Die boek van Ester. Wilna Adriaanse
sy het reeds haar oë toegemaak. Sy hoor ’n stem en iemand kom sit ’n pakkie hoofpynpille en ’n botteltjie water langs haar op ’n bedkassie neer. Sy draai op haar sy en sluk dit haastig voordat sy weer op haar maag draai en haar oë toemaak.
Ester voel verward toe sy wakker word. Dis pikdonker om haar en vir die tweede keer daardie dag wonder sy of sy nie dalk dood is nie. Sy vat-vat langs haar totdat sy iets soos ’n bedkassie raakvat en begin dan versigtig rondtas na iets wat soos ’n skakelaar voel. Sy hoor hoe iets op die vloer val en sy strompel orent. Sy is byna seker sy het ’n flits op die bedkassie gesien voordat sy aan die slaap geraak het. As dit nie ’n flits was nie, weet sy nie wat sy gaan doen nie, want dis so donker dat sy nie haar hand voor haar oë kan sien nie en sy kan nie onthou wat David alles gesê het nie. Sy soek-soek verder na ’n skakelaar, maar die enigste voorwerp wat sy raakgevat kry, is iets wat soos ’n telefoongehoorstuk voel. Sy klou verbete daaraan vas en begin rondvoel tot sy ’n knoppie raakvat. Tot haar groot verligting hoor sy ’n geluid en dan antwoord ’n stem.
“Hallo, dis Ester Green. Kan jy asseblief vir my sê wat ek moet doen om lig in my tent te kry. Dis nagdonker en ek kan nie sien wat aangaan nie.”
“Daar is bedlampe langs die bed en hulle skakelaars is op die voetstukke. Op die bedkassie behoort ’n flits te wees, maar ek stuur iemand om u te kom help.”
“Dankie. Weet jy dalk of die tydskrifgroep aangekom het?”
“Ja, maar hulle het reeds na die ander lodges vertrek. Die drie wat hier bly, is in die lapa. Aandete word oor vyftien minute bedien.”
Sy sak weer teen die kussings terug, maar hou steeds die gehoorstuk in haar hand. In die donkerte voel dit soos haar enigste verbintenis met die beskawing ... of miskien ook nie die beskawing nie, maar ten minste ander mense.
Sy weet nie hoe lank sy so gelê het nie, maar sy slaak ’n sug van verligting toe daar skielik lig van buite af inskyn en sy voetstappe op die stoepie hoor. ’n Beleefde stem vra of hy kan inkom en sy voel soos ’n verdwaalde wat eindelik gevind is. Sy hoor hom binnekom en die volgende oomblik word die bedlamp aan die ander kant van die bed aangeskakel. Sy knip-knip haar oë ’n paar keer en glimlag verlig.
“Ek sal vir Juffrou op die stoep wag,” sê die swart man vriendelik.
Terwyl sy nog halfverdwaas om haar kyk, stap hy weer buitentoe en vir die eerste keer kan sy behoorlik haarself en haar omgewing bekyk. Daar is ’n nat kol op een van die kussings en sy besef sy moes in haar slaap gekwyl het. Sy vee oor haar mond. Ten minste voel haar kop nie meer of dit wil oopbars nie.
Dis ’n baie mooi, luukse tentkamer. Die effens rooibruin houtvloere glim warm. Sy kyk op haar horlosie. Dis net na halfsewe. Sy het die hele middag geslaap. Toe sy haar selfoon uit haar skouersak haal, is daar nie ’n teken van ’n sein nie en sy gooi dit terug. Die badkamer is agter ’n kas aan die bed se kopkant, maar die stort is ’n opelugstort op ’n klein privaat stoepie buite die tent. Sy kyk versigtig heen en weer en bo haar in die boom voordat sy die stortkrane oopdraai en onder die water instap. Haar kopseer is weg, maar in die plek daarvan voel dit of ’n wollerige newel oor haar brein gespan is.
Die vriendelike man sit op die stoeptrappies toe sy uitstap en kom orent toe hy haar sien. Hy maak seker haar tentflap is dig toegetrek voordat hy sy flits aanskakel en voor haar op die geplaveide paadjie uitstap. Hier en daar skyn ’n lig tussen die struike en bome, maar nie so sterk dat ’n mens sonder ’n flits die pad sal wil stap nie.
Ester ruik die vuur en hoor die halfgedempte stemme voordat sy nog in die lapa is. Sy kyk oor haar skouer na die gids. “Dankie.”
Hy glimlag breed.
Sy gewaar vir Henry en die twee modelle, Marja en Heidi, by ’n tafel.
Hy frons toe hy haar gewaar. “Wat het van jou geword, en waarom lyk jy so sleg?”
