Elza Rademeyer Omnibus 8. Elza Rademeyer
wanneer ek teruggaan moet ek help inpak. Ons trek binnekort na ’n ander huis toe.”
Toe hulle ’n rukkie later gereed is om te vertrek, sorg Alet dat sy op die sitplek agter Bets gaan sit. Dat dit dalk vir die ander snaaks kan wees, skeel haar min. Ten minste sal Bets nie weer kan sê Peet loer vir haar in die truspieëltjie nie. Maar dit verhinder haar nie om steeds aan hom te dink nie. As sy net geweet het wat sy bedoelings met haar is. En of hy Bets liefhet of nie.
Wat dan? vra sy haarself af. Al het hy ook nie vir Bets lief nie, is dit nog nie te sê hy’t vir háár lief nie. Sy moet ophou om verwagtinge te koester. Die feit dat hy haar nie ná die bokwagtershut-episode ignoreer nie, en dit lyk asof hy steeds toenadering soek, beteken tog net dat hy glo hy kan verder met haar mors.
Dis nie ver van De Hoop na die Richtersberg-kamp nie, maar daar is ’n hele paar plekke waar die konvooi tot stilstand kom om iets te besigtig. Soos by ’n hoop gruis waar daar eens op ’n tyd vir diamante gedelf is. Almal krap ewe ywerig tussen die klipgruis rond, kamma op soek na ’n diamant. Totdat Ben skielik opspring en skree: “Ek het hom! Ek het hom! Die grootste diamant in die wêreld!”
“Wat gaan jy daarmee maak?” vra iemand.
“In ’n ring laat monteer vir my meisie, wat anders?”
“O, jy gaan ’n ring kry, Elsie,” sê iemand anders.
Toe Alet na Elsie kyk, is daar geen glimlag op haar gesig nie. Net ’n hartseer uitdrukking om haar mond. En skielik daal daar ’n doodse stilte neer. Almal staar Elsie aan en Alet sien die traandruppel oor haar wang biggel. Dan spring sy op en hardloop in die rigting van die voertuig. Alet sien hoe Ben huiwer, die stukkie glas uit sy hand laat val, en eindelik koers kies agter haar aan. Almal by die gruishoop lyk ewe verslae. Haar oë dwaal half onbewustelik na Peet. Ook hy staar Ben en Elsie fronsend agterna, voordat hy sy kop laat sak en weer tussen die klippies begin krap.
“Hulle twee moet maar hulle eie dinge uitsorteer,” sê Ben se neef, Jaco, oplaas. “Ek gaan definitief nie toelaat dat hul onenigheid mý vakansie bederf nie!”
Dis dan ook nie lank nie, of die gelag en grapmakery gaan voort. En toe hulle by ’n volgende plek stilhou, wil dit voorkom of alles weer reg is tussen Elsie en Ben. Hulle loop hand aan hand, besigtig hier en daar ’n plant en verdwyn ewe goedsmoeds agter ’n struik waar die ander hulle nie kan sien nie. Daar word dan ook goediglik met hulle die spot gedryf toe hulle weer hul verskyning maak. “Ouens, dis nie lank nie, dan gaan ons bruilof hou.” En: “Elsie, het jou ma jou ooit vertel waar babatjies vandaan kom? Jy moet versigtig wees om sommerso die veld in te verdwyn saam met Ben.”
Alet weet nie of sy haar dit net verbeel nie, maar Elsie se glimlag lyk nie vir haar eg nie. Dit laat haar wonder of sy werklik gelukkig is, en of sy nie net hard probeer om haar gelukkig voor te doen nie.
“Mense kan darem laf wees!” sê Bets in ’n gegriefde stemtoon waar sy ’n entjie weg van die ander langs Alet staan. “Jy sou sweer hulle het net seks op die brein.”
“Ag, hulle terg die twee sommer. Hulle was dan kwalik vyf minute buite sig. Ek is net bly hulle het weer opgemaak. Dit sal die atmosfeer vir ons almal bederf as hulle vir mekaar moet vies wees.”
“Het jy toe al met Peet gepraat? Hom gevra of ek iets verkeerd gedoen het?”
“Nee. Maar ek kan nie sien hoekom ék dit moet doen nie. Ek kan nie agterkom dat hy snaaks is teenoor jou, of jou enigsins anders as vroeër behandel nie.”
“Hmm, miskien verbeel ek my maar dinge. Kom, ons moet gaan inklim. Daar wink Jan.”
