Fastlane milionera. MJ DeMarco

      Czy nie byłoby sensownie dostawać zapłatę bez względu na to, czym się zajmujesz? Zarabiać wtedy, kiedy śpisz, kiedy się bawisz, kiedy się załatwiasz, kiedy siedzisz na plaży? Dlaczego nie miałbyś dostawać pieniędzy dzięki upływowi czasu i sprawić, aby pracował on dla Ciebie, a nie przeciwko Tobie? Czy podobna rzecz jest możliwa? Tak, ale nie w ramach Slowlane.

      W ciągu dwóch miesięcy bycia przedsiębiorcą nauczyłem się więcej niż w ciągu dziesięciu lat pracy na tuzinach posad, które prowadziły donikąd. Problem z zestawem wyspecjalizowanych umiejętności jest taki, że zawęża Twoją użyteczną wartość do ograniczonej ich liczby, wymaganej przez dany rynek. Stajesz się jednym z wielu zębów w kole zębatym. A jeśli koło się zużyje, lub będzie można je zastąpić czymś innym, nie będziesz miał szczęścia.

      Tysiące pracowników fabryk samochodowych zostało, na przykład, zwolnionych z powodu outsourcingu lub zastąpienia ich pracy pracą maszyn. Doświadczenie im nie pomaga – przeszkadza im. Pamiętasz maszyny do pisania? Jak sobie dzisiaj radzi ktoś, kto naprawia maszyny do pisania? A maklerzy giełdowi? Biura podróży? Wymierające rasy wychodzą z łask, jak nowinki ze świata mody. W tym roku Twój zestaw umiejętności ma wartość, a w następnym już jej nie ma.

      Poza tym doświadczenie w pracy jest zwykle przypisane do kluczowej grupy czynności, które codziennie rutynowo się powtarza. Po początkowym doświadczeniu, związanym z pozyskiwaniem wiedzy, praca staje się reżimem, a tempo akumulacji nowej wiedzy spada prawie do zera. Praca na posadzie ogranicza uczenie się i przekształca się w dzwon śmierci: wymiany siły życiowej na pieniądze.

      Doświadczenie pochodzi z tego, co robisz w życiu, a nie z tego, czym zajmujesz się w pracy. Nie potrzebujesz pracy, aby zdobyć doświadczenie.

      Zapytaj sam siebie: które doświadczenie jest ważniejsze? Doświadczenie służalczej pracy, która ma opłacić Twoje rachunki, czy doświadczenie tworzenia czegoś, co może zapewnić Ci wolność finansową na resztę życia i dzięki czemu nie będziesz już musiał pracować?

      Praca na etacie jest jak podróż na pace pick-up’a. Jesteś wystawiony na działanie żywiołów, podczas gdy kierowca siedzi wygodnie w fotelu za kierownicą. A jeśli droga stanie się wyboista? Obijasz się wtedy o burty, albo, co gorsza, wylatujesz z paki. Siedząc z tyłu na pick-upie, nie masz żadnej kontroli i jeśli ta „strategia” jest sercem Twojego planu finansowego, jest to głupota. Jeśli nie kontrolujesz swojego dochodu, nie masz kontroli nad swoim planem finansowym. Jeśli nie kontrolujesz swojego planu finansowego, nie masz kontroli nad wolnością.

      Miliony posłusznie śpiewają afroamerykańską Kumbayę16 zatrudnionych, ufając, że praca na etacie pełni kluczową rolę w ich utrzymaniu się przy życiu. Jasne, że praca może Cię utrzymać, ale Czy Twoim celem jest jedynie „utrzymywanie się”? Pragniesz przeciętności czy bogactwa? Jeśli Twoją finansową podróż może zatrzymać zwolnienie z pracy, jest to hazard. Nie jesteś realistą, a głupcem. Etat nie jest bezpieczny i nie oferuje bezpieczeństwa.

      W mojej rodzinie są ludzie, którzy są dożywotnimi pracownikami. Słyszę często o ich zmaganiach i harówce. Przez lata miałem dwa tuziny różnych posad i zauważyłem, że jeśli chodzi o politykę biurową, nic się nie zmieniło. Wciąż te same historie, choć biorą w nich udział inni ludzie, innego dnia, w innym biurze. Ktoś tam sypia z szefem, zabiegając o jego względy. Jim jest leniem, ale to on zbiera zasługi za pracę. Linda ma przykry zapach z ust i każdy boi się jej o tym powiedzieć. Lacey przychodzi do pracy po czasie, a wychodzi za wcześnie. Horace kradnie jedzenie i codziennie nosi tą samą kurtkę. Leniwy Lester nigdy nie zmienia papieru w kopiarce. Te same historie, tyle że w innym biurze.

      O polityce biurowej nie da się zapomnieć, niezależnie od tego, gdzie pracujesz. Scena jest inna, ale aktorzy ci sami. Niestety, jako pracownik w określonym środowisku pracy, musisz grać w tę grę. Musisz być posłuszny lub zmierzyć się z karą ze strony współpracowników czy szefa.

      Pamiętam żale mojej koleżanki, która zmagała się ze środowiskiem korporacyjnym. Każda czynność wiązała się z procesem. Masz pomysł? Super – poślij go do szefa. Potem szef przesyła go do swojego szefa, który przekazuje go działowi prawnemu, który odsyła go do szefa jej szefa do sprawdzenia, a ten wysyła go z powrotem, bla, bla, bla! Jeśli wspomniany pomysł dokądkolwiek dotrze, jest już albo przeterminowany, albo podpisały się pod nim cztery inne osoby. Komu potrzebna jest ta poplątana sieć, niszcząca Twoje zdrowie psychiczne? Jedyną obroną przed polityką biura jest kontrolowanie boiska, a aby to zrobić, musisz być szefem. A żeby być szefem, musisz nie tylko kierować przedstawieniem – musisz być jego właścicielem.

      „Najpierw płać sobie” to doktryna Slowlane. Problem w tym, że w przypadku etatu jest to niemal niemożliwe. Lokalny czy państwowy rząd nakłada wysokie podatki na Twój dochód. Twoje możliwości ochrony go przed tymi potrąceniami są ograniczone do uczestniczenia w programie