Śledztwo Setnika. Davis Bunn

      ROZDZIAŁ

      PIĄTY

      Tego ranka, po powrocie pani z Jerozolimy, Lea weszła do sypialni Proculi i odkryła, że ta już wstała i siedzi na łóżku. Szybko przygotowała perfumowaną wodę do kąpieli i wyjęła świeże szaty.

      – Wyglądasz lepiej, pani.

      – A jakaż to dla mnie ulga – Procula potarła czoło dłonią. Wciąż była blada, a oczy miała zapadnięte od przecierpianego bólu, ale jej głos brzmiał raźnie. – Chciałabym widzieć się z mężem. Czy jest w domu?

      – Tak, ale w tej chwili ma gościa.

      Procula podniosła głowę.

      – Kogo przyjmuje o tak wczesnej godzinie?

      – Zdaje się, że to sprawa wagi państwowej, pani. Zaraz po śniadaniu przyjechał Herod Antypas.

      Procula gwałtownie usiadła.

      – Herod? Tutaj? Ale dlaczego?

      – Nie wiem, pani.

      Procula ukryła twarz w dłoniach. Lea zaczęła się obawiać, że to może zapowiadać kolejny atak bólu.

      – Pani?

      – To nie może oznaczać nic dobrego – Procula opuściła ręce i przyjrzała się Lei z zatroskanym wyrazem twarzy. – Idź, posłuchaj, co mówią i potem zdaj mi relację.

      – Ale nie mam powodu, żeby tam wchodzić i im przeszkadzać.

      – Niech mój rozkaz będzie twoim powodem.

      – Ale pod jakim pretekstem mam tam wejść?

      Procula znów potarła czoło. Gdy spojrzała w górę, Lea już wiedziała, że jej pani ma plan. W duchu modliła się do wszelkich bogów, znanych i nieznanych, żeby ten plan miał choćby nikłą nadzieję powodzenia. Jeśli Piłat wyczuje, że jest szpiegowany, jej życie znajdzie się w śmiertelnym niebezpieczeństwie, nieważnie, czy jest jego bratanicą, czy nie. Fakt, że wykonuje jedynie rozkaz jego żony, wcale jej nie ochroni.

      – Pójdziesz im usługiwać. Powiedz, że kazałam ci przynieść im wino. Dla Heroda żadna godzina nie jest na to zbyt wczesna.

      – Ale Piłat ma służącego, który podaje wino.

      – Pozdrów Heroda w moim imieniu i powiedz, że ja tak nakazałam. Jeśli zabrzmi to niewłaściwie, mąż stwierdzi, że to przez moją chorobę. I zostań tam – mówiła dalej. – Zostań w alkowie za zasłoną, aż zorientujesz się, o czym mówią.

      Lea ukłoniła się i odwróciła, cała drżąc. Jej pani kolejny raz potarła czoło.

      – Kłopoty. Kłopoty. Niekończące się kłopoty – Lea usłyszała jej mamrotanie.

      Lea przesunęła w dłoniach tacę i wstrzymała oddech. Stanęła za szkarłatną zasłoną zakrywającą wejście do komnat Piłata. Wszystkie pałacowe komnaty służące do celów oficjalnych miały okna z widokiem na morze, a o tak wczesnej porze przeciąg był znacznie chłodniejszy. Lea postawiła tacę na stole obok wejścia. Nieznacznym ruchem dłoni udało jej się trochę rozchylić ciężką zasłonę i zobaczyć obu mężczyzn. Żaden nawet nie zerknął w jej kierunku. Piłat chodził po komnacie, a Herod spoczywał na jednym z aksamitnych szezlongów.

      Właśnie wziął ze złotej tacy śliwkę i przyglądał się jej od niechcenia.

      – Co sądzisz o tych pogłoskach?

      Piłat nadal chodził w tę i z powrotem.

      – Nie wiem.

      – Wolałbym, żebyś jednak usiadł. Strasznie trudno się rozmawia z kimś, kto cały czas się rusza.

      Piłat opadł na krzesło. Z ukrycia wydawało się Lei, że jego oczy są pociemniałe i udręczone.

      – Szczerze powiedziawszy – rzekł Herod – wyglądasz upiornie. Jesteś chory?

      Piłat potarł twarz ręką.

      – Nie spałem dziś w nocy.

      – Więc jednak cię to trapi?

      Przez chwilę nie było odpowiedzi. Potem minimalnym skinieniem głowy Piłat przyznał:

      – To i Procula. Jej zdrowie jest zagrożone i to właśnie przez to samo niebezpieczeństwo.

      – To ty dowodzisz. Jeśli sprawy wymykają się spod kontroli, masz władzę, żeby naprawić sytuację.

      – Prawda, ale pod warunkiem, że wiem, z kim walczę – Piłat znowu wstał i podszedł do okna. – Teraz nie wiem, co jest tym niebezpieczeństwem, więc jak mam w nie uderzyć?

      – Niebezpieczeństwo stanowią fanatycy, którzy twierdzą, że syn tego cieśli jest ich Mesjaszem i wymyślają te wszystkie niestworzone opowieści, żeby to uwiarygodnić – Herod pochylił się do przodu, aż z jego szat wypadło kilka winogron i poturlało się po wzorzystych kafelkach u jego stóp. – Oni chcą nas zniszczyć. Jeśli uda im się doprowadzić do buntu, obaj będziemy w tarapatach.

      – A skąd to wiesz? – ton Piłata był ostry jak sztylet przypasany do jego boku.

      – Bo oni tak działają. Zawsze sprawiają kłopoty. Nie ma sensu…

      – Więc nie masz dowodów? To tylko domniemanie? – nie doczekawszy się odpowiedzi Heroda, Piłat odwrócił się do okna. – Moje noce są pełne udręki i zmartwień – kontynuował. – Musimy się dowiedzieć, co oni planują. Ale nie znalazłem nikogo, kto byłby skłonny ze mną pomówić. Z tobą, jak przypuszczam, też nie, i stąd ta nasza rozmowa.

      – Musimy się jakoś dostać do ich kręgu.

      – Znaczy, zinfiltrować ich szeregi.

      – Wejść do ich społeczności. Tak. Potrzebujemy szpiega – Herod przez długą chwilę patrzył na rozmówcę. – Z pewnością możesz, panie, rozwiązać ten problem. Wystarczy złoto. Zawsze znajdzie się mnóstwo wieśniaków, którzy zrobią wszystko za określoną cenę.

      – Potrzebujemy prawdy, a nie kolejnych bajek za łapówkę.

      – To jakie proponujesz rozwiązanie?

      Piłat znów zaczął chodzić po komnacie.

      – Jest taki setnik, o imieniu Alban, który podobno ma znajomości w społeczności judejskiej w pobliżu Kafarnaum.

      – Zaufałbyś