Dubbelspel. Wilna Adriaanse
Sy wil reeds daar wees wanneer die ander inkom. Sy voel nog soos ’n ongelukstoneel waarby hulle stadig verby ry.
Wat het jy gedink? wil sy hardop die lug in roep, maar sy trek haar skouers agteroor en stap deur die deure. Sy groet so ver soos sy loop, maar bly staan nie vir geselsies nie. Hier en daar steek iemand ’n hand uit, maar sy hou dit ’n vlugtige handdruk.
Sy is dankbaar toe sy op die derde verdieping uitstap en dis nog redelik stil.
Brigadier Andile Zondi se kantoordeur staan oop, en Ellie loer om die kosyn. Sy sit gebukkend oor haar lessenaar en haar vol borste hang effe oor die papiere voor haar. Die baadjie span oor haar skouers. Sy is ’n mooi vrou met haar vol mond en kort vlegseltjies. As sy van die chip op haar skouer ontslae kan raak, sal sy dit ver bring, maar dis asof sy haarself pootjie. Sy wil haarself nog soms net te sterk laat geld.
“Mac, you’re back. I’m glad. I wish I could say take another day or two, but I need all hands on deck. This thing with Barkov is messy and your friend Ahmed and his guys are pointing fingers at us, and I won’t stand for it.” Sy sit terug in haar stoel. “We warned them about Barkov and the others, but as usual they ignored us like a fucking stop sign.”
“Ek sal dadelik daaraan begin werk, en kyk of ek iets nuuts kan uitvind.”
Terug by haar lessenaar kyk sy na al die boodskappe wat in ’n hopie op haar lessenaar lê. Daar is onder meer ’n paar van haar informante wat onder skuilname van hulle laat hoor.
Sy blaai deur die hopie. Teen hierdie tyd weet sy wie bring die harde nuus, en wie kom nou en dan met ’n stukkie skindernuus. Vandag het sy nie tyd vir laasgenoemde nie. Sy soek feite. Haar lessenaar is toegegooi onder lêers. Op haar rekenaar is verslae en foto’s wat sy noukeurig oor die afgelope agtien maande bymekaar gemaak het. Soos hulle die land inkom en op die radar verskyn. Misdaadsindikate is nie ’n nuwe verskynsel in Suid-Afrika nie. Van die ouer kollegas herinner haar gereeld daaraan, maar selfs hulle skud kop oor die hoeveelheid wat sedert 1994 die land ingestroom het. Almal is al hier. Die Italianers met hulle Mafia-verbintenisse, die Chinese triades, die Nigeriërs, die Russe, Koreane, Indiërs, die hele lot, en dan natuurlik nog die plaaslike ouens ook. Niemand is hier vir die land en die Kaap se natuurskoon nie. Hulle het nie sentiment oor ’n politieke bestel of ’n reënboognasie nie. Geld is die enigste god wat aanbid word. Geen natuurlike hulpbron is heilig nie, geen renoster, olifant of selfs menselewe is kosbaar nie. Perlemoen het seegoud geword. Iets wat eens vir baie huiskos was, is nou onverkrygbaar en onbekostigbaar.
Die bekende restaurante in die Ooste ontken dat hulle perlemoen onwettig uit Suid-Afrika en Australië kom, en beweer Japan het die beste perlemoen in die wêreld, maar almal weet Japan se bronne is lankal nie meer genoeg om in die aanvraag te voorsien nie.
As hulle êrens op ’n afgeleë plek hulle oorloë gevoer het, sou sy nie een nag daaroor wakker gelê het nie, maar hulle doen dit in woonbuurte, in besigheidsentra, by verkeersligte en padblokkades. Sonder om ’n oomblik lank aan die onskuldige omstanders te dink.
Gister se skietery by ’n verkeerslig in Johannesburg was maar net weer ’n bewys daarvan. Die oorledene word verbind met ’n berugte Oos-Europese misdaadbaas. Die forensiese span het dertig patroondoppies op die toneel gevind. Dis ’n wonderwerk niemand anders is in die skietery gewond of doodgeskiet nie.
Sy is nog besig om na die lysie informante te kyk toe Clive Barnard ’n stoel nadertrek en oorkant haar kom sit. “Hoesit?”
“Orraait, en jy?”
“Ek dink dit gaan beter met my as met jou. Dis waarom ek vanaand vir jou ’n dop gaan koop.”
“Dankie. Dit sal lekker wees.”
Hy kyk na die klomp papiere op haar lessenaar. “Ek sien jy laat nie vanoggend gras onder jou voete groei nie.”
“It never rains, but it pours. Vertel my van die begin af wat ek gemis het.”
“Gee my tien minute om te kyk wat op my lessenaar aangaan, ’n koppie koffie te kry, en dan kom vertel ek jou.”
