Christine le Roux Omnibus 7. Christine le Roux
wat op die solder gespeel en uit ou koffers klere aangepas het.
Sy is nie spraaksaam terwyl hulle ry nie, sy kyk net kort-kort na haar linkerarm wat wit afsteek teen die ander een en vryf ingedagte oor die pols. By die deftige gastehuis waar hy vir hulle bespreek het, word hulle na hulle suite geneem en hy druk die deur toe en kyk na haar. Sy gly haar handsak van haar skouer af en sit haar ruiker oranje rosies versigtig op die koffietafel neer voor sy opkyk na hom.
“Wat nou?” vra sy.
Hy stap nader. “Ek sal jou wys.”
Vir die volgende week is Maja ’n fontein van wie se borrelende verkwikking hy hom nie kan wegskeur nie. Die mengsel van wêreldwysheid en naïwiteit, haar praktiese aanslag teenoor haar verstrooidheid is ’n verslawing waaraan hy hom heelhartig oorgee. Hy kan nie genoeg van haar kry nie. As hy in die oggende wakker word en haar slapende, verkreukelde gesig langs hom op die kussings sien, moet hy sy hande uitsteek en aan haar raak of sy gesig in haar nek druk net om van voor af seker te maak dis regtig sy en nie net ’n skim nie.
“Jy’s my Lappies,” sê hy een middag vir haar ná hulle geswem en hulle koue liggame in mekaar se arms verhit het. “Jy’s my speelding.”
“Ek dink nie so nie,” sê sy. “Ek hap nie na jou veters nie.”
Hy lê op sy rug en kyk hoe sy opstaan, haar dik hare borsel. “Jy sit altyd en kyk na Lappies se manewales, hoe hy sy eie stert probeer vang of ’n vlieg agternasit. Ek sien jou gesig as jy na hom kyk. Dis wat ek bedoel.”
“Wil jy net op ’n stoel sit en na my kyk?”
“Onder andere, ja. Ek kry daar ewe veel genot uit.”
Sy kry ’n veraf uitdrukking in haar oë. “Ek verlang na hom. Anna sal hom goed opgepas het, dink ek. Miskien moes ons hom saamgebring het.”
“Nee, ek dink nie so nie. Hy sou vreeslik afgeskeep word.” Hy pak teësinnig in toe die week verby is en dié keer is dit hy wat stil is toe hulle terugry.
“Wat makeer?” vra sy versigtig.
Hy sug. “Ons ry weg uit die towerbos en ek is nie lus daarvoor nie. Daar lê groot en belangrike werk vir my en wag en ek gaan baie besig wees.” Hy kyk af na haar en glimlag. “In die bos het jy my getoor, ek het van alles vergeet. By die huis is dit nie moontlik nie.”
“Ek sal nog daar wees.”
“Ek weet.” Hy tel haar hand op en soen dit.
Maar sy sien die verskil toe hulle by die huis instap. Op die antwoordmasjien wag ’n rits boodskappe vir hom, onder die e-pos is daar twee briewe vir haar en ’n dosyn vir hom. Hy dra net hulle tasse boontoe en sit alles in sy kamer neer.
“Jy slaap nou hier,” sê hy. “Sal jy regkom? Ek het oproepe om te maak.”
Sy pak hulle tasse uit, dra die wasgoed na die waskamer en speel met Lappies wat al agter haar aan tuimel. Selfs toe hulle later aandete eet, is hy afgetrokke, sy aandag elders.
In die weke wat volg, voel sy al hoe meer eenkant geskuif. Sy spreek haar hieroor aan. Niks het eintlik verander nie, sy bly waar sy gebly het, haar daaglikse doen en late is dieselfde behalwe dat sy meer bewegingsvryheid het met die arm uit gips. En Pieter is nie onvriendelik nie, dis net dat sy elke dag meer voel na ’n speelding. Sy het vir Lappies om mee te speel, Pieter het vir haar. ’n Liewe ondeug. Dis ’n frase uit haar kindertyd, ’n rympie, die titel van ’n kinderboek – sy kan nie onthou nie. Soos Lappies in die spens slaap en eet, in sekere kamers mag speel en in ander nie, het sy wat Maja is ook haar afgebakende plek en rol.
Sy moet daar wees as Pieter by die huis kom, of dit sesuur in die middag of elfuur in die aand is. Hy hou daarvan, hy gooi altyd sy tassie neer en omhels haar, speel ’n rukkie met haar tot hy hom weer wend na sy eintlike werk of belangstelling. Saterdae en Sondae speel hy gholf, sy ry maar op haar eie rond. Hy het haar in die straat opgetel en huis toe gebring, agtergekom dit pas hom en besluit om haar permanent te hou. Sy amuseer hom, sy verskaf afleiding wanneer en indien hy dit nodig het.
