Satyn Omnibus 5. Wilmari Jooste
vir Clio nuus, en nie wat sy wou hoor nie. “Ek het nie ’n afspraak gemaak om oor wiskunde te praat nie, maar oor die koekies. Hoekom het jy niks gesê nie? Hoekom maar ewe gedwee by die huis gebly en die gras gesny?”
Jurg se bui het nog nie gesak nie. Dit gaan nie oor die dekselse koekies nie. Dié is vergete, in die verre verskiet. Hy is meer verontreg oor die insinuasie dat sy morele waardes maar laag is. As sy hom van ’n los en vas vryery verdink, sal hy haar genoeg rede gee …
“Wie sê ek het heeloggend gras gesny?” troef hy haar. “Wie sê ek het nie aangename geselskap gehad terwyl julle almal by die basaar was nie?”
Clio is geskok. “Het jy?” vra sy reguit.
Jurg pluk nog ’n tamatie en vryf dit skoon teen sy hemp. “Nogal smaaklik, so ’n varsgeplukte tamatie uit die tuin. Baie geuriger as ’n winkel s’n, wat gewoonlik in koelkamers ryp gemaak is,” merk hy geselserig op.
“Hét jy?” dring sy aan, haar stem skerp en beskuldigend.
Jurg is verbaas oor haar driftige reaksie. ’n Lui glimlag speel om sy mond. “’n Warm stofie oorgenooi om my geselskap te hou? Nee, ek het nie.”
Sy is lus en skud hom. “Hoekom het jy dan geskimp jy het?”
“Omdat jy nogal indrukwekkend is as jy jaloers is, as jou oë sulke giftige mambagroen vonke spoeg.”
“Jaloers? Ek?” roep sy verontwaardig uit. “In jou drome, broer!”
Jurg grinnik breed. Maar toe Clio vra wat hom so danig amuseer, wil hy nie sê nie. Hy glo in elk geval nie sy sal wil weet nie.
“Loop!” jaag sy hom weg. “Loop melk jou simpel klomp koeie voor die kalwers uitsuip!”
Jurg soek die mooiste, rooiste tamatie in die bedding en poets dit blink. Hy bol sy hand in ’n vuis en vryf die kneukels met ’n speelse gebaar oor haar wang. Dan bied hy vir haar die tamatie aan soos ’n blinkrooi appel. “Moet ek vir jou gaan sout haal?”
Clio neem dit. Sy weet nie hoekom haar keel toetrek en sy wil huil nie. Sy skud haar kop.
“Kom, loop saam,” nooi hy. “Ons het groot veranderings aangebring sedert jy laas op die plaas was. Die melkery is nou ten volle geoutomatiseer. Ek wil jou die nuwe, moderne opset wys.”
Hy wag nie op ’n antwoord nie. Sonder om om te kyk, stap hy al kouende in die pad af na ’n ry wit geboue. Clio weet nie hoekom sy Jurg van Deventer nie met die tamatie teen daardie arrogante rug van hom gooi nie, hoekom sy hom ewe gewillig volg nie. Omdat sy begin besef hy is dalk nie so sleg soos sy al die jare gedink het nie? Omdat sy selfs in ’n mate van die moedswillige mansmens begin hou?
Sy skrik vir dié onverwagte erkenning. Dis sommer net omdat sy Arnold mis dat sy in sy broer ’n plaasvervanger soek! Jurg het nie verander nie, hy is nog steeds dieselfde ou wat haar lewe versuur het. Die toegewings wat sy vir hom maak, het niks met logiese denke te doen nie. Dis ’n lyfding, ’n man-vrou-ding, omdat hy so ’n sterk fisieke magnetisme uitstraal.
Al probeer sy dit ontken, is sy teen wil en dank tot hom aangetrokke. Haar verstand kan daarteen stry, maar haar hormone laat hulle nie voorskryf nie. Jurg maak iets in haar wakker. Iets onstuimig en onverklaarbaar wat dieper strek as net vriendskap of vergifnis. Anders sou die aanraking van sy kneukels teen haar wang nie haar hart so laat sing het nie.
Sy vou haar arms om haar lyf, asof sy sodoende dié bekentenis binne-in haar koester, en loop agter hom aan in die stofpad af.
Vuurfontein Melkery is klinies antisepties, gevul met die ruisende klank van masjiene en werkers wat die vloere deurentyd met hoëdruktuinslange afspuit. Clio trek die waterstewels aan wat Jurg vir haar gee. Dan volg sy hom deur die gange vol bulkende koeie, glimmende tenks, krane en trôe gekoppel aan ’n menigte chroompype. Sy praat met die koeie en streel die swart-en-witbont lywe, gesels met oom Lorrietjie en Johannes en die ander voormanne terwyl sy haar aan die reuse-opset vergaap. ’n Kruis tussen ’n fabriek en ’n hospitaal is die naaste wat sy aan ’n akkurate beskrywing kan kom.
“Oppas vir gly, die teëls is glad hier,” waarsku Jurg met sy hand teen haar rug.
Dis glad nie romanties nie, dis net om te keer dat sy op haar sitvlak beland, betig sy haarself, maar die aanraking van sy vingers teen haar kaal nekvel stuur trillings teen haar ruggraat af. Sy wens die hele wêreld bestaan uit nat vloere, sodat hy nooit weer sy hand sal wegvat nie. As net die aanraking van sy vingerpunte hierdie erotiese woelinge in haar veroorsaak, hoe sal dit nie wees as hy …
“Is jy oukei?” onderbreek sy stem haar fantasieë. “Jy’s so stil?”
“Ek kyk na die koeie en … en al die goeters,” stamel sy verleë.
Wat as hy die hoendervleis op haar arms oplet? As hy aan haar mond kan sien sy wens hy soen haar, wens hy trek haar met daardie sterk, bruingebrande arms vas teen hom aan en kneus haar lippe met syne? Soos hy wou, daardie dag by die swembad …
Sy kyk op en bloos. “Lag jy vir my?” wil sy agterdogtig weet.
Hy plooi sy gesig sedig. “Nee, hoegenaamd nie. Dis ’n ernstige saak.”
“Watter saak?”
Hy skud sy kop. “Jy’s ’n kuise meisie, jy wil liewer nie weet nie.”
By ’n kraantjie onderaan een van die chroomtenks tap hy twee glase louwarm, romerige melk, wat hulle staan-staan by ’n skoongeskropte toonbank drink.
Clio kyk op in sy gesig. “Jurg, wat het destyds met Lallie gebeur?”
Конец ознакомительного фрагмента.
Текст предоставлен ООО «ЛитРес».
Прочитайте эту книгу целиком, купив полную легальную версию на ЛитРес.
Безопасно оплатить книгу можно банковской картой Visa, MasterCard, Maestro, со счета мобильного телефона, с платежного терминала, в салоне МТС или Связной, через PayPal, WebMoney, Яндекс.Деньги, QIWI Кошелек, бонусными картами или другим удобным Вам способом.