“Ek het vandag gewerk.” Sy soen al drie vlugtig op die wang voordat sy op ’n stoel neersak.
Hy swaai sy arm in die rondte. “Ek is baie beïndruk met die plek wat jy vir ons op sulke kort kennisgewing gekry het. Ek kan net nie glo daar is sulke plekke in die middel van nêrens nie.” Hy beduie na die bord kos voor hom. “En die kos is reguit uit die hemel.”
“Het ek jou al ooit teleurgestel?” Sy beduie vir die kelner om vir haar ’n bier te bring en dan sit sy terug en bekyk haar omgewing met aandag. Dit is ’n groot, losstaande struktuur met ’n grasdak oor. Aan die een kant staan leerrusbanke en -stoele om koffietafels gerangskik en aan die ander kant is ’n verskeidenheid houttafels en stoele waar mense sit en eet. ’n Paar versteekte ligte en die kerse wat op al die tafels brand, sorg vir sagte beligting. Die rietdak loop aan die punte van die gebou tot op die grond. In die middel is ’n groot braaiplek met aan die bokant ’n kopertregter waardeur die rook trek. Weer eens vuur, dink sy. Die mense in Afrika het nog altyd ’n byna magiese verbintenis met vuur gehad. Wit, swart en bruin.
“Gaan skep vir jou kos,” por Henry haar aan. “Ek het nie die vaagste idee wat dit alles is nie, maar ek is ernstig as ek sê dis orgasmies lekker.” Sy swaar Britse stem styg in ekstase.
“Ek is nie nou honger nie.” Sy kyk na die ander twee om die tafel. “Het almal en alles darem hier uitgekom?”
“Elke belt en skoen. En die personeel hier is so behulpsaam dat alles reeds uitgepak en gestoom is. Die reëlings vir môre is getref en hulle wag net vir jou om te sê waar ons gaan begin. Ons het blykbaar vier verskillende plekke waar ons mag skiet.”
Sy neem ’n groot sluk bier. “Hmm ... ek was vandag by almal en dit kan dalk werk.”
“Dit beter werk,” sê Henry ernstig. “Met die kansellasies in Kenia en al die ander drama, is ek op die oomblik nie die gunsteling by die bestuur nie. Hierdie gaan ’n baie duur shoot wees en ons moet sorg dat dit hulle asems wegslaan.” Toe Ester opstaan en op een van die rusbanke gaan sit, stap hy agter haar aan en sak met ’n sug langs haar neer.
Sy steek twee sigarette aan en hou een na hom uit, maar hy skud sy kop. “Ek probeer minder rook.”
“Vir wat?”
“Ek het ’n baie oulike ou ontmoet wat nie van rook hou nie. Gewoonlik sou ek gesê het dis sy probleem, maar as jy hom sien, sal jy ook bereid wees om meer as rook prys te gee ...”
Sy stem raak stil en hy raak aan haar arm. “Ek wonder wat ek sal moet prysgee om hóm in die hande te kry?” Dit klink of hy met homself praat en Ester draai haar kop om te sien waarna of na wie hy kyk.
“Dis die eienaar,” sê sy.
“Die eienaar van wat?”
“Dis Samuel Mcgreggor, die eienaar van die plaas en die lodge. Hy en Ira is vriende en dis hoe ons hier uitgekom het.”
Henry vat ’n trek aan Ester se sigaret en blaas die rook stadig uit terwyl hy deur skrefiesoë na Samuel sit en kyk waar hy groet-groet tussen die tafels deur beweeg.
“Jy rook te veel,” is Samuel se eerste woorde toe hy op ’n stoel by hulle kom sit.
Ester blaas ’n mondvol rook stadig in sy rigting. “Volgens wie se standaarde?”
Hy neem die sigaret uit haar vingers en skiet dit in die vuur.
“Wat doen jy?” Sy kyk hom oopmond aan.
“Ek wil met jou praat en gaan dit nie deur ’n rookwolk doen nie.” Dan kyk hy na Henry en steek sy hand uit. “Jammer dat ek julle gesprek onderbreek. Ek is Samuel Mcgreggor.”
“Henry Blake.” Henry glimlag effens.
“Ek hoop alles is reg en dat julle tevrede is.”
Henry sit regop. “Baie dankie. Alles is perfek en jou personeel is baie professioneel en behulpsaam. Ek is baie dankbaar dat ons van jou geriewe gebruik mag maak. Jy red ons uit ’n redelik netelige situasie.”
“Moenie so gou dankie sê nie ... julle betaal vir hierdie voorreg.” Samuel glimlag skeefweg en Henry blaas hoorbaar sy asem