Satyn Omnibus 4. Ettie Bierman
stropers sal wag tot jy netjies in balans staan en hulle een vir een pot. Hulle sal jou onverhoeds en uit posisie betrap. Mag ek asseblief nader kom?”
Aralie dink eers na. “Ja, goed, siende dat jy so mooi vra.”
Hy sit die blikkies terug en gee vir haar nog ’n hand vol patrone. “Skiet vanuit ’n knielende posisie, dan sittend en dan plat op jou maag, asof jy skuiling gesoek het agter ’n rots of jou voertuig se wiele.”
Dié aksies is veel moeiliker. Op haar knieë tref sy twee blikkies. Op haar sitvlak een. En op haar maag is alles mis.
“Dis omdat jou arms moeg is, en jou elmboë is te ver uitmekaar. Laat sak die geweer en neem dooierus. Mag ek jou wys hoe?”
“As jy weer so mooi vra …”
Sy het gespot, maar vir Franco is paraat-wees ’n ernstige kwessie. Hy laat skuif haar agter ’n spoelklip in en neem stelling in langs haar op sy maag in die sand. “Laat rus die loop op die klip. Korrel na jou teiken en posisioneer jouself totdat jy in balans is.”
Aralie wriemel effe dwars, versigtig om nêrens teen hom te raak nie.
“Nee, jy lê skeef,” keer hy. “Jou koeëls gaan ver links tref, heeltemal mis.”
“Is nie,” stry sy.
“Is!” Sonder seremonie vat hy haar om die knieë en skuif haar in lyn met die ry bierblikkies.
Sy het stewels en ’n denimkortbroek aan en sy hande teen haar kaal bene stuur ’n elektriese skok deur haar lyf. Hy rem haar nog ’n paar sentimeter na regs, totdat sy in lyn met die teiken is. Toe hy sy hande wegneem, kom sy agter dat sy met haar dy vas teen syne en haar voet half bo-oor sy kuit lê.
Sy skuif vervaard weg en sit regop. Haar stem is grinterig en sy praat in staccato-frases. “Die uur is om, ek wil ophou. My skouer is seer, ek wil huis toe gaan.”
Franco trek groot oë. “Ek is ’n dom takhaar in die boendoes en weet nie van beter nie … Is dit omdat ek aan jou bene gevat het? Of teen jou kom lê het? Is jy bang vir my?” Ten spyte van die sedige stemtoon dans daar goue lagliggies in sy oë. “Of vir jouself?”
As hy hom kan opruk, kan sy ook. Aralie spring op en vryf die sand van haar klere af. Dan begin stryk sy met lang hale terug kamp toe.
Franco se bene is langer as hare en hy haal haar met gemak in. “As ek aanbied om vanaand vir jou gemarineerde hoenderboudjies te braai, kan ons weer vriende wees?”
“Ek eet nie hoendervleis nie,” antwoord sy koel.
“Jammer, my fout. Dit was seker ’n ander meisie wat eergisteraand langs my aan tafel weggelê het aan die rys en hoenderkerrie.”
“Moet wees,” stem sy saam. “Julle takhare het ook soveel meisies dat julle deurmekaar raak met hulle.”
“Nie met die een met die rooi hare nie,” antwoord hy, sy stem onverwags ernstig. “Sy is in ’n ander liga. Met haar sal ek nooit deurmekaar raak nie.”
Onwillekeurig draai Aralie haar kop en kyk na hom. Die boodskap wat sy in sy oë lees, is dieselfde as die aand in die tent toe hy haar gesoen het … En sy weet steeds nie wat om daarvan te maak nie.
Sy kyk weg en rek haar treë verby die rondawels en swembad, na die veiligheid van die woonwa. Daar trek sy die deur op knip en maak die skuif hard toe. Dit help nie vir haar gemoedstoestand toe sy Franco aan die ander kant hoor lag nie.
Aralie het gestort, en terwyl die hoenderboudjies gaar word, maak sy ’n vinnige paptert. Sy is besig om brood te sny toe Franco van die vuur af inkom.
Hy vat die mes uit haar hand. “Hoe lyk jy so onhandig? Gee, laat ek dit doen, voor jy jou verongeluk! Hoekom sny jy met jou linkerhand?”
“Sommer. Links of regs is vir my om’t ewe, ek –”
“Bog,” knip hy haar kort. “Dan sou jy nie so onbeholpe gewees het nie. Is dit omdat jou regterskouer seer is? Ek het so iets verwag. Daardie terugskop is nie speletjies nie. Kom, laat ek kyk.”
