Ziemia przeklęta. Juan Francisco Ferrándiz

      17

      WIEŻA BENVIURE, BARCELONA,

      12 LUTEGO ROKU 865, DZIEŃ NARODZIN ŚWIĘTEJ EULALII

      Biskup Frodoí wszedł do baszty z lękiem w sercu. Pochodnie oświetlały ponad setkę ludzkich czaszek, rozmieszczonych pomiędzy kamieniami. Była to świątynia śmierci, wzniesiona z powodu jakiejś pradawnej zemsty. Każda z czaszek opowiadała szeptem swoją historię cierpienia, okrucieństwa, zgonu… Biskup poczuł dreszcz i szybko się przeżegnał.

      – To byli tylko biedni nieszczęśnicy – mruknął z przejęciem. – Nędza uczyniła z nich bestie.

      – To były hordy. Te kreatury żyły po to, żeby napadać na osiedla i zabijać – zaprotestował stojący za biskupem Guisand. – Tylko dzięki temu, że je zgładzono, Esquerda i inne niedawno powstałe wsie nadal istnieją.

      – Chcecie, żebym wam powinszował? – zapytał z ironią biskup. – Rozumiem, że to był bohaterski czyn, dzięki któremu wiele dolin Osony odetchnęło z ulgą. Mówi się już o Isembardzie Drugim z Tenes jako o nowym obrońcy, ale jesteście tylko garstką uciekinierów, dawnych rycerzy, którzy się tym zajmują bezprawnie. W rzeczywistości nic się nie zmieniło. Drogo nadal stawia opór.

      – Dostaje żywność z osiedli i klasztorów w okręgu Bergi i ma swoich najemników, z pewnością już o tym wiecie. Po co tu przybyliście, biskupie Frodoí?

      Odbyli już wiele tajnych spotkań zaaranżowanych przez Godę w klasztorze Najświętszej Marii Panny Sosnowej na obrzeżach Barcelony. Był to kluczowy moment dla przyszłości hrabstwa i całej Marchii Hiszpańskiej, ale dawnym rycerzom brakło szerszej perspektywy, którą posiadał biskup za sprawą wiadomości, jakie mu nadsyłano z królewskiego dworu i z innych biskupstw. W ciągu ostatnich trzech lat zdecydowanie wzmocnił swoją pozycję, coraz bardziej świadom zagrożeń na pozostawionej swemu losowi granicy. Nauczył się radzić sobie ze spierającymi się frakcjami Gotów i Frankończyków, ale chociaż miasto zaczęło prosperować, a mury nowej katedry wokół starej potężniały, w miarę jak rosła jego zdolność negocjowania – niebezpieczeństwo nadal mu zagrażało.