Swemlesse vir ’n meermin. Marita van der Vyver
en vir jou ’n bloedboetie en ’n bloedsussie sal gee sodat julle ’n fantastiese gelukkige kerngesinnetjie kan vorm.
Maar kom ons wees nou maar eerlik. Dis ’n ideaal wat deesdae al hoe meer na ’n wonderwerk begin klink.
Mana vertel my in Japan is daar groot waardering vir die “volmaaktheid van onvolmaaktheid”. Ja, toemaar, dis ’n moeilike begrip vir ons Westerse breine, so ek laat Mana verduidelik.
“As ’n kosbare antieke teekoppie breek, sal die Japanese dit nie soos in die Weste probeer herstel sodat jy nie die kraak kan sien nie. Hulle doen net mooi die teenoorgestelde. Hulle beklemtoon die kraak met ’n soort goue gom sodat die ‘onvolmaaktheid’ van die antieke koppie dit net nog mooier en kosbaarder maak.”
So sê ons ma. Ek weet nie van jou nie, maar dis ’n gedagte wat my nogal help om al die krake in ons gesin te waardeer.
It’s complicated
En tog, my liewe sus, al het die helfte van jou maats ook eendag gekraakte en gelapte gesinne, sal dit steeds nie vir jou maklik wees om jóú gesin se krake en lappe vir jou maats te verduidelik nie. Ek weet waarvan ek praat, want ek sukkel gereeld om dit te doen.
Gewoonlik klink die opsomming min of meer so:
Oukei, Yann is my ouer stiefbroer (hy’s pas sewentien) en Amos is my jonger stiefboetie (hy word binnekort tien), want ek het nie dieselfde ma of pa as hulle nie. Beyers is hulle pa, dis waarom hulle vir Beyers Pa noem en ek vir Beyers Beyers noem.
Hulle ma se naam is Margot en sy’s ’n aktrise soos Beyers, behalwe dat Beyers natuurlik nie ’n aktrise is nie, maar ’n akteur, en sy woon in Amerika waar sy hoop om eendag so beroemd te wees soos Charlize Theron. Maar haar tyd raak min, siestog, want sy’s heelwat ouer as Charlize en tot dusver is haar loopbaan in Hollywood meeste van die tyd beperk tot crowd scenes waar sy moet weghardloop en gil vir monsters en natuurrampe en terroriste-aanvalle en sulke soort Hollywood-dinge.
Yann en Amos kan nie by hulle ma in Hollywood woon nie, want sy wil nie hê die mense moet weet sy’s al oud genoeg om sulke groot seuns te hê nie. Of so sê Yann, wat nogal naar met sy ma kan wees. En sy werk heeltemal te hard aan haar loopbaan om genoeg aandag aan hulle te gee.
(Watse loopbaan? wil Yann weet, want sy werk meeste van die tyd in ’n gym, aan haar lyf. Maar miskien hoop sy ’n wonderlike lyf sal na ’n wonderlike loopbaan lei. Wat glo gereeld in Hollywood gebeur.)
Anyway, dis waarom Yann en Amos, anders as die meeste kinders uit “gebroke ouerhuise”, by hulle pa eerder as hulle ma woon. Oukei? Hou jy nog by?
En dan’s daar Tibo, my jonger halfboetie, please note, nie my stiefboetie nie, want ons het dieselfde ma, maar nie dieselfde pa nie. Maar omdat ons ons ma op haar naam noem, dink mense gewoonlik sy’s ons stiefma. Ek het mos gesê dis complicated. Maar wag, dit word erger. Omdat Tibo en Amos ewe oud is, dink meeste mense boonop húlle is bloedboeties, soos in ’n onidentiese tweeling.
En nou’s daar boonop Ariel, my laatlam-halfsussie, wat dieselfde ma as ek en Tibo het, en dieselfde pa as Yann en Amos. Sy’s die enigste van die sewe lede van ons gesin wat bloedfamilie van elke ander lid is.
Jy kan maar sê Ariel is die gom wat al die skerwe van hierdie gekraakte bord aanmekaar hou.
Weet jy hoe spesiaal maak dit jou?
Ek praat nou weer met jou, Ariel. Ek’s nou eers klaar met my verduideliking aan verwarde maats oor ons gelapte gesin.
In dié stadium het die meeste van hulle in elk geval lankal ophou luister omdat hulle swoon oor hoe aantreklik Yann is of hoe snaaks Amos en Tibo is of hoe gelukkig ek is om ’n stiefpa te hê wat ’n bekende akteur is. Was, sê Beyers. Hy’t jare gelede die hoofrol in ’n gewilde TV-reeks gespeel, waarvan hy jou dalk nooit sal vertel nie, want hy sê alles daarin was pateties: die storie, die toneelspel, die kamerawerk, noem maar op. En tog was mense mal daaroor.
