Die boek van Ester. Wilna Adriaanse
gooi haar hande in die lug en lag weer. “Die mag van die gewoonte! Dink jy ek probeer jou verlei? Hoe verwaand ís jy?”
“Nee, ek dink nie jy probeer my doelbewus verlei nie. Dis meer subtiel en lê op ’n baie dieper vlak as ’n doelbewuste besluit.”
Ester skud haar kop. “Hoe de hel kan jy so veralgemeen? Alle vrouens is nie dieselfde nie.”
“Maar alle mans is?”
“As jy eerlik wil wees, sal jy erken dat mans baie meer eners is as vrouens. Ek dink daar is heelwat minder van julle soort modelle op die mark en dié wat daar is, selfs mans soos jy, verskil nie veel van mekaar nie.”
“Wat bedoel jy met mans soos ek, en hoeveel van ons ken jy?”
“Ek hoef nie baie te ken om sekere eienskappe te herken nie. Julle weet nie julle het ’n vroulike kant nie, en as julle dit vermoed, onderdruk julle dit met alle mag en mening. Dis net alles testosteroon. Look at me, I am man.”
“In teenstelling met, look at me, I have no clue who I am. Ek moet myself elke paar maande opnuut probeer vind.” Hy lag. “Dit klink na moerse baie moeite.”
“Ek begin verstaan waarom jy en my pa by mekaar uitgekom het. Die heelal wou julle verseker het dat julle nie alleen is nie. Dit moes herkenning met die eerste oogopslag gewees het.”
Hy staan op en verdwyn agter die kombuistoonbank. “Hoe drink jy jou koffie?”
“Ek wil liewer nog wyn hê.”
“Moet jy nie môre werk nie?”
“Julle groenes weet ook nie hoe om die lewe te geniet nie. Vir julle moet alles so ernstig en intens wees.” Sy staan op en wieg ’n oomblik liggies heen en weer. “Ira het vir jou iets saamgestuur. Hy het blykbaar joune laas keer opgedrink. Ek is seker hy sal wil hê jy moet dit met my deel.” Sy tel die flits van die tafel af op en stap oor die houtdek na haar kamer toe.
Oomblikke later is sy terug met ’n bottel wat sy omhoog hou. “Net die regte medisyne teen slapeloosheid.”
“Ek belowe jou daar’s geen kans dat jy vannag sal wakker lê nie.”
Sy het egter reeds die prop afgedraai en skink ’n bietjie in elke glas. Dan knyp sy haar oë toe en gooi die tequila agter in haar keel. Haar lyf ril liggies, maar sy skink weer ’n bietjie in haar glas. Maar voor sy dit sluk, staan sy op en hou haar glas omhoog: “All civilisation has from time to time become a thin crust over a volcano of revolution. Moenie my vra wie dit gesê het nie.” Sy gooi die vloeistof weer agter in haar keel, maar toe sy haar hand na die bottel uitsteek, neem Samuel dit en draai die prop toe.
“Dis my geskenk. Ek is seker Ira het nie bedoel jy moet alles alleen drink nie.”
“Jy is welkom om saam te drink.”
Hy hou ’n beker koffie na haar toe uit.
“Koffie gaan my nou net wakker hou en ek wil nie in hierdie creepy stilte wakker lê nie.”
“Die stilte kan jou dalk net goed doen.”
Sy staan op en stap kamer toe, maar kom oomblikke later met haar tandeborsel en handdoek terug. “Wat gaan jy vir Ira sê as ’n wilde dier my vannag opvreet?”
“Die wilde dier het ’n bietjie rus en stilte gesoek.”
“Ha-ha-ha. Jy het ’n humorsin.”
“Moenie die flits verloor nie.”
“Hierdie paadjie is baie nou. Het jy nog nooit na ’n aand se kuier hier afgeval nie?” roep sy toe sy om die rots verdwyn, op pad badkamer toe.
“Hou aan die ketting vas,” roep hy terug. “As jy afval, los ek jou net daar en gaan slaap.”
“Dis gaaf van jou om jou plek vir ons aan te bied om die shoot te doen,” sê sy toe sy ’n paar minute later terugkom. “Het Ira vir jou gesê ons was op pad Kenia toe? Maar nouja, soos jy natuurlik weet, fok hulle toe sommer vinnig die land van ’n kant af op. Dis ’n screwed-up wêreld hierdie. Maar jy glo daar’s nog hoop. Ons moet net almal saamstaan, dan kan ons ’n verskil maak.” Sy steek ’n gebalde vuis in die lug. “Ubuntu. Waarom hulle in elk geval ’n Afrika-tema wil hê, sal net hulle weet. Om een of ander rede is wilde diere nou weer die flavour of the hour.”