Selfbejammering is ’n nare emosie, weet sy. Dit takel af en verdraai die werklikheid. Pieter is ’n besige mens, hy het ’n veeleisende en stresvolle werk. Die laaste ding wat hy nodig het, is ’n onvolwasse vrou wat teem omdat sy afgeskeep voel. Hy moet selfs vir drie dae Johannesburg toe gaan en in hierdie eensame dae wip Annemie een oggend onverwags in. Sy het ’n bos blomme in haar arms en groet Maja baie vriendelik.
“Ek is skuldig,” lag sy en gee die blomme vir Maja. “Ek wou jou al lankal kom sien om darem my persoonlike gelukwensinge oor te dra, maar Pieter hou my so besig …”
“Dankie. Dis pragtig.” Maja vat die blomme en loop kombuis toe om hulle in water te sit. Sy is so moeg vir haar eie gedagtes dat sy bly is om Annemie te sien. “Kan ek vir jou tee maak?”
Anna, wat besig is om vadoeke uit te spoel, draai haar rug op Annemie, vat die blomme by Maja en sê sy sal die tee bring.
“Luister,” sê Annemie toe hulle sit en sy grawe deur haar volstruisleer-handsak. Sy hou ’n knipsel uit. “Pieter het my gevra om uit te kyk na ’n werk vir jou en ek dink ek het die ideale ding gekry. Dis ’n klein restaurantjie, nie te ver van die kantoor af nie, maar met fantastiese kos. Enige tyd so goed soos die beste Europese plek.”
Maja sê niks nie, vat net die knipsel en lees dit.
“Ek dink nie Pieter sal daarvan hou dat jy saans werk nie,” gaan Annemie voort. “Dis waarom die plek so ideaal is. Dis net oop vir ontbyt en middagete. Party mense het al gekla, maar Vernon, die eienaar, hou voet by stuk. Hy is daar vir die mense wat in die middestad werk en eet, maar saans is hy toe.”
“Ek sien hy soek ’n assistent-chef,” sê Maja.
“Juis. Ek hoop nie jy gee om nie, maar ek het hom klaar gebel en hy is baie opgewonde.” Sy knipoog vir Maja. “Ek het nog nie self die voorreg gehad om van jou kos te proe nie, maar Pieter raak liries daaroor en hy is ’n fynproewer.” Sy kyk op toe Anna inkom met die tee. “Môre, Anna.”
“Jip,” groet Anna sonder om na haar te kyk en loop weer uit.
“Ek het my bes met haar gedoen,” sug Annemie. “Die hemel hoor my, ek het probeer. Waarom Pieter haar aanhou, weet ek nie. Hy is nou net eenvoudig die soort man …”
“Ja?” vra Maja en begin skink.
“Wel, jy weet. Kan dit nie oor sy hart kry om iemand die deur te wys nie.” Sy gee ’n laggie. “Is seker maar tipies mansmens, te lui om iets te doen wat sy gemak kan bedreig.”
“Ek kom baie goed reg met Anna,” sê Maja.
“Nou ja, wie is ek dan om iets te sê?” vra Annemie. “Ek het aangebied om te adverteer en ander huishulpe te woord te staan as hy vir Anna in die pad wil steek, maar hy … Dis nie meer ter sake nie, is dit? Jy is nou hier om na alles te kyk.”
“Ja,” sê Maja en gee haar tee aan.
“Wat dink jy van die advertensie?” vra Annemie ná sy ’n fyn slukkie gedrink het. “Stem jy nie saam dis net wat hy in gedagte het nie?”
“Wie?” vra Maja. “Vernon?”
“Nee, Pieter.”
“Ek het nie geweet hy soek vir my werk nie.”
Annemie se oë vernou effens, maar haar glimlag bly breed. “Dis nie dat hy … maar jy ken hom tog. Hy kan ’n hulpelose vrou nie verdra nie. Aarde, nee, hy is nie die soort man wat ooit met ’n ou huishennetjie gelukkig kan wees nie. Hy stel hoë eise aan ’n vrou. As ek jou moet vertel watse stelle ek al afgetrap het met van die junior personeel, sal jy weet wat ek bedoel. Daar was een so ’n dingetjie, knap genoeg op papier, maar nes jy skeef na haar gekyk het, was sy in trane. ’n Regte hulpelose ou meisietjie, kon niks self besluit, nooit uit eie inisiatief iets aanpak nie. Ons het so gou doenlik van haar ontslae geraak en Pieter het my kwaai gemaan om meer selektief te wees.”
“Ek sien,” sê Maja.