« vogÃ«l.

Pa iu pÃ«rgjigjur, burri trupvogÃ«l me flokÃ«t kaÃ§urrela lÃ«vizi beftas drejt sallonit, afroi dy tavolinat, rregulloi karriget dhe, pasi kishte bÃ«rÃ« njÃ« gjest tÃ« kÃ«ndshÃ«m prej kortezie dhe njÃ« gjest tÃ« madh dhe tÃ« dukshÃ«m me krahÃ«, tha Â«Ju lutem zotÃ«rinj, kÃ«shtu do tÃ« jeni mÃ« rehat.Â»

TÃ«

Скачать книгу