Annelize Morgan Omnibus 6. Annelize Morgan
Sy hare is onversorg en sy klere is vuil. Hy lyk moeg en sy oë sit agter in sy kop.
“Wat het jy gemaak, Claude?” vra sy sag.
Sy hande klem om die tralies.
“Ek het oortree, ma’mselle. Ek verdien my straf.”
Sy kyk verbaas na hom.
“Het die lewe van ’n gevangene jou só gou van sienswyse laat verander?”
Hy glimlag skeef.
“’n Mens het baie tyd hier om na te dink. Ek moes liewer na ma’mselle geluister het. Kyk in watse gemors is ek nou.”
“Spyt kom altyd te laat, Claude. Die kommandeur sal jou net ’n week hier hou. Dan sal hy jou seker vrylaat.”
Hy lyk verlig.
“Dis goeie nuus! Ek was só bang hy kry dit in sy kop om my in die Donker Gat te gooi!”
“Ek glo nie hy sal so iets doen nie. Wat gaan jy doen as jy vrygelaat word?”
Hy grinnik.
“Ek sal dadelik begin skoene maak. Iemand sal wel my skoene koop.”
“Natuurlik sal hulle!” Sy vra skielik: “Sê my, Claude, het jy monsieur Etienne Lorraine leer ken terwyl ek by hom in diens was?”
Hy draai sy kop skeef.
“Werk u dan nie meer daar nie?”
“Nee … Ek woon nou tydelik hier in die Kasteel.”
“Ek sien. Monsieur Lorraine het ’n paar keer hierheen gekom om die Franse te organiseer. Hy het my nog belowe dat hy my die geld sal voorskiet om ’n skoenwinkel te begin as ek vir hom werk … teen die kommandeur.”
“Dit was baie dom van jou. Ek glo ook nie monsieur Lorraine sal jou nou nog help nie.”
Claude knik stadig.
“Ek weet, maar dit maak nie meer saak nie. Miskien sal die kommandeur my help … as ek belowe om uit die moeilikheid te bly.”
Véronique kyk weg.
“Ek sal nie daarop reken nie, Claude. Ek dink hy is al baie vies vir ons Franse.”
Hy kyk vinnig na haar.
“Dis alles monsieur Lorraine se skuld! Hy praat ’n mens maklik ’n gat in die kop!”
Die wag staan nader.
“U tyd is verstreke, juffrou.”
Sy knik en kyk na Claude.
“Ek sal jou dalk nie weer kan besoek nie. Gedra jou net, ek is seker die kommandeur sal die saak nie verder voer nie.”
Hy glimlag half treurig.
“Dit gaan maar moeilik om myself in toom te hou, maar ek sal probeer, ma’mselle.”
Véronique wuif vir hom toe sy wegstap. Sy penarie hinder haar, maar meer kan sy nie vir hom doen nie.
Sy loop en wonder wat Claude nóg omtrent Etienne Lorraine weet wat hy dalk nie aan haar wou uitlap nie.
Toe sy haar kamerdeur oopmaak, sien sy die brief op die vloer onmiddellik raak en sy raap dit op. In die koevert klingel geld. Iemand moes dit in haar afwesigheid onder die deur ingestoot het.
Sy breek die seël en haal die brief uit. Dis van Lyzette, en daar is ’n paar riksdaalders ingesluit.
Sy lees:
Beste Véronique – Ek moet jou dringend spreek. Dis baie belangrik. Ek stuur vir jou geld sodat jy ’n koets kan huur om hierheen te kom. – Lyzette
7
Véronique kan nie dadelik reëlings tref vir haar reis na L’Espérance nie, want sy moet die volgende dag haar bagasie in ontvangs neem wat madame Schoonveld met ’n perdekar Kasteel toe stuur.
Van Don Diego het sy ook nog geen woord gehoor nie. Haar kommer oor hom groei by die dag. Sy moes liewer niks van die oorkrabbetjies gesê het nie, dan sou hy nog hier gewees het en sou hy al goed aangesterk het.
Net die gedagte aan Don Diego laat haar hart vinniger klop. Sy weet dat hy nie vermoed hoe sy voel nie, en dit stel haar gerus. Solank hy dit nie weet nie, sal hy nog hier bly. Sy kry die gevoel dat hy moontlik sal terugkeer na Spanje as hy weet dat sy hom bemin. Hy wil nie gebonde wees nie; hy wil vry wees soos die wind en die see. Hy wil die oseane verower en verre horisonne ontdek.
Laat die Woensdagmiddag word sy geroep. Iemand wil haar spreek, en wag op haar in ’n syvertrek van die ontvangkamer van die Kasteel.
Sy het nie tyd om haar te verklee nie, maar weet ook dat sy goed lyk in die ligrooskleurige fluweeltabberd wat sy die oggend aangetrek het. Dis nie so ’n onplesierige dag nie, al is dit bewolk en dreig dit om te reën.
Tien minute later gaan sy die vertrek waarheen sy ontbied is, onseker binne en steek verbaas vas toe sy Don Diego by die venster sien staan. Hy draai vinnig om toe sy binnekom en haar hart slaan ’n slag oor.
Hy glimlag.
“A, senorita! Ek het nie verwag om u tuis te vind nie!”
Sy bloos ongemaklik.
“Goeiedag, monsieur. U besoek is onverwags.”
Hy lag.
“Ek het so pas teruggekeer.”
“Het u iets uitgevind?” vra sy vinnig.
Sy gesig versomber.
“Niks wat die moeite werd is nie. Die mense kan net praat oor die opstokery onder die Franse. Hulle stel nie meer belang in iemand wat meer as ’n jaar gelede verdwyn het nie.”
Véronique se moed sak in haar skoene.
“Ons is in ’n doodloopstraat, monsieur. Ek het gister ’n brief van Lyzette Lorraine gekry waarin sy my vra om dringend na L’Espérance te kom.”
Hy kyk vinnig na haar, sy oë op skrefies getrek.
“U gaan nié, senorita!”
Sy kyk verbaas na hom.
“Maar ek moet tog weet waarom sy my so dringend wil sien!”
Hy kom na haar en neem haar arm in ’n staalgreep.
“Jy gaan nié soontoe nie!”
“Hoekom nie?” vra sy bewerig. Sy is skielik bang vir hierdie forse man wat haar met sy onpeilbare uitdrukking van stryk bring.
“As daar iets fout is, het dit niks met jóú te doen nie. Die kommandeur laat senor Lorraine elke dag dophou. Hulle wil weet of hý agter die opstokery is. As jy jou nou daarin gaan begewe, mag die kommandeur dalk geen simpatie meer met jou hê nie.”
Sy probeer uit sy greep loskom, maar hy laat haar nie gaan nie.
“Jy maak my seer!” sê sy skerp. “Los my! Ek kán gaan as ek wil!”
Hy laat haar skielik los, sy oë donker en onheilspellend.
“Gáán dan as jy so dom is en nie na raad wil luister nie!”
Sy kyk op na hom.
“Ek wil my vader vind, monsieur! En as mademoiselle Lyzette vir my inligting kan gee, dan móét ek gaan, maak nie saak wát gebeur nie!”
“Jy weet nie of dit oor jou vader is dat sy jou wil spreek nie!”
“Ek moet nogtans gaan uitvind!”
Hulle staan na mekaar en staar, die een koppiger as die ander.
“Wanneer wil jy vertrek?” vra hy skielik.
“Môreoggend. Ek het reeds ’n koets gereël.”
Hy draai weg van haar af en gaan weer by die venster staan.
“Ek