Elza Rademeyer Omnibus 8. Elza Rademeyer
hele gesig met sand bemors toe sy die trane van haar gesig probeer wegvee met haar hand. “Ons moet loop. Jou biere word warm, en ek wil by die tent kom.”
Maar hy hou haar weer terug toe sy mik om op te staan en begin dan die sand van haar gesig met sy sakdoek wegvee. En toe hy die sakdoek terugdruk in sy broeksak, begin sy oë ondeund vonkel. “Sê my, twyfel jy nóg aan my manlikheid?”
Dis eens te erg! Niks kan haar keer toe sy opspring en begin nael nie. Nie sy geroep agter haar aan nie, ook nie die slag toe sy hom in die paadjie agter haar hoor neerslaan nie. Sy hardloop soos sy nog selde in haar lewe gehardloop het.
Gek! sê sy vir haarself toe sy eindelik kort duskant die kamp tot stilstand kom. Dis wat sy van haarself gemaak het, ’n gek. As hy enigsins getwyfel het, gaan hy nou verseker weet sy’t ’n gevoel vir hom. Nou sal hy eers lekker lag! En seker nog harder probeer om haar liggaam te verower. Dis tog al wat hy wil hê. Die nare … veelwywer!
By die tent aangekom, glip sy vinnig in haar baaikostuum en stap terug na die watergat. Dalk sal die koel water haar verstand meer helder maak. Maar die water help nie veel nie. Sy tergende oë met die geel spikkeltjies bly spook by haar. Dit lag en koggel haar uit. Sê vir haar hy het haar net waar hy haar wil hê, en hy weet dit maar alte goed!
Sy moet haar inspan om tot verhaal te kom toe sy Bets na die rivier toe aangestap sien kom. Dít ook nou nog. Hoekom juis nou? Hoekom kan niemand haar alleen laat nie!
“Ek dag jy het saam met Jan gaan visvang,” sê Bets toe sy in die water klim.
Sy noop haar om normaal te klink toe sy antwoord. “Ek was daar, maar het teruggekom om te kom bier haal. Toe kry ek Peet langs die pad, op pad om vir hulle te gaan bier wegbring. Ek was nie lus om al die pad weer terug te loop nie.”
“Die water is heerlik, nè?” sê Bets en plas met haar hande daarin.
“Ja, dis baie lekker. Waar is al die ander mense?”
“Ek weet nie. Ek het ’n entjie gaan stap en toe ek terugkom was daar niemand by die tente nie.”
’n Rukkie later kom sluit nog ’n paar meisies by hulle aan. Alet is bly daaroor. Sy kan nie anders as om op haar senuwees te wees alleen saam met Bets nie. Wat gaan sy sê as Bets oor Peet wil praat? Dan is daar nog haar skuldgevoel ook. Wat Bets se reaksie sal wees as sy ooit moet uitvind wat in die bokwagtershut gebeur het, wil sy liewer nie aan dink nie.
Toe Jan-hulle veel later terugkeer kamp toe, kom steek hy by haar vas waar sy in die koelte op ’n kombers lê en lees. “Hoekom het jy nie saam met Peet teruggekom viswaters toe nie?”
“Ek was te lui om al die pad terug te loop.”
“Dan is jy seker nou ook te lui om saam met my te gaan swem, of hoe?”
“Ek hét al geswem, maar ek sal saamgaan. Laat ek net gou weer my swemklere aantrek.”
Natuurlik, as sy geweet het Peet is al klaar in die watergat, sou sy nooit saam met Jan gegaan het nie. Toe sy hom gewaar, sprei sy vinnig haar handdoek op die oewer oop. “Swem jy maar. Ek sal hier vir jou wag.”
“Die water is heerlik,” sê hy ná ’n rukkie. “Kom swem saam.”
“Nee, ek hét mos geswem. Ek lê liewer in die son.”
“Draai jou dan om en gesels ten minste met ons. Of is die berg soveel interessanter as ons?”
Dit verplig haar om van posisie te verander en na die rivier toe te kyk. “Waaroor wil jy gesels?”
“Gits, as Peet nie hier was nie, sou ek geweet het waaroor om te gesels. Maar die arme man se meisie is nie hier nie, so hy sal net jaloers raak as ek nou oor ons twee se toekoms begin praat. Of hoe, Peet?”