Ellie is bly toe die kantore om hulle al besiger word. Hier en daar keer iemand haar nog voor, maar sy kan gelukkig verskoning maak dat sy nie lank kan praat nie, want hulle is baie besig.
“Raait, laat ons begin.” Clive trek weer ’n stoel nader.
Ellie het die groot skryfbord skoongevee, en skryf ’n naam boaan. Alexei Barkov. En onder dit skryf sy die name van die twee wat dood is in die skietery.
Sy het nog altyd daarvan gehou om lysies te maak. As jou ma begin drink wanneer jy ’n brose veertien jaar oud is, leer jy ’n paar truuks aan om jouself te laat voel jy het ’n mate van beheer oor jou omstandighede. Een daarvan is om lysies te maak.
“Ons weet die twee werk vir Barkov. Die vraag is wie het hulle geskiet, en hoekom? Waarom het hulle nie die huis waarin Barkov woon gaan platskiet nie? Was dit net ’n boodskap? Indien wel, watse boodskap wou hulle vir Barkov stuur deur een van sy eiendomme so moer toe te skiet, en twee van sy mense dood te skiet? Hy is nie ’n man wat so iets sommer ligtelik gaan aanvaar nie. Ek maak my reg vir bloedige vergelding.”
Sy begin weer skryf. Enzio Allegretti. Yuang Mang. Nazeem Williams. Abua Jonathan. Staan dan ’n paar treë terug. “My geld is op een van hulle. Alles wat ek die afgelope agtien maande oor hulle bymekaar kon maak, dui op ’n ingewikkelde interafhanklikheid, maar terselfdertyd ’n bloedige kompetisie.”
“Het ons iets nuuts op Allegretti?” Clive speel met ’n rekkie in sy hand terwyl hy om die beurt na die name kyk.
“Jy weet so goed soos ek hulle hande bly skoon. Behalwe vir daai aanrandingsklag wat sy klub se vorige bestuurder teen hom gemaak het en ’n paar spoedoortredings, het ons nog niks.”
“En Barkov?”
“Honderde gerugte, maar al wat nog op ’n klagstaat verskyn het, is toe hy bietjie hardhandig met een van sy meisies was. Soos gewoonlik was die ink op die klagstaat skaars droog, toe trek sy dit terug en sê sy het gelieg. Dit was eintlik net ’n ongeluk.” Ellie raak stil terwyl sy na die bord kyk. “Ek sê nog altyd dis nie dat hulle so slim is nie, die probleem is dat hulle soveel mense op hulle pay-roll het. Hoe lank probeer ons nou al om dit te bewys? Ons is soos ’n klomp molle wat in die donker rondtas.” Sy lig haarself ’n paar keer op haar tone. “En dan het ons nog nie eers begin praat oor die militante groepe nie. Wil jy rêrig vir my sê ons inligting is so ingat dat niemand geweet het iemand soos Samantha Lewthwaite is in die land nie? Álmal weet ons het ’n gewilde plek vir Al-Kaïda, Hamas en Hizbollah geword om rekrute te werf en finansiering te soek, en tog is almal skielik kastig vreeslik verbaas dat iemand op Interpol se rooi lys die land kon binnekom. Dis om van te lag.”
“Moenie dat ons onsself nou heeltemal depress nie. Wat het ek jou deur die jare geleer? Ons hou altyd die groter prentjie in gedagte, maar dis ook nodig om te kan fokus. En op die oomblik fokus ons eers op Barkov.” Clive beduie na die bord. “Wat sê jou sesde sintuig?”
Ellie staan weer nader aan die wit bord en druk op Allegretti se naam.
“Waarom hy?”
“ ’n Gerug doen die ronde dat hy ’n groot klomp geld op die dobbeltafels verloor het, en met sy uitspattige leefstyl is hy in die knyp. Allegretti senior se gesondheid is nie meer wat dit was nie. Hy is al ’n paar jaar lank besig om sy geld te was. Dis waarskynlik ook die groot rede waarom hulle die klub in Groenpunt gekoop het en weer op die been gekry het. Ek vermoed hy wil op sy oudag minder oor sy skouer kyk. Of Junior sy pa se toekomsplanne deel, is natuurlik ’n ope vraag. As Pappa egter moet uitvind hoeveel geld hy besig is om te verloor, klap sy vrygewige hand dalk toe en Seuntjie sit met niks. Die ou man mag oud wees, maar hy was op sy dag ’n bliksem. Daar was ’n rede waarom hy as jong man Suid-Afrika toe gestuur is. Dinge in Italië het te warm vir hom geraak.
“Ek vermoed Seuntjie moes baie gou baie geld maak. Met Barkov wat skielik op sy turf speel, gaan dit al moeiliker om sy skuld terug te betaal. Die ou man was nog ’n bietjie old school, en ek dink hy het dalk nog grense gehad, maar dis ’n nuwe wêreld en ek dink