Sy draai weg op pad na haar kamer en kyk terug oor haar skouer. “Kom jy ooit Londen toe? Jy moet my bel as jy weer daar is,” gaan sy voort, sonder om vir ’n antwoord te wag. “As jy nie slaapplek het nie, kan jy by my kom bly. Ek het ’n lekker groot woonstel. Dis nou nie ’n boomhuis nie, maar dis baie nice. Selfs jy behoort beïndruk te wees. En as jy te bang is, ek belowe jou, ek sal jou nie probeer verlei nie.”
“Dankie, dis gerusstellend om te weet.”
“Dankie dat jy my saam met jou laat vlieg het. Jy is ’n goeie vlieënier en dit was baie spesiaal,” roep sy oor haar skouer terwyl sy wegstap.
“Dis ’n plesier.”
“Gaan jy my hoor as ek jou roep?”
“Hopelik nie. Klim nou in die bed en maak jou oë toe. Niks sal jou pla nie.”
“Ook nie jy nie?” Sy roep al harder.
“Veral nie ek nie.”
“Goeienag. Dankie vir die bed en jou gasvryheid.”
“Jy lyk anders as die dag in jou pa se kantoor,” praat hy agter haar aan.
“Hoe het ek toe gelyk?”
“Interessant.”
“En nou?” Sy bly staan op die houtpaadjie en kyk af op die vreemde, maanverligte rivier onder haar. Die water glim blink en oral is skaduwees, maar dis onmoontlik om te onderskei tussen plante en diere.
“Verveeld.”
Sy lig haar hand in ’n groet en lag. “Bepaal jou maar liewer by die gedragspatrone van bobbejane en renosters. Dis gevaarlik om van dinge te praat waarvan jy bloedweinig weet.” Toe sy omkyk, sien sy hoe hy homself lankuit op die stoel uitstrek. “Terloops, wat beteken Bulweni?”
“A quiet, reserved person.”
Ester se lag weerklink in die oopte. “Wat ’n misnomer, as ek al ooit een gehoor het!”
Toe Samuel ’n uur later kamer toe stap en lig in Ester se kamer sien brand, loer hy om die deur. Die gaslamp brand nog, maar sy is vas aan die slaap. Hy vou die muskietnet oop en laat dit oor die bed val. Net voordat hy die lamp afdraai, kyk hy ’n oomblik na die slapende figuur en skud sy kop. Sy gaan môreoggend ’n kopseer hê.
Toe hy eindelik op sy bed gaan lê, sug hy diep. Hy kan die klammigheid uit die rivier ruik en die soet reuk van die riete in die dak. Sy ore werk soos radar wat elke klein naggeluid opvang en êrens verwerk en hy glimlag toe hy sy oë toemaak. Hy het lanklaas kuiermense gehad. In die donkerte is hy bewus van die teenwoordigheid van iemand anders in sy ruimte. Selfs in haar slaap is die energie wat sy vrystel, nie rustig nie. Dis asof sy die lug om haar laat roer. Hy is seker as hy gaan kyk, sal die blare bo haar in die boom heen en weer beweeg.
Ira het hom al so baie van haar vertel dat hy nie regtig verbaas is nie. Tog het hy haar effens anders voorgestel. Sy is ongetwyfeld haar pa se kind. ’n Interessante mengsel van innerlike krag, intelligensie en aweregsheid. Maar nieteenstaande haar genetiese samestelling is sy op die oomblik beslis effens verdwaal. Asof sy ’n bekende pad byster geraak het en nie meer die aanwysings onthou om dit weer te kry nie. Hy kan verstaan waarom Ira bekommerd is oor haar.
5
Ester se eerste gewaarwording die volgende oggend toe sy wakker word, is van ’n verterende dors. Sy maak met moeite haar oë oop en staar verward na die wasigheid om haar. Miskien is sy dood, dink sy terwyl sy oor haar oë vee om seker te maak hulle is oop. Maar die beweging maak haar bewus van ’n dowwe geklop in haar kop en sy maak weer haar oë toe. Sy weet nie of ’n mens pyn kan ervaar as jy