“Wys jou net watse soort smaak mense het,” snork Beyers.
Oor Mana lewer my pelle nooit juis kommentaar nie, behalwe om my te verseker hulle hou van haar. Hulle probeer altyd net ’n bietjie té hard om my te verseker. Ek vermoed hulle is heimlik verlig hulle eie vervelige kerngesin-ma’s is nie kunstenaars wat soos karnavalkarakters aantrek nie.
Weet jy hoe lief is ons vir jou?
Terug na jou, want jy’s ons almal se hart se punt.
Dis belangrik dat jy dit weet, want as jy ’n tiener is, gaan daar dae wees wanneer dit voel asof niemand, nie eens jou bloedfamilie, lief genoeg is vir jou nie. Ek weet nie hoekom dit so is nie, ek weet net dis een van die nare dinge van “adolessensie”, dat jy soms voel asof jy die blink ster op die hoogste tak van die Kersboom is en soms meer soos ’n nuttelose ornament wat niemand aan enige tak van enige boom sal hang nie. Seker maar met hormone te doen, soos meeste dinge wat in jou tienerjare met jou gaan gebeur.
Op daardie dae wanneer jy ongewens en ongelief voel, moet jy onthou wat ek hier vir jou skryf. Ons is almal verskriklik lief vir jou.
Yann probeer baie hard om dit nie te wys nie, want dit pas nie by ’n sewentienjarige dude se image om oor ’n babasussie te koer nie.
Maar laat ek jou gou ’n geheim vertel.
Toe jy so vier maande oud was, het Mana hom gevra om jou vir ’n uur op te pas, want sy moes dringend iewers heen gaan en daar was niemand anders by die huis nie. Ag, waarom sal ek dit nou vir jou wegsteek, sy moes die skoolhoof van die laerskool gaan sien omdat hy weer diep ontevrede was oor Amos en Tibo se streke. Kyk, Amos en Tibo is elkeen op sy eie allesbehalwe engelagtig, maar sáám is hulle ’n duiwelse kombinasie. Glad nie ’n goeie voorbeeld vir ’n jonger sussie nie.
Anyway, daar sit Mana toe in die skoolhoof se kantoor en probeer hom oortuig dat alle groot kuns met ongehoorsaamheid begin. (Die arme skoolhoof stel só nie belang in groot kuns nie. Al wat hy in hierdie lewe wil hê, is gehoorsame kinders in sy skool.) En hier sit Yann by die huis met Die Baba op sy skoot en begin in tale spreek. Jakka, janna, babba! So meegevoer dat hy my nie eens by die agterdeur hoor inkom nie.
Ek skrik my natuurlik boeglam toe ek die vreemde hoë manstem in die sitkamer hoor, dog dadelik dis inbrekers, maar net voor ek die alarmknoppie druk, sien ek Pampoen en Patat lê rustig op die kombuisvloer. Wat hulle beslis nie sou doen as daar ’n vreemdeling in die huis was nie. (Pampoen en Patat is ons honde wat seker al dood sal wees teen die tyd dat jy dertien word. Hoe hartseer maak dit my nou skielik.) En toe herken ek Yann se stem.
Ek belowe jou ek maak dit nie op nie.
Ek het dadelik besef hy sou omkap van verleentheid as hy moes weet ek het hom gehoor. En al was die versoeking gróót om hom te sien omkap, het ek dit weerstaan.
Ek het saggies by die agterdeur uitgeglip en weer ingekom. Dié keer het ek die deur toegeklap en onnodig hard met die honde gepraat om seker te maak hy hoor my. En toe ek by die sitkamer instap, sit hy daar met die gewone nors uitdrukking op sy gesig asof dit soooo boring is om sy babasussie op te pas.
Maar hulle sê mos kennis is mag.
As hy my ooit weer spot oor die gaping tussen my twee voortande of my plat tieties of enigiets anders waaroor ek nie gespot wil wees nie, gaan ek hom onmiddellik tjoepstil kry deur hierdie babataal van hom na te boots.
En jy hoef hom glad nie jammer te kry nie, hoor. In hierdie gesin – soos in enige gesin – is daar altyd ’n soort oorlog aan die gang. En jy ken tog die gesegde. All is fair in love and war?
Meer oor Die Baba
Jou twee ander broers sal natuurlik ook nie vir hulle maats wys hoe mal hulle oor hulle babasussie is nie, maar hulle gee nie om as die res van ons in die huis weet nie.
Amos soebat glad vir Mana om hom toe te laat om Die Baba op te pas.
Ja, dis wat ons jou meeste van die tyd noem, Die Baba, omdat ons nog sukkel om gewoond te raak aan jou naam, so dis wat ek jou sal noem as ek hier oor jou babadae skryf. Teen jou dertiende verjaardag sal ons hopelik almal al geleer het om jou Ariel te noem.