Son op die horison. Susanna M. Lingua
uitlander is wat nie hulle taal verstaan nie, daarom dat hulle haar so openlik bespreek. Sy wag ook net totdat hulle ’n ander onderwerp vir bespreking kies, toe stap sy ongeërg weg en maak haar in die son op ’n dekstoel tuis.
Pas voor middagete doen hulle by die hawe van Le Havre aan, waar ’n aantal passasiers van die boot afstap. Die lang, donker man en die twee Afrikaanse kêrels wat haar so openlik bespreek het, bly gelukkig in Le Havre agter.
Die boot vertoef net ’n halfuur in die hawe, toe vertrek hulle weer. Maar nou is die lug weer grys en bewolk en ’n yskoue wind waai oor die dek. Na die middagete gaan sy na haar kajuit toe en sy bly daar totdat dit tyd is vir aandete …
Maar daardie aand, terwyl die boot liggies op die golwe wieg, lê Verena tot laat aan die vermetele, dog uiters aantreklike man en dink wat in Le Havre agtergebly het.
Hy is bepaald ’n Fransman, dink sy. Maar waarom het hy my so openlik en met soveel weersin aangekyk? Ek het hom tog geen leed aangedoen nie, of minag hy my omdat my sonbril so modieus is? Ja, dis nooit anders nie, hy is bepaald van die konserwatiewe soort wat alle modes verdoem, maak nie saak hoe stemmig dit is nie …
Sy wonder of sy die aantreklike Fransman ooit weer sal sien, of is dit bloot ’n geval van skepe wat in die nag by mekaar verbygevaar het?
Eienaardig, dink sy, maar ek het ’n gevoel dat ek hom weer sal sien, maak nie saak wanneer nie.
Ag, dis pure wensdenkery, sê ’n klein stemmetjie binne-in haar. Jy weet nie eens verseker wat sy nasionaliteit is nie. ’n Mens is nie noodwendig Frans omdat jy in Le Havre van die boot afgestap het nie. Die man is dalk Italiaans of selfs Portugees, moontlik nog Spaans. En waarom wil jy hom in elk geval weer sien? Dit is tog duidelik dat hy nie ’n druppel tyd vir jou het nie!
Dis waar, besluit sy, hy is my baie beslis nie vriendelik gesind nie. Maar ek sou hom nogtans weer wou sien.
Met hierdie gedagtes raak Verena later aan die slaap, net om van die aantreklike Fransman, of wat hy ook al is, te droom. Toe sy die volgende oggend wakker word, weet sy dat daardie man se beeld vir altyd in haar geheue afgedruk is. Al lewe sy ook ’n honderd jaar, sal sy hom altyd onthou en … Ja, sy kan maar net sowel aan haarself erken dat sy die man liefhet … Liefde met die eerste aanblik, dis wat dit is.
Vroeg die middag van die volgende dag nader hulle die eiland wat vir Verena soos ’n pragtige, wit, drywende stad lyk. En hier waar sy vol afwagting op die dek daarna staan en kyk, wonder sy of mevrou Stratton haar kabelgram gekry het en of Alice by die hawe sal wees om haar te ontmoet.
Verena se blik bly strak, waarnemend op die naderende eiland en nou kan sy selfs al die berg onderskei waarvan Alice haar vertel het. Dit is duidelik dat die eiland vroeër vandag sneeu gehad het, want die berg is nou nog plek-plek wit daarvan.
Verena was verniet bekommerd. Toe sy aan wal stap, wag Alice haar met ’n breë glimlag in. Hulle omhels mekaar hartlik, dan sê Alice met spontane vrolikheid: “O, Verena, dit gaan ’n wonderlike vakansie wees noudat jy ook hier op die eiland is!”
“Ons moet vir jou ma dankie sê omdat sy my hierheen genooi het,” lag Verena bly en opgewonde. “Dit sal wonderlik wees om weer ’n warm, huislike atmosfeer te kan geniet.”
Hulle staan belangstellend en kyk terwyl Verena se motortjie deur die enkele hyskraan uit die boot se ruim gehys word. Die wind waai snerpend koud uit die noorde, maar hulle voel amper nie die koue nie – hulle is so uitbundig gelukkig.
Toe al die formaliteite eindelik afgehandel en Verena se bagasie in haar motortjie gelaai is, nooi sy Alice om in te klim sodat hulle kan ry.
Maar Alice skud haar kop, glimlag en sê vriendelik: “Dankie, maar ek het met my pa se bromponie gery.”
“O, ek was onder die indruk dat ’n taxi jou na die hawe toe gebring het,” sê Verena.
