Die boek van Ester. Wilna Adriaanse

Die boek van Ester - Wilna Adriaanse


Скачать книгу
was net te groot. Ek is seker as jy in my posisie was, sou jy dieselfde gedoen het. Het jy nog nooit ’n berekende kans gewaag nie?”

      “Dit was nie ’n berekende kans nie. Dit was sommer net arrogant en dom.”

      “Ek dink jy oorreageer effens. Ek is nie dom nie en as dit vir my gelyk het of ek iemand se lewe in gevaar stel, sou ek dit nie gedoen het nie.”

      Hy stop skielik en keer met sy linkerhand toe sy effens vooroor val. Sy kyk vraend na hom, maar hy kyk nie na haar nie en sy ril skielik. Wat maak sy as hy haar hier aflaai? Wat weet sy in elk geval van hom, en wat as Ira hom ook nie so goed ken as wat hy dink nie?

      “Waarom het jy gestop?”

      “Sjjt.”

      Ester voel hoe haar rug hol word en die hare op haar kop ’n lewe van hulle eie kry. Sy probeer opkyk om te sien of hulle nie dalk onder ’n boom staan en daar nie dalk ’n leeu of een of ander van die katte besig is om haar te merk vir sy aandete nie.

      “Ons is midde-in ’n trop buffels.” Sy stem is rustig asof hy vir haar sê hulle het so pas by ’n teepartytjie aangekom.

      “Hoe weet jy?”

      “Daar’s stof in die lug.”

      “Ons is in die veld. Is hier nie permanent stof nie?”

      “Dis windstil.”

      Die volgende oomblik verskyn twee paar enorme horings agter ’n bos uit en dan volg twee groot swart lywe. Agter die twee sien sy hoe ’n klomp lywe in die ligstreep voor hulle verbybeweeg. Toe sy agtertoe kyk, kan sy die skaduwees in die truligte ook sien.

      “Sal hulle ons nie probeer trap nie?”

      “Ons hoop nie so nie.”

      “Hoe groot is die trop?”

      “Honderd en vyftig na tweehonderd toe, skat ek.”

      “You must be joking! Ons kan nie hier bly sit tot tweehonderd buffels verby is nie. My donner, ons sal môre nog hier sit.”

      “Wat stel jy voor? Dat ek hulle gaan aanjaag?”

      Sy kyk stil voor haar uit na waar lyf op lyf voor die voertuig verbybeweeg. Miskien is hierdie een van die vreemde drome wat sy droom vandat sy in Johannesburg aangekom het.

      “Kan ek foto’s neem?”

      “Nee.”

      “Waarom nie?”

      “Waarom wil jy van alles ’n Kodak-oomblik maak? Sit net en neem waar. Dis nie iets wat ’n mens aldag beleef nie.”

      Hulle sit nog omtrent tien minute voordat hy stadig wegtrek. Sy moet haarself inhou om nie uit te roep nie toe ’n paar lywe links voor die ligte verby probeer spring. Sy vrees hulle gaan dalk bo-op haar beland. Sy weet nie hoe lank hulle nog gery het nie, maar toe hy weer stop en die enjin afskakel, sug sy hoorbaar. “Wat’s dit hierdie keer? ’n Trop krokodille?”

      “Ons is by die huis.”

      “Dis nie die kamp nie.”

      “Hoeveel keer moet ek vir jou sê ek gaan nie weer vanaand kamp toe nie? Ek dog Ian het jou ook gesê.”

      “Hoe verwag jy moet ek daar kom?”

      “Ek gaan môreoggend vroeg kamp toe. Jy’s welkom om saam te ry.” Hy klim uit en toe hy om die Jeep stap en die deur vir haar oopmaak, klim sy stadig uit, nie seker wat om te doen nie. Sy kan die Jeep leen, maar sy weet sy sal nie in die nag die kamp kry nie; sy sal dit nie eens in die dag kry nie.

      Hy stap voor haar uit en fluit onderlangs een of ander onbekende deuntjie. Hy het ’n flits uit die Jeep se paneelkissie gehaal en sy bly op sy hakke terwyl hulle teen die rotstrappies opklim. Die dek is donker en sy slaak ’n sug van verligting toe hy een van die lanterns opsteek en sy weer rondom haar kan sien.

