Dubbelspel. Wilna Adriaanse
om nie vir sy pa die volle prentjie te gee nie.”
“Ek hoor wat jy sê, maar my geld is op Williams of Mang. Dis hulle styl. Allegretti het amper te veel finesse vir so ’n ambush.”
Ellie lag. “Finesse, nogal. Ek het nie geweet jy ken die woord nie.”
“Ek is nie sommer van hier nie.”
“In ander omstandighede sal ek ook gesê het dit lyk na Mang of Williams se styl. Selfs Jonathan, maar ons mooi Italiaanse vriend is in die knyp, en dan doen ’n mens snaakse goed.”
“Ons moet maar onder begin en ’n bietjie op die voetsoldate se case klim. Dalk raak een senuweeagtig genoeg om te praat.”
Sy gaan sit op die hoek van haar lessenaar. “Dit voel my ons kom net nie voor nie. Die verdomde lêers raak al dikker, maar daar is net altyd ’n gat waardeur hulle kan glip.”
Voordat hulle verder kan praat, lui Ellie se selfoon. Sy luister ’n oomblik lank.
“Ek gaan my nie deur hierdie suidooster laat mal waai net om na vae fairy-tales te luister nie. En as jy gedrink het, laat sluit ek jou saam met die 28’s toe.”
Sy lui af.
“Vir wie dreig jy nou so?” wil Clive weet.
“Happy. Hy sê hy het inligting.”
“Hulle is soms lastiger as gatvlieë.”
“Is jy nie lus om saam te ry nie? ’n Bietjie vars lug sal jou goed doen.”
Hy staan op en Ellie neem haar handsak en stap agter hom aan.
“Hierdie wind is genoeg om ’n mens tot moord te dryf …” Die oomblik toe die woorde uit is, kyk hy na haar. “Sorry.”
Sy kyk deur die motorvenster na waar ’n klomp papiersakke teen ’n draadheining vasgewaai is. Geel en wit vlaggies. “Vergeet dit. Dis nie asof ’n mens die woord uit die woordeboek kan haal nie.”
“Ek weet ek kan nie saampraat nie, maar jy moet probeer om nie kwaad te wees nie. Dit gaan jou fokol help. Hy van alle mense het die risiko’s van hierdie job verstaan.”
“Ek weet, maar kwaad wees is iets om te doen.”
“Wat bedoel jy?”
“Anders sit ’n mens net met hierdie moerse gat in jou, en daarvoor sien ek nie nou kans nie.”
“As jy vir iets of iemand kwaad wil wees, kan ek vir jou ’n paar name gee. Van regstellende aksie wat mense aanstel en ver bo hulle vermoëns bevorder, tot by die fucked-up regstelsel en, soos jy sê, ons eie departement wat nie meer weet wat in ons agterplaas aangaan nie. En alles tussenin. Die lys is lank.”
“Sal jy my sê as jy iets hoor?”
“Oor wat?”
“My pa.”
Hy kyk vlugtig na haar. “Dit hang af.”
Sy antwoord nie. Kyk net na die ander voertuie op die pad. Die verkeer op die N1 is swaar en hulle vorder stadig.
“Ek kan onthou toe ek ’n kind was, was daar twee spitstye ’n dag. Deesdae lyk dit heeldag soos spitsverkeer. Dis belaglik. Werk die mense nie?” verander Clive die onderwerp.
“Die kanse is goed dat daar in elke kar ’n laptop en smart phone is. Ons is die mees well-connected mense in die geskiedenis van die wêreld.”
“As jy my vra, is ons té well-connected. Ek en Ansie is verlede naweek Struisbaai toe. Die eerste keer in amper ’n jaar. Ek wou net ’n bietjie visvang, en stilte om my hê. Die Here hoor my, sy was die hele naweek op haar selfoon. As dit nie met haar ma is nie, dan met haar suster, of ’n vriendin. En as sy met hulle klaar is, bel sy die kinders om te hoor of hulle orraait is. Hulle is te goddank bly om ’n dag of twee alleen te wees, maar nee, sy is op hulle case.”
“Dit moet moeilik wees om deesdae kinders groot te maak.”
