Sarah du Pisanie Omnibus 6. Sarah du Pisanie
sy een knie en kyk nie op nie, praat sommerso kop onderstebo. “Ons het vanmiddag van koers verander. Gewoonlik gaan ons met die rivier langs tot op Otjimbingwe. Maar ons gaan nou Tsoabis toe. Dit is waar die Duitse soldate se fort is, die Wilhelmsfeste. Ons sal môre so teen etenstyd se kant daar wees. Jy kan daar afklim om na jou geliefde te gaan soek.”
“Maar, meneer Potgieter, is dit nie ’n groot draai vir jou nie?”
“Dit is ’n draai, ek gaan net daar aan as ek vir hulle voorraad het, en hierdie keer het ek niks vir hulle nie ... Maar dit maak nie saak nie.”
“Ek ... sal betaal vir al die moeite.”
“Ag! Jy maak my siek!” Hy kap die botteltjie se prop in met sy plathand en staan vinnig op. “Sorg dat jou goed alles ingepak is. Ons moet ongelukkig môreaand daar slaap, want die volgende water is ver. Maar ons sal jou net by die fort aflaai en dan ’n entjie buitekant die fort uitspan vir die nag sodat ons vroeg oormôre kan ry.”
Elsa staar met groot oë na die tentflap wat agter hom toeswaai.
Sy staar na die flikkerliggie van die lamp en wonder bekommerd wat sy dalk môre alles by die fort gaan uitvind. Tsoabis is nie ver van Otjimbingwe af nie. Kurt was ook in die Wilhelmsfeste. Die ou fort is gebou op die roete van die hawe na die binneland om die onwettige smokkel en invoer van wapens te bekamp.
Kurt het haar so baie van die ou fort vertel dat dit vir haar heeltemal bekend lyk die volgende dag toe hulle daar aankom. Hy het alles so mooi beskryf dat sy glo sy selfs die binnekant sal eien as sy dit sien.
Opgewonde loer sy om haar rond. Die veld is nie vreeslik ruig nie, maar dit is mooi en sy kan glo dat dit baie goeie weiveld is. Dit is seker ook hoekom die inboorlingstamme so baklei om hierdie stukkie aarde.
Sy wens dat sy op ’n beter noot van Hermaans kon afskeid neem. Sy het gewoond geraak aan hom die afgelope agt of nege dae. Hulle kon eers saans so lekker gesels, totdat hy agtergekom het sy is ’n vrou. Sedert die aand na die leeu-episode praat hy nie eens die nodigste met haar nie.
Sy is hom tog baie dank verskuldig omdat sy saam met hom kon kom tot hier, en sy sal dit graag vir hom wil sê. Hy het haar vroegoggend al aangesê om die rokkie wat sy met soveel sorg gekies het, uit te trek en weer haar kakieklere – of soos hy dit noem, haar Koos-klere – aan te trek. Tot die hare moes onder die hoed ingedruk word.
Sy het hom onbegrypend aangestaar, maar die smeulende woede in sy oë en stem toe hy haar toesnou, het haar vinnig laat handel.
“Doen wat ek sê! Ek wil nie hê die hele Duitse mag moet dink ek het dae lank alleen saam met ’n vrou in die veld deurgebring nie. Laat hulle met hul eie oë sien hoe jy my bedrieg het, dan sal hulle verstaan hoe ek so ’n gek van myself kon maak.”
Sy het die haatlike kakieklere onmiddellik gaan aantrek. Haar voete is toegedraai in lappe en sy moes die skoene se veters oopryg sodat sy hulle daar kon inkry.
Luitenant Schlage is in beheer van die Wilhelmsfeste en kom hulle joviaal tegemoet toe hulle met haar wa deur die hek van die fort kom.
Hermaans het die ander drie waens buite die fort gelaat en Simon aangesê om saam met hulle te kom sodat hy later weer die wa kon uitvat.
“Hermaans, aarde! Ek is bly om jou te sien.” Die luitenant pomp omtrent Hermaans se arm af voordat hy omdraai en sy hand na Elsa uithou.
“Goeiemiddag, jongman. Ek is luitenant Schlage.”
Elsa steek haar hand na hom uit, maar ontwyk die oë wat haar nuuskierig betrag.
Hermaans kom nader en trek die hoed van haar kop af sodat die vlegsel agter haar rug afval.
“Dit, Hans, is nie ’n jongman nie, dit is ’n meisie en sy het my vyf dae lank vir die gek gehou!”
Elsa kan die onderdrukte woede in sy stem hoor. Hans kyk haar eers geskok aan, maar bars dan luidrugtig uit van die lag.
