Ettie Bierman Keur 12. Ettie Bierman
het nie. Hy herken die man dadelik as Mynie se onbekende vriend en onwillekeurig bal hy sy vuiste.
Conrad herken nie die jong man wat in die hyser se deur bly staan en lyk of hy nie van plan is om pad te gee nie. Wat hy egter wél herken, is die moordlustige uitdrukking op sy gesig, en dadelik is Conrad op sy hoede. Hier kan ’n onsmaaklike situasie ontstaan. Sal hy alles ontken as die jong man hom dalk van iets beskuldig? Of voorgee dat die man hom met iemand anders verwar? Of hom voorspring en probeer om met ’n gebluf die jong man se moontlike agterdog te laat verdwyn?
Laasgenoemde, besluit Conrad. Hy stryk sy hare plat, glimlag innemend en merk gesellig op: “Lekker aand, is dit nie?”
Die jong man antwoord nie en dit lyk ook nie of hy in die weer belangstel nie.
Conrad kyk op na die liggies bokant die deur van die hyser, asof hy hom wil vergewis dat dit wel die grondverdieping is.
“Ekskuus,” sê hy beleef en nog steeds baie vriendelik terwyl hy na die deur beduie. “Dis die grondverdieping hierdie, is dit nie? Ek sal graag wil uitstap as u nie omgee nie.”
Heinz weet hy kan die vent nie aan die keel gryp en daardie selfvoldane glimlag van sy gesig afvee nie. Die man kan ’n saak van aanranding teen hom aanhangig maak en dit sal nie juis sy saak by Mynie bevorder nie. Sy vuiste verslap onwillig en hy staan stilswyend opsy.
Te oordeel na die bonsing van haar hart, weet Mynie dadelik wie dit is toe daar ’n kort kloppie aan haar voordeur is. Dis Conrad! Dis hy wat teruggekom het omdat daar iets is wat hy vergeet het om vir haar te sê. Of miskien omdat hy besluit het om daardie allerbelangrike vraag nie langer uit te stel nie.
Mynie word teleurgestel. Dis nie Conrad Duvenhage wat op haar drumpel staan nie. Dis