      “Maak jouself tuis. Jy weet waar alles is. Ek gaan gou stort voor ons eet.”

      “Ek dink nie Elias het vir jou gekook nie. Hier’s nie kos nie,” roep sy uit die kombuis waar sy ’n botteltjie water in die gasyskassie gaan soek.

      “Hy het seker aangeneem jy sal vir ons iets maak om te eet.”

      “Dan het hy verkeerd aangeneem.”

      “Hoe anders wil jy jou slaapplek vanaand betaal?” Hy stap met ’n handdoek oor sy skouer verby stort toe.

      “Ek sal vir jou ’n tjek gee.”

      “Ek vat nie tjeks nie, ook nie kaarte nie.”

      Sy gaan sit op die rusbank en sak agteroor teen die kussings. Soos sy nou voel, is sy selfs bereid om ’n paar van haar tande te gee om terug by die kamp te wees, of ’n long om terug in Johannesburg te wees.

      Maar eerste prys sal wees as sy in haar eie woonstel kan wees. Daarvoor is sy bereid om dalk ’n ledemaat af te staan.

      7

      Ester moes ingesluimer het, want toe sy wakker skrik, ruik sy uie wat braai. Sy staan dronkerig op en stap nader. Samuel staan voor die tweeplaat-gasstoof, besig om uie in ’n pan te roer.

      “Waarom het jy my nie wakker gemaak nie?” Sy neem ’n sluk water uit die botteltjie waarmee sy in haar hand aan die slaap geraak het en vee oor haar gesig.

      “Ek hou van stilte.”

      “Jy is so ’n schmuck.” Sy lig haarself op die toonbank langs die stoof. Toe hy vir haar ’n botteltjie bier uit die yskas haal, kyk sy net ’n oomblik onseker daarna voordat sy die doppie afdraai en ’n sluk neem.

      “Is dit nie gevaarlik om op ’n olifant te ry nie?”

      “Dit kan wees, en ek sal dit beslis nie sommer vir enige mens aanbeveel nie.”

      “En tog ry jy op hulle.”

      “Ons het hom hier grootgemaak nadat sy ma deur wilddiewe doodgeskiet is. Hy ken my.”

      “Is hy nie oud genoeg om weer losgelaat te word nie?”

      “Ons is reeds besig om daaraan te werk.”

      “Waarom red julle nog olifantkalwers as daar reeds ’n oorbevolking is en daar sprake is dat die regering uitdunning gaan goedkeur?”

      “Selfs met ’n oorbevolking dun ’n mens nie sommer net voor die voet uit nie. Olifante het ’n ingewikkelde familiestruktuur en dis wreed om dit nie in gedagte te hou wanneer ’n mens met so ’n proses begin nie.”

      “Is dit nie genadiger om juis dan ’n wees kalf te los dat hy sterf nie?”

      “Hy was ’n sterk kalf en ek glo nie uitdunning is die enigste manier om die probleem op te los nie. Dis die maklike opsie, maar nie noodwendig die beste of die enigste nie.”

      “Is dit nog een van jou naïewe drome?”

      “Of praktiese benaderings.”

      Sy neem ’n sluk bier en bekyk hom aandagtig. “Jy lei ’n vreemde lewe.”

      “Nie vreemder as die meeste ander mense nie. Ek staan ook in die oggend op, doen my werk en kom vanaand huis toe.”

      “Jou werk behels onder andere om olifante te ry en jou huis is in ’n boom! Die meeste ander mense, of as ek meer akkuraat wil wees, ál die ander mense wat ek ken, lewe nie so nie.”

      Ester kyk hoe hy die uie eenkant toe in die pan krap en ’n stuk bloederige, rooibruin vleis in repe begin sny. Die repe word daarna langs die uie gebraai.

      “Wat is dit?”

      “Rooiboklewer.”

      Sy skuif eenkant toe. “Ek eet nie lewer nie.”

      “McDonalds behoort nog oop te wees.”

      “Miskien moes ek maar by die olifante geslaap het; ek is seker hulle sou vriendeliker gewees het.”


Скачать книгу