Hoe? Deur haar bloes uit te trek?
Sy staan ’n ent weg. “Ek het klaar gekyk. Dis ’n bietjie blou, maar dit sal weggaan.”
“Ek skat daai skouer is potblou en geswel. Gee, dat ek kyk en iets aansmeer.”
“Nie nou nie, ek’s besig,” skerm sy.
“Moenie kinderagtig wees nie. Ek het voorheen vir jou gesê ek sal nie byt nie,” herinner hy haar. “Netnou was sommer net terg. Jy hoef nie bang te wees ek vergryp my aan ’n vroulike personeellid vir wie se welstand ek verantwoordelik is nie. Dis nie my styl nie.”
Objektief en professioneel, soos dit hoort. Ook onvleiend en onromanties, maar dit stel Aralie gerus. Dit beteken egter nie sy sal haar bloes uittrek nie.
Niel was reg, besef sy. Sy is ’n plaasmeisie, outyds en konserwatief. Hoewel die saamblyery met Franco ’n noodoplossing is, is dit steeds teen haar grein. In haar agterkop herken sy die gevaarliggies wat flikker. ’n Man en vrou alleen saamgegooi, instinktief tot mekaar aangetrokke, is ’n plofbare situasie wat kan handuit ruk.
In hierdie stadium van haar lewe is sy kwesbaar, weerloos teen die magnetisme van ’n man soos Franco. Soms ken sy haarself nie meer nie. Hoewel dit agterstevoor is, vertrou sy hom in hierdie opset meer as haar eie verraderlike hart.
“Ek het noodhulpopleiding, ingeval ’n ou in die veld gestrand raak sonder mediese hulp,” verduidelik hy. “Ek sal vasstel hoe ernstig die kneusing is, of daar inflammasie is en of jy dalk ’n ligament geskeur het.”
Aralie kyk met groot oë na hom, haar vingers onbewustelik om die knope van haar bloes geklem. Sy het verwag hy gaan ongeduldig raak, maar Franco is prakties en onverwags simpatiek.
“Ek weet dis ’n ongemaklike situasie. Om dit makliker te maak, stel ek voor jy trek die regtermou uit. Gebruik ’n handdoek om dele van jou anatomie te bedek waaroor jy selfbewus is, en los net die skouer oop.”
Toe hy merk dat sy steeds nie gelukkig is nie, probeer hy ’n ander aanloop. “Beskou my as jou dokter, by wie jy is met een of ander kwaal. Jy sou tog nie vir hom skaam gewees het nie, of hoe?”
Sy byt op haar onderlip. “Ek weet ek is simpel …”
Franco huiwer. Stem hy saam, kry hy dalk ’n klap. Stry hy, dink sy hy vat ’n kans. Hy swyg liewer en laat die besluit aan haar oor.
“Nou goed dan,” gee sy toe voor haar moed haar begewe. “Kom ons kry dit verby.”
Franco laat haar in die woonwa op die bed sit, waar die lig beter is. Sy oë bly stip op haar skouer gerig en hy praat nie met haar tydens die ondersoek nie. Sy vingers is koel en onpersoonlik terwyl hy liggies aan die swelsel druk, na die sleutelbeen voel en die beweeglikheid van die armspiere toets.
“Daar was blykbaar meer as net die een terugskop. Die ligamente is sleg gekneus. Ek gaan ysblokkies opsit om die swelling te laat sak, en anti-inflammatoriese salf aansmeer wat onderhuidse bloeding beperk.”
Aralie sit roerloos terwyl hy besig is, die handdoek teen haar bors gebondel en haar blik op die neonlig teen die dak gerig, die klerekas, die venster … Oral behalwe op die hoekige ken en die manlike wang met die effense stoppelbaard hier vlak by haar. Só naby sy kan haar wang teen syne skuur as sy haar kop draai.
Sy is verlig toe hy klaar is. Maar toe hy ’n hangverband vir haar arm wil aansit, keer sy. “Ek sal nie kan bestuur nie.”
“Jy hoef nie môre te ry nie. Daar’s niks dringends wat wag nie.”
“Ek het hokke vol siek diere …”
“Dis hoekom jy ’n assistent het. Koosjan is betroubaar. Of jy sê vir my wat om te doen. Of Tian.” Franco gee haar nie kans om nog besware uit te dink nie.
Hy ruim op en vryf met sy kneukels oor haar neus. “Jy het soet stilgesit. As beloning, en omdat