Nadat hulle die tente by Richtersberg opgeslaan het, besluit sy om saam met Jan en ’n paar van die ander manne te gaan visvang, want sy’t klaar gehoor Peet het gesê hy wil nie saamgaan nie. Maar die mans het vergeet om drinkgoed saam te vat, dus word sy ’n paar uur later opgekommandeer om vir hulle bier by die tente te gaan haal. En op pad tente toe, kom Peet in die paadjie voor haar aangestap. Wegkruip kan sy nie meer nie, dis te laat. Dus stap sy hom oënskynlik ongeërg tegemoet, en vra, asof terloops: “Waarheen is jy op pad?”
“Ek het ’n paar biere vir die manne by die viswater kom wegbring,” sê hy en beduie na die pakkie in sy hand.
“O, dis gaaf. Jan het my juis gestuur om vir hulle te gaan bier haal.”
“Wel, ek is meer as halfpad daarmee onderweg, so nou kan ons eers hier onder die boom se skaduwee ’n blaaskans vat, of hoe?”
“Nee, ek moet loop. Ek bedoel, ek wil vir my ook gaan koeldrank haal.”
“Hier,” sê hy en haal ’n blikkie uit die sak. “Ek hét darem aan jou ook gedink.”
“Dankie,” sê sy ná sy die blikkie by hom geneem het, maar hy kry haar aan die arm beet toe sy verder wil stap.
“Moenie weghol nie. Kom ons gesels eers ’n rukkie hier onder die boom terwyl jy jou koeldrank drink.”
Hy laat haar geen keuse as om te gehoorsaam nie, want sy hand bly op haar arm totdat sy haar sit gekry het. Gelukkig neem hy nie té na aan haar plaas nie, want sy’s seker hy sal die wilde galop van haar hart kan hoor. ’n Skuldgevoel neem egter weer van haar besit toe sy aan Bets dink. Dit maak dat sy vra waar Bets is.
“Sy’t saam met Ben-hulle gaan stap.”
“Hoekom is jy nie saam nie?”
Hy loer na haar kant toe en glimlag effens. “Jy weet mos teen hierdie tyd van die voorgevoelens wat ek so van tyd tot tyd kry.”
“Jy’s laf,” sê sy en voel hoe haar wange weer verkleur.
“Ek is nie laf nie. Ek hét aan die moontlikheid gedink dat ek jou iewers alleen kan raakloop.”
“En noudat dit gebeur het?” Toe hy nie antwoord nie, kyk sy vlugtig na sy kant toe, en skrik vir die intensiteit waarmee hy na haar staar. Maar toe glimlag hy skielik.
“Nou kan jy vir my sê hoekom jy my nog nie gelukgewens het met my verjaardag nie.”
“Ek hét,” sê sy en verwens die blos wat al weer haar onthutsing verraai. “Sommer so oor die ander se koppe.”
“Die ander meisies het my almal gesoen.”
“Daar was so ’n samedromming om jou, ek kon nie tot by jou kom nie.”
“Wel, hier’s nou geen samedromming om my nie.”
Sy wil opspring en weghardloop maar hy moes bedag daarop gewees het, want voor sy orent kan kom, vat hy haar weer aan die arm. “Ek het gedink jou vrees vir my het verdwyn. Ek meen, daar in die hut was jy tog nie bang vir my nie, was jy?”
“Vergeet van die hut-besigheid!”
“Hoekom moet ek daarvan vergeet?”
“Ek het mos nou klaar geboet. Dis mos nou verby.”
“Gewoonlik sit iemand hom teë as hy beboet word. Hoekom het jy jou nie teengesit nie?”
“Omdat …” Sy soek wild na woorde. “Ek wou maar net sien …”
“Wat wou jy sien?”
Sy verbeel haar daar slaan sweet oor haar lyf uit. “Niks. Ek wou niks sien nie.”
“Sê vir my wat jy wou sien,” sê hy met sy gesig so naby dat sy selfs die spikkeltjies in sy oë kan sien.
Sy sluk, want agter haar ooglede raak dit eensklaps warm. “Sien of jy …”
“Of ek wat?” dring hy aan.
“Of jy … ’n man is,” stamel sy verbouereerd, voordat sy tot haar skande in trane uitbars.
Hy skuif nader en trek haar kop tot teen sy bors. “Toemaar, jy huil onnodig. Jy is nie alleen verantwoordelik vir wat daar gebeur het nie. Dis ’n mag buite onsself wat ons na mekaar toe dryf.”
Sy is nie seker wat hy bedoel nie. Sy sou bitter graag wil glo die “mag”