Ettie Bierman Keur 12. Ettie Bierman
dat Mynie daardie Vrydagaand ’n ouer-onderwyser-vergadering by die skool het. Mynie het sy verduideliking aanvaar, dus kan dit nie die rede wees waarom sy die afgelope tyd so afsydig en ontwykend was nie.
Is dit steeds die drie koppies koffie saam met Annette? Goeiste, hoeveel keer het hy nie al verklaar hulle is suiwer platoniese vriende, en dat hy werklik net vir Annette die ope notariële testament verduidelik het aangesien sy ’n eksamenvraag daaroor verwag het nie? Hy het ergerlik bygevoeg: “Liewe land, Mynie! Annette is in elk geval ’n verloofde meisie. Sy trou binne drie maande met …”
“Ek is haastig en ek stel nie genoeg in Annette Basson belang om laat te wees vir my afspraak nie. Verskoon my, Heinz, maar ek kan nie langer gesels nie,” het Mynie hom in die rede geval. Redelik vriendelik. Nie weer woedend kwaad en met dreigemente om histeries te begin skree as hy nie op die daad haar woonstel verlaat nie.
En dis wat Heinz bekommerd het: die feit dat daar deesdae nie meer vuurwerke is nie. En die feit dat Mynie sonder belangstelling is oor enigiets wat hom en hulle verhouding betref. Dis hoekom hy vanaand die bul by die horings gaan pak om by sy nooi uit te vind wat skort. As sy nie tuis is nie, sal hy wag. En as sy verskoning maak dat sy uitgaan, sal hy wag tot sy terugkom. Vandag is die dag wat hy wil uitvind waarom Mynie die laaste tyd so ontwykend en afsydig is.
Daar is nie parkeerplek reg voor Astrahof nie. Heinz ry verby en hou aan die onderpunt van die straat stil. Terwyl hy sy motor sluit, is sy rug na die ingang van die woonstelblok gekeer. Hy sien nie die ooglopend verliefde paartjie wat hand aan hand uit die hyser stap en in ’n roomkleurige Mercedes klim nie. Hy herken nie die donkerkopmeisie met die hartvormige gesiggie wat langs die bestuurder inklim nie en hy kan ook nie hoor wat in die motor gepraat word nie.
“Ek is bly jy is so ’n gehoorsame meisie,” sê Conrad liefkosend. “Ek het gesê jy moet altyd blou dra, en ek het jou nog nooit in ’n ander kleur rok gesien nie.”
“My repertoire is nou omtrent gedaan,” skerts Mynie. “Volgende keer wat ons uitgaan, sal dit in ’n blou rok wees wat jy reeds ken.”
“Trek dan asseblief weer daardie rokkie aan wat jy met ons eerste ontmoeting aangehad het. Jy het soos ’n prentjie gelyk. Dis hoe ek jou eendag wil skilder. In daardie syrokkie, onder ’n jakarandaboom en met ’n vlammende sonsondergang agter jou.”
Dit klink nie vir Mynie na ’n goeie komposisie nie, maar sy sê niks nie. Sy het gaandeweg agtergekom Conrad weet nie veel van kuns af nie. Dit het ’n vermoede by haar laat posvat dat hy gesê het skilder is sy stokperdjie net om haar te beïndruk. Eerder as om haar vies te maak, het dit veroorsaak dat Mynie daardeur nog liewer vir Conrad Duvenhage geword het. Wat is ’n noodleuentjie as dit gedien het om die eerste tree van hulle verhouding op ’n stewige grondslag te plaas? As hy daardie eerste aand nie taktvol genoeg was om ’n belangstelling in haar kunswerke te veins om haar op haar gemak te stel nie, sou sy dalk die hele aand gebloos en gestamel en gestotter het en dan het die aand op ’n fiasko uitgeloop.
“Wat van die kunsuitstalling wat hy kamma gehou het? Dan was dit mos ’n blatante leuen wat hy vir jou vertel het,” torring ’n lastige stemmetjie in Mynie se binneste. Sy smoor dit dood.
“Was jy al ooit in Parys?” vra Conrad skielik.
“Parys, Vrystaat, of Parys, Frankryk?”
“Frankryk. Was jy al oorsee, Mynie?”
“Nee. ’n Paar keer het ek wanderlust gehad, maar ek kon nie ’n oorsese vakansie bekostig nie. Dit sou ’n groot gat gemaak het in die som geld wat ek opsy gesit het om eendag my droom mee te koop. Hoekom vra jy, Conrad?”
Maar hy wil nie sê nie. Al sy aandag is skielik by die druk vroegaandverkeer op die pad terwyl ’n geheimsinnige glimlaggie om sy mond speel. “Parys is die stad vir verliefdes,” is al wat hy sê.
