Leadership ToolBox. Robert St. Bokacki

      ROZDZIAŁ 1

      Nikt nie rodzi się przywódcą

      Przywództwo kojarzy się nam z wygrywaniem. Liderzy to ci, którzy potrafią mobilizować ludzi do odnoszenia zwycięstw. Wielkich przywódców podziwiamy za wspaniałe sukcesy osiągane pomimo okoliczności, a często wbrew nim. Patrząc z perspektywy czasu, trudno nam dostrzec, jak niewiele dzieliło wielu z nich od dotkliwej klęski.

      10 maja 1940 roku III Rzesza Niemiecka rozpoczyna inwazję na Belgię, Holandię, Luksemburg i Francję. Po niespełna sześciu tygodniach walk, 14 czerwca 1940 roku, Niemcy wkraczają do Paryża, a osiem dni później, 22 czerwca, Francja kapituluje. Na polu bitwy pozostaje osamotniona Wielka Brytania. Jej sytuacja staje się krytyczna. Hitler zdaje sobie sprawę ze słabości Zjednoczonego Królestwa. Chce ją wykorzystać i szybko zakończyć wojnę na Zachodzie. Wydaje rozkaz rozpoczęcia operacji „Lew Morski” – inwazji na Wyspy Brytyjskie. Desant sił lądowych Wehrmachtu ma poprzedzić największa operacja powietrzna w historii wojen. W jej wyniku potencjał wojenny Brytyjczyków ma zostać zniwelowany do minimum, a morale zastraszonej dywanowymi nalotami ludności cywilnej i wojska – złamane. Luftwaffe wysłała do walki trzy floty powietrzne – w sumie 2700 samolotów. Naprzeciwko stanęło tylko 640 maszyn RAF. Niemcy mają ponad czterokrotną przewagę w powietrzu. Los Wielkiej Brytanii wydawał się przesądzony…

      I wtedy pojawia się ktoś, kto mimo przygniatającej przewagi wroga i szczupłych sił własnych, wbrew obiektywnym faktom, podpowiedziom wojskowych i polityków postanawia zmienić nieubłagany bieg historii. Jak Leonidas pod Termopilami zastępuje drogę wrogowi i staje do beznadziejnej – wydawałoby się – walki. Co więcej, tchnie wiarę w sens tych zmagań w całe społeczeństwo. Tym kimś był Winston Churchill.

      Winston Churchill jest dzisiaj powszechnie uważany za jednego z największych przywódców politycznych XX wieku. Ale w maju 1940 roku było wprost przeciwnie i nic nie wskazywało, że się to zmieni. Dość powszechnie uważano go za polityka nieudolnego. Pamiętano mu, że to jego fatalne decyzje w bitwie pod Gallipoli w trakcie I wojny światowej doprowadziły do jednej z największych klęsk w historii brytyjskiego oręża. Poza tym Churchill nie miał ujmującego wyglądu. Był niski i tęgi, mocno się garbił. Nie skończył żadnej prestiżowej szkoły, ponieważ miał problemy z uczeniem się i otrzymywał słabe stopnie. Do końca życia nie potrafił prawidłowo wymawiać głoski „s” i wyraźnie się jąkał. W dzieciństwie uważano go nawet za niedorozwiniętego. Jednym słowem, brakowało mu wszystkiego, co dziś uchodzi za warunek bycia przywódcą.

      Jak to się stało, że ten nieco pogardzany i wyśmiewany polityk z piętnem klęski, stał się niekwestionowanym przywódcą Brytyjczyków i symbolem zwycięstwa aliantów nad Hitlerem?

      Steven F. Hayward w książce pt. Winston Churchill. Przywództwo wybitnego męża stanu wskazuje na cztery cechy:

      Zapewne każda z tych cech odegrała w życiu Churchilla ogromną rolę. Wydaje mi się jednak, że obraz tego wspaniałego przywódcy nie byłby pełen, gdybyśmy nie dodali do niego jeszcze kilku elementów.

      Winston Churchill nie wierzył w talent. Przez całe życie ciężko pracował nad urzeczywistnianiem swoich pragnień i konsekwentnie dążył do realizacji wytyczonych przez siebie celów. Wierzył, że „postawa jest małą rzeczą, która czyni dużą różnicę”. Nie zrażały więc go niepowodzenia i wiatr historii wiejący prosto w oczy. Był optymistą, który w każdej trudności potrafił dostrzec okazję dla siebie. Z głębokim przekonaniem urzeczywistniał swoje pragnienia, wiedząc, że w niczym nie musi być najlepszy. Wystarczy, że będzie tylko trochę lepszy