Satyn Omnibus 5. Wilmari Jooste
laat om by die huis aan te kom, ná sy vroegoggend al weg is. Sy moes Jurg seker laat weet het …
“Die soetkoekies vir die basaar, wat ek destyds gesê het Jurg gesteel het. Dit was nie hy nie, dit was ék.”
“Vir die kerkbasaar?”
“Tante het hom met ’n nat vadoek bygedam. En die Saterdag toe ons ander almal basaar toe gegaan het, moes hy by die huis bly en die gras sny.”
Talien knik stadig. “Nou onthou ek … Moenie vir my sê jy het daardie houer koekies alles alleen opgeëet nie?”
“Ek het darem vir Arnold ’n hand vol gegee,” voeg Clio ter versagting by.
“Die deler is net so skuldig soos die steler. Toe maak jy van Arnold ’n medepligtige en pak die skuld op ’n onskuldige? Jy behoort jou te skaam!”
“Ek ís skaam.”
Talien werk haar op. “As jy maagpyn gekry het, is dit jou verdiende loon!”
Clio staar miserabel deur die voorruit. “Weet Jurg dit was jy?”
“Ek dink hy het ’n vermoede gehad … Maar hy het niks gesê nie.”
“Dis nie dat ek vir hom party trek nie. Ek is vir julle al drie ewe lief, maar ek glo aan reg en geregtigheid. Jy skuld Jurg ’n verskoning, Clio. Elf jaar is nie te laat nie. Sê ekskuus. Gróót ekskuus omdat jy gesteel het en hom belieg en bedrieg het.”
Dit klink erger as net ’n bietjie jok. “Dit was om hom terug te betaal oor Lallie,” verontskuldig Clio haarself.
Talien bou opnuut stoom op. “Daardie episode is al snuifgetrap! Ek het jou gesê en Betta het jou gesê dit was nie Jurg nie, maar jy glo net wat jy wíl glo.”
“Arnold was by die stalle en tante was binne op die foon besig. As dit dan nie Jurg was wat haar verdrink het nie, wie was dit?”
“Ek weet nie.”
“Hoe weet tante dan dit was nie hy nie?”
“Omdat ek hom ken. Dis nie in sy geaardheid nie.”
“Lallie was bang vir water en het nooit naby die swembad gekom nie. Laas wat ek haar gesien het, het sy op die kombuistrap in die son gesit. Ek het gaan tee maak en toe ek die skinkbord uitdra, het ek Jurg op heterdaad betrap: in die swembad, besig om haar lyfie onder die water in te druk. Ek kon sien hy het geskrik toe hy my sien, want hy het natuurlik verwag ek sou langer wegbly.”
“Hy het probeer verduidelik –”
“Ja, een of ander simpel storie dat sy kamma agter ’n skoenlapper aan was en self ingeval het. Hy wou nie eens dat ek haar ’n laaste keer sien nie. Hy het haar weggevat en sommer iewers in ’n gat gegooi.”
Talien se frons is skepties. “Is jy seker daarvan, Clio?”
“Van die vullisgat? Dit kon ’n ashoop gewees het. Jurg het ’n hekel aan katte. ’n Kat het eenkeer een van sy marmotjies gevang en van toe af haat hy almal voor die voet.”
“Haat is ’n sterk woord, poppiekind. Ek het nou die dag aan jou verduidelik dat ’n saak altyd twee kante het,” herhaal Talien. “Praat die ding met Jurg uit. Gee hom kans om sy kant te stel en luister na hom, sonder om weer die naaste wapen te gryp en hom te lyf te gaan.”
Talien wag dat sy reageer, maar Clio sit na die kerktoring en staar, asof sy daar van vergifnis sal leer. “Sal jy die saak met hom uitpraat?” dring sy aan.
Clio se kop bly weggedraai.
“As die verhouding tussen jou en Arnold ernstig word, sal jy en Jurg moet leer om onder een dak klaar te kom. Hulle twee is na aan mekaar, en Arnold sal dit van jou verwag. Moenie van hom vra om tussen jou en sy broer te kies nie.”
“Ek weet, maar –”
“G’n maar nie,” knip Talien haar protes kort. “Jy is ’n lieflike meisiekind, oor wie die kêrels mekaar sal bloedneus slaan. Maar jy is ’n bedorwe brokkie wat jou te maklik wip, en dan is jy lelik. Ek kan dit vir jou sê, want ek is soos ’n tweede ma vir jou, en ’n ma wil net die beste vir haar kinders hê. Dit help nie jy is buitekant ’n Barbiepop, maar binnekant ’n heks van Endor wat nie weet hoe om die minste te wees, hoe om te vergewe en te vergeet nie. Gaan maak die saak met Jurg reg, anders sal dit jou altyd hinder.”