“Was jy al oorsee, Conrad?”
“Dikwels. Soms vir besigheid, meestal vir plesier. Geen vakansie was egter so opwindend soos die volgende een wat ek beplan nie.”
“Waarheen is dit?”
“Parys toe.”
Mynie wil verder uitvra – saam met wie en wanneer – maar die tergende glinstering in Conrad se blou oë weerhou haar daarvan. Sy is bly dis donker in die motor sodat hy nie kan sien hoe verleë sy skielik is nie.
Conrad draai by die volgende straat regs. Skielik spring ’n vaal gestreepte kat reg voor die motor in. Pleks dat Conrad uitswaai, trap hy met ’n instinktiewe refleksbeweging die petrolpedaal dieper weg. Die enjin reageer egter effens lui en die kat spring sy dood met enkele sentimeters vry. Daar is net een verwilderde vaal streep toe dit onder ’n geparkeerde motor inspring om agter een van die wiele te skuil.
“Verbrands,” brom Conrad.
Mynie het geskrik toe die motor opeens vorentoe brul. Nou sit sy geskok langs Conrad, hande voor haar mond en haar oë groot en donker.
Hy verminder spoed en dan is dit asof hy weer van Mynie se teenwoordigheid in die motor bewus word. Hy is dadelik verskonend en boetvaardig.
“Ek is jammer as ek jou laat skrik het, my skat. Moet asseblief nie so bang lyk nie.”
“Dit was lelik van jou om opsetlik te probeer om daardie kat dood te ry,” sê Mynie in ’n klein stemmetjie wat skielik baie na aan trane klink.
Conrad neem sy hand van die stuurwiel om hare ’n drukkie te gee.
“Ek weet. Dit was onvergeeflik van my. Maar soos ek gesê het, ek is bygelowig. Ek hou nie van katte nie.”
“Dit was ’n vaal kat daardie, nie ’n swarte nie.”
“Ek kon nie sy kleur uitmaak nie. Daar is ’n spreekwoord wat lui: In die donker lyk alle katte eenders. En het jy nie geweet katte het in elk geval nege lewens nie?”
“Hierdie een het miskien al agt daarvan opgebruik.”
Conrad waag ’n tersluikse blik na Mynie.
“Jy moet meer dikwels kwaad word, my skat,” terg hy. “Jy is onweerstaanbaar as jou groen oë sulke vonke skiet en daar twee rooi kolle op jou wange uitslaan.”
Ondanks haar ontsteltenis glimlag sy effens. Maar sy wonder: sonder foute? – soos sy hardkoppig teenoor Elma volgehou het.
“Ek het nie regtig bedoel om daardie arme kat plat te ry nie, Mynie-lief,” sê Conrad sag. “Dit was sommer net ’n grap. Ek het nie bedoel om jou te laat skrik nie. Sê jy is nie meer kwaad vir my nie. Asseblief …”
Sy kyk na hom. Die straatligte blink op sy blonde hare en sy blou oë met die digte, swart wimpers pleit baie mooi by haar. Hoe kan sy lank vir hierdie man kwaad bly?
“Ek het jou lief, Mynie.”
“En … en ek vir jou. Ek is nie meer vir jou kwaad nie en ek is jammer dat ek met jou geraas het.”
Die verhoogstuk by die Stadskouburg boei Mynie nie. Die feit dat Conrad haar hand in albei syne vashou en kort-kort ’n soentjie op haar vingers druk, trek haar aandag af en laat ’n heerlike warm gevoel van tevredenheid in haar posvat. Dis nie almal wat van katte hou nie, troos sy haarself. Die meeste mans het ’n hekel aan dié diere. Hulle is bang dit doen afbreuk aan hulle manlikheid as hulle erken dat hulle lief is vir katte. Heinz verkies ook honde.
Sy het hom eendag gespot: “Jy was seker in jou vorige lewe ’n rot gewees, daarom dat jy vir katte bang is.”
Heinz was nie geamuseerd nie. “Dis onbybels om aan reïnkarnasie te glo,” het hy styf geantwoord.
Destyds het Mynie gelag omdat Heinz so verontwaardig gelyk het. Nou laat die gedagte aan hom die heerlike warm gevoel in haar binneste verdwyn – om dit seer en leeg te laat. Sy kan nie verstaan waarom sy oor Heinz du Preez skuldig voel nie. Sy is seker hy sit nie op hierdie oomblik in sy woonstel oor haar en treur nie. Hy het seker lankal in ’n ander meisie se arms troos gesoek en vergeet daar bestaan iemand met die naam Mynie Cronjé.
Sy skuif