Daar verskyn ’n effense glimlaggie op Peet se gesig. Hy kyk reguit na haar toe hy Jan antwoord. “Inteendeel, ek sal baie graag wil hoor wat julle twee vir die toekoms beplan.”
“Om te trou, natuurlik,” hoor sy Jan sê. “Ek sal net eers by daardie kwaai ma van haar moet verbykom. Dink jy sy sal my as ’n skoonseun aanvaar, my skat?”
“Sy sal geen man as skoonseun aanvaar nie. Jy’t gehoor wat sy gesê het. Die man wat my wil hê, sal moet wag tot sy dood is.”
“Was sy ernstig daaroor?”
“Natuurlik was sy ernstig daaroor.”
“Hoe lank dink jy gaan sy nog leef?”
“Luister, jy praat net nonsens. En jy het buitendien vir Peet as geselskap, so ek gaan nou terug tente toe.”
“Ag, jy’s dan nog skaars hier.”
“Ja, maar ek is skielik dors. Ek wil gaan water drink.”
“Oukei, my skat. Ek sien jou nou-nou daar.”
Waar hy aan sy “geskat” kom, weet sy nie. Dit stel haar net in die verleentheid, dink sy by haarself toe sy opstaan en loop. Veral voor Peet. Dis asof hy wil seker maak Peet moet glo daar is ’n verhouding tussen hulle. Asof dit Peet enigsins sou raak indien dit wel so was!
Sy gaan lê weer op die kombers toe sy terugkom by die kamp. Dis ook nie lank voor die vaak haar bekruip nie. Eers toe Jan sy nat arm om haar lyf slaan, skrik sy wakker. “Kan ek maar hier langs jou lê?” wil hy weet.
“Ja,” sê sy lomerig en skuif op om vir hom plek te maak.
“Daar aan die ander kant van haar is vir jou ook plek,” sê hy tot haar konsternasie vir Peet.
“Dankie, maar ek sit sommer hier op die stoel.”
Sy is verlig, maar terselfdertyd wrewelrig oor Peet se antwoord. As hy langs haar moes kom lê het … Nee, sy wil liewer nie daaraan dink nie. Dog, die feit dat hy nie Jan se aanbod wou aanvaar nie, impliseer dat hy verkies om nie voor ander mense naby haar te kom nie. Met ander woorde, sy’s net goed vir afgesonderde watergate, agter bome, en verlate plekkies soos die bokwagtershut!
Ná ’n ruk staan Jan op. “Julle twee gesels my vas aan die slaap,” spot hy oor die doodse stilte tussen hulle. “Ek gaan nou eers ’n bietjie oë toemaak daar in die tent. Miskien hou julle dan op om so te babbel.”
Alet hou haar blik op die boek voor haar, maar neem nie ’n woord in van wat daar staan nie. Sy is oorbewus van die man op die stoel neffens haar. Voel as ’t ware hoe sy blik oor haar skroei. Geen wonder sy raak sommer aan die bewe toe hy sy stoel nog nader skuif en reg voor haar kom sit nie.
“Jy neem tog nie in wat jy lees nie. Kom ons gesels liewer.”
“Natuurlik neem ek in wat ek lees.”
Hy lag saggies. “Jy sal nog leer dit help nie om vir my te jok nie.”
Sy klap ergerlik die boek toe. “Hoekom treiter jy my so?”
“Ek treiter jou nie. Ek soek net geselskap.”
“Nou gesels dan. Ek luister.”
“Jy moet saamgesels.”
“Waaroor?”
“Oor enigiets. Jy kan ’n onderwerp kies.”
“Goed, vertel my dan van die vorige keer toe jy hier was. Hoekom jy hierheen gekom het.”
“Hoekom kies jy so ’n moeilike onderwerp? Moeilik vir my, en iets wat jou nie regtig sal interesseer nie.”
“Van wie of wat het jy gevlug?”
Sy gesig raak ernstig. “Moet ons regtig daaroor praat?”
“Hoekom nie?”
Toe sy oë dwaal, later teen die berge oorkant die rivier vastrapplek vind, en sy ’n spiertjie langs sy mond sien spring, weet sy ineens dis ’n saak van erns vir hom. Dit laat haar sleg voel oor sy so daarop aangedring het dat hy moet vertel. “Toemaar,” sê sy verskonend. “Jy hoef my nie te vertel nie.”
Hy kyk vlugtig na haar en