9
Dit was wyse raad, wat Clio tot nadenke gestem en tot selfondersoek gedwing het. Sy het nie gehou van die prentjie wat Talien van haar geskets het nie, want sy het haarself te duidelik daarin herken. Sy weet sy is gou op haar agterpote. Vinnig om te veroordeel en stadig om te vergewe.
Tussen haar en Jurg is te veel slegte gevoelens, sommige onder die brug deur en sommige onder die mat ingevee. As sy eendag op Vuurfontein gaan woon, kan hulle nie aanhou verwyte slinger en ou koeie uit die sloot grawe nie. Dis tyd om die sloot toe te gooi. Sy is bereid om die mindere te wees, te luister as Jurg wil verduidelik. Sy sal probeer verstaan.
Dis goeie voornemens wat Clio graag wil deurvoer. Sy staan soggens vroeg op sodat hulle dalk saam ontbyt kan eet, loer by die melkery in, en gaan selfs na sy buitekantoor wat eens deel van die skuur was. Sy vra oom Lorrietjie na sy baas se agenda vir die dag en probeer Jurg te sien kry.
Maar alles is vergeefs. Dis duidelik: Jurg vermy haar. Hy wil haar nie sien nie. Wil nie met haar praat nie.
Is dit steeds oor sy by tannie Ria-hulle gekuier het sonder om hom te laat weet? Of is dit die insident by die swembad toe sy in sy arms beland het wat by hom spook? Sy weet Jurg was onkant betrap. Sy instinkte het oorgeneem. Hy wou haar soen en was op die punt om dit te doen. Sy kon dit aan sy mond sien, aan sy arms voel, aan sy hartklop hoor. Hulle albei was meegesleur deur hul emosies …
Maar niks het gebeur nie, stel sy haarself gerus. Hulle was van die gevaar bewus en het betyds halt geroep. En hulle is sterk genoeg om te verhoed dat so ’n situasie ooit weer ontstaan. Want dit mag nie. Nie as elkeen nog ’n stukkie selfrespek wil behou nie.
Sy het gedink dit sal genoeg wees as hulle formeel en afsydig teenoor mekaar is, maar vir Jurg is dit klaarblyklik nie genoeg nie. Hy is totaal afwesig. Hy sorg dat hulle mekaar nêrens raakloop nie. Nie eens by die hospitaal nie. Wanneer sy in die oggend by Arnold kom, hoor sy Jurg was die vorige aand daar. Of hy kom later die middag.
Ontbyt of aandete is nie ’n opsie nie. Betta bêre sy kos in die mikrogolfoond, en al wat sy sê, is dat Jurg besig is, dat hy baie werk het.
Hoe kan Clio vrede maak as hy nie beskikbaar is nie? Sy wil nie by Talien of haar ma raad vra en weer raas kry nie. Arnold vorder so goed, sy wil nie haar probleme op hom laai en hom ontstel nie. Aloma is al een wat oorbly, en is ’n beter opsie omdat sy ’n objektiewe buitestander is.
Die volgende middag toe Clio van die hospitaal af terugkom en weer eens ’n grafstil huis aantref, bel sy haar vliegtuig-buurvrou. Hulle het mekaar belowe om kontak te hou en gesels gereeld.
“Die bruid uit die koue …” spot Aloma. “Haai daar, buurvrou! Hoe gaan dit met die pasiënt?”
“Voor die wind. Hy sit al regop en eet biltong, pleks van jellie en kapokaartappels. Hy’s meer bekommerd oor wat van Zeus geword het as oor homself.”
Aloma is beïndruk. “’n Man so na my hart! Wanneer kom hy uit die hospitaal?”
“As alles goed gaan, hopelik volgende naweek.”
“Wonderlik! Kon jy hom darem al behoorlik beetkry en die verhouding weer op dreef kry?”
“Hy is nog ’n bietjie broos,” skerm Clio.
“Dan is ’n warm sessie net die ding om pit in sy pype te sit. Julle moet solank begin oefen vir die wittebrood.”
“Ons sal later … En hoe gaan dit met jóú kêrel?” praat Clio dit weg.
“Ekskêrel. Ek’s al hoe meer dankbaar ek het betyds uitgevind wat ’n lae luis hy is,