“Hier op die eiland is nie taxi’s nie,” lig Alice haar in. “Daarom het ek voorgestel dat jy jou motortjie moes saambring. Maar kom, laat ons ry. Dit word by die minuut kouer; my ma het gesê sy sal die tee en warm botterbroodjies vir ons gereed hou.”
“Nou goed, ry voor, ek sal jou volg,” stel Verena voor, aangesien sy nie die eiland en sy paaie ken nie.
Dit duur nie lank nie, toe klim die twee voertuie stadig en versigtig teen die berg uit. Dit gaan maar stadig, want die sneeu maak die pad glad en gevaarlik. Verena het groot moeite om die motor in die pad te hou. Sy het nooit geweet dat sneeu ’n teerpad so glad kan maak nie. Dit voel behoorlik of sy op ys ry …
Sy sug hardop van verligting toe hulle byna oor die berg is. ’n Entjie vorentoe maak die pad ’n kort draai, dan nog ’n klein entjie en hulle is oor die berg. Maar dit lyk of dit hier aan die ander kant van die berg meer gesneeu het.
In elk geval, die rit oor die berg vorder goed totdat Verena die kort draai naby die voet van die berg bereik.
Alice het haar vriendin se rooi motortjie aanhoudend in die truspieëltjie dopgehou, maar sy weet eerlikwaar nie wat by die draai gebeur het nie. Sy het gesien toe die rooi motortjie se neus om die draai verskyn, maar die volgende oomblik het sy Verena aaklig hoor gil en gesien hoe die rooi motortjie die pad verlaat, twee keer omslaan en op sy linkersy langs ’n rots tot stilstand gekom.
Alice is etlike sekondes lam en deur die wind van skrik. Dan tref dit haar plotseling dat Verena straks dood of ernstig beseer is en dringend hulp nodig het.
Met ’n roekelose vaart jaag sy deur die sneeu na waar die rooi motortjie stil op sy kant lê. Sy voel hoe die trane oor haar wange stroom, want alles lyk so stil in die motor. Maar sy weet ook dat sy nou sterk moet wees. Sy weet nie hoe ernstig Verena beseer is nie, maar die beseerde moet haar hulp dringend nodig hê.
Dit voel vir Alice soos ’n ewigheid voordat sy eindelik langs die rooi motortjie rem trap, haastig van die bromponie afklim en by die gebreekte motorruit inkyk.
’n Snik ontsnap oor haar lippe toe sy Verena bleek, bloedbevlek en bewusteloos – of is sy dood? – aan die veiligheidsgordel sien hang.
“O, Verena!” roep sy hartverskeurend uit en bars die volgende oomblik in trane uit.
“Laat ons toe om die motortjie op te tel en op sy wiele te sit, señorita,” hoor sy deur haar snikke iemand langs haar sê.
“Is … is my vriendin dood?” vra sy en sien deur haar trane dat daar twee mans langs haar staan.
“Dit sal ons eers kan vasstel nadat ons die motortjie opgetel het, señorita,” sê die man en vermaan haar om asseblief uit die pad te staan.
“Ek … sal die … die dokter … moet ontbied,” sê sy hortend tussen snikke deur.
“Dit sal nie nodig wees nie, Señorita,” help die oudste van die twee mans haar reg. “Ons het gesien toe die motortjie die pad verlaat. My jonger broer het dadelik gery om die dokter en die ambulans te ontbied. Ons kan dokter De Almeida nou elke oomblik verwag.”
Sonder veel inspanning lig die twee mans die motortjie op totdat hy weer op sy wiele staan. Hierna stap die ouer man om die voertuig en sukkel ’n rukkie om die deur aan Verena se kant oop te kry. Hy het ook net die deur oop, toe hou dokter De Almeida saam met die ambulans langs die rooi motortjie stil.
Die dokter, ’n vyftigjarige man, klim haastig uit sy motor en stap dadelik na die bewustelose meisie in die motortjie. Met ’n strak gesig neem hy haar bebloede pols tussen sy vingers.
Almal wag in die stilte om te hoor of die pragtige, blonde meisie nog lewe of reeds dood is. Selfs Alice se snikke het bedaar, nou loop die trane net stil en warm oor haar wange. Almal hou die dokter se gesig dop vir ’n teken of ’n trek wat die pasiënt se toestand verraai. Maar hulle vind niks nie. Die dokter se gesig bly strak en ernstig.
Eers na twee minute, wat vir die toeskouers soos twee uur voel, sê die dokter: “Die señorita lewe gelukkig nog, maar ons sal haar so gou moontlik by die hospitaal moet kry sodat ek kan vasstel hoe ernstig sy beseer is.”
Alice begin uit verligting weer snik. Die