“Wel! Dit is die eerste persoon wat dit reggekry het om jou vyf dae lank om die bos te lei, Hermaans. Ek glo jy was woedend!”
Hy vat Elsa aan die arm en stap met haar aan na die fort. “Dit sal die moeite werd wees om hierdie storie te hoor, maar u het nog nie vir my u naam gesê nie, juffrou.”
“Elsa Fourie, luitenant.”
Die luitenant roep ’n paar bevele in Duits en hulle stap na ’n gerieflike sitkamer waar hy hulle gasvry nooi om te sit. Voordat hulle behoorlik sit, kom daar ’n man met glase en bier en heerlike koue lemoensap vir haar.
“Juffrou Fourie, ek brand om u storie te hoor, maar ek wil net gou vir Hermaans keer voordat hy weer verdwyn.”
Hy draai na Hermaans, wat vooroor buk en sy hoed langs hom op die vloer neersit. “Daar is ’n sakie wat ek dringend met jou moet bespreek, Hermaans. Ek is vreeslik bly dat jy hier aangekom het. Ons het darem vir jou ’n boodskap op Otjimbingwe gelaat ook. Sodra ons juffrou Fourie netnou gemaklik gemaak het, moet jy my asseblief in my kantoor kom sien.”
Hermaans knik en aanvaar die glas bier wat die luitenant al geselsend na hom uithou.
“Juffrou Fourie, ek sal bly wees as u vir my u hele verhaal sal vertel. Dit gaan vir ’n lang tyd die grootste nuus dwarsoor Suidwes wees. Dat iemand sowaar vir Hermaans Potgieter kon ore aansit!”
Elsa kyk nie na Hermaans nie, begin net sag haar storie van heel voor vertel. Gelukkig sien sy nie die betekenisvolle blikke wat die luitenant en Hermaans wissel nie, want haar oë is op haar hande wat styf inmekaargevou is.
“U wil dus nou na Kurt Strassen gaan soek?” Die luitenant byt ingedagte aan sy lip. “As ek mag vra, juffrou, wat het u in gedagte?”
“Ek weet nie presies nie, ek het gehoop dat u vir my meer inligting sou kon gee. Soos waarheen hy was toe hy vermis geraak het. Ek voel dit is darem ’n leidraad, ’n plek om te begin soek. Dit is tog nie so lank gelede nie. Dit kan uiters drie maande wees, want drie maande gelede het ek nog van hom ’n brief gehad wat op Otjimbingwe gepos is.”
Hermaans staan op en vat sy glas bier. “Ek gaan solank daar by die ander ouens gesels. Praat julle maar alleen.” Hy stap by die deur uit en skielik voel Elsa alleen en verlate. Sy kyk sy groot figuur agterna en moet die begeerte om op te spring en agter hom aan te hardloop met mening onderdruk. Hy is so groot en sterk, so manlik! As hy haar tog maar wou help om na Kurt te gaan soek.
Die luitenant sit stil voor hom en kyk. Hy weet nie wat om die arme kind te antwoord nie. Met die nuwe gegewens wat hy ontvang het, waaroor hy juis vir Hermaans wil spreek, weet hy net nie.
“Ag, luitenant, moet my asseblief nie wegstuur nie. Help my tog om vir Kurt op te spoor, want ek het die gevoel dat hy iewers in groot gevaar verkeer.”
“Maar ek weet regtig nie hoe om u te help nie, juffrou.”
“Almal is so ontwykend, ek kan dit nie verstaan nie. Ek bedoel ... hoekom soek niemand na hom nie?”
Die luitenant beskou haar deur vernoude oë. “Juffrou, u het tog hierdie hele storie vir Hermaans Potgieter vertel, het u nie?”
“Ja, ek het.”
“Wat het hy gesê?”
“As u nie omgee nie, luitenant, dan sal ek dit liewer nie herhaal nie. Hy het allerhande lelike en gemene aantygings gemaak net omdat hy kwaad was vir my. Ek voel dit het niks met die hele aangeleentheid te doen nie.”
“Wil u nie maar asseblief vir my sê wat hy gesê het nie?”
Sy sluk en kyk na haar hande. Die twee rooi kolle hoog op haar wangbene steek helder af teen die sonverbrande vel.
“Hy het gesê dat Kurt nie vermis word nie, maar dat hy gedros het.”
Die luitenant sit lank stil. Hy het nie die moed om in die groot bruin oë te kyk en die hartseer wat hy in haar stem hoor, daar te sien nie. Dit is duidelik dat sy hewig ontsteld is, maar hy kan aan niks dink om te sê wat haar sal kalmeer nie. Hy sal eers die saak met Hermaans moet bespreek voordat hy enige