“Ja, ek kom agter hoe ouer ek raak, hoe slegter slaap ek, veral oor die meisiekind, maar so nou en dan moet mens uit die kinders se hare kom, en dis nie of ons hulle alleen by die huis gelos het nie. Hulle het by pelle gebly. Dis goed dat die kinders soms sien hoe gaan dit in ander huise. Hulle dink mos altyd húlle huis is die slegste en hulle ouers die wreedste. Na so ’n naweek waar hulle ’n slag moes bed opmaak en help skottelgoed was, is hulle weer ’n rukkie dankbaar.”
Ellie glimlag. “Het julle darem op die ou end die naweek geniet?”
“Ek het met moeite Saterdagaand die selfoon lank genoeg uit haar hande gekry sodat ons ’n bietjie styf kon lê.”
Sy lag en kyk na hom. Sy blonde hare is besig om yl te word. ’n Bultjie hang deesdae oor sy gordel en wanneer hulle vir hulle verpligte fiksheidsoefeninge moet gaan, sug hy ’n paar dae lank. Clive is een van die min mense wat sy met haar lewe vertrou.
Hulle ry onder die brûe in die middestad deur, draai links in Christiaan Barnard, tot in Sir Lowryweg.
Ellie beduie na regs. “Hy wag by die Eastern Food Bazaar.”
Hy draai. “Nogal! Waar’s die dae toe hulle tevrede was met ’n halwe brood en ’n pak pienk viennas?”
Happy sit by ’n tafeltjie by die Turkse afdeling. Hy glimlag toe hy hulle sien.
“Awé! Nice of you to come.” Hy maak ’n vuis in Ellie se rigting, en sy druk hare teen syne. Clive ignoreer die groet.
“What’s with him? Lyk of hy sooibrand het.” Hy kyk na Clive. “Gee die motjie jou moeilikheid?”
“Los jou slimpraatjies. Wat het jy vir ons?” Clive gaan sit oorkant hom en Ellie.
“Nei, hoesit dan vandag? Moet ek nou op ’n dolleë maag hie sit en praat? Ek het noggie vandag nat of droog oor my twee lippe gehad nie.”
“Wat wil jy hê?” Ellie staan op. “Praat jy solank. Ek sal gaan haal.”
“Om te start, het ek gedink ’n ou schwarmatjie …”
“Hierdie is nie ’n dinner date nie. Daar is nie iets soos starters nie. Wat wil jy drink?” laat Clive hoor.
“Jo, ma djulle is omgekrap vandag. Maak dit maar ’n Coke.”
Sy kyk na Clive, maar hy skud sy kop.
Toe sy na ’n paar minute met Happy se kos terug by die tafel kom, is Clive en hy besig om te argumenteer.
“Julle verstaan nie hoe dangerous hierie job is nie. As hulle moet uitvind ek praat met die Boere, sal ek lucky wees as hulle net my keel afsny.”
Clive neem die kos by Ellie en begin opstaan. “Kom, hy het niks.”
“Praat met die man. Ek was nog besig om op te warm.”
Clive sit weer. “Warm vinniger op. Ons het nie die hele dag tyd nie.”
Happy kyk verlangend na die kos, maar Clive skud sy kop. “Ons praat eers.”
“Ek was laas Vrydag daar by my antie se pozzy in die Hill, toe sien ek mos ’n jongetjie wat saam met my by die skool geloop het. Kuier blykbaar deesdae by my cousin. Te fênsie, ry glads ’n kar. Hy moes die licence gekoop het, want hy was maar baie dig op skool. Ewenwel, sal hy my toe vertel hy werk nou vir mister Williams homself. Die problem is as ’n mens eers begin blinkgat raak, dan weet jy mossie wanner om jou bek dig te hou nie. Ek hou my toe maar kliponnosel en grootoog, en toe vat die man die vloer. En as encore vertel hy van die groot operation waarmee hulle besig is. Sy oë het skoon glasig geraak, en mens kon net dollar signs sien.”
“Watse operasie?”
“Nei, hy was darem ’n bietjie slimmer as dit. Hy het nie gesê nie.”
Clive begin opstaan met die kos in sy hand. “Jy mors ons tyd.”
Happy kyk na Ellie. “Elke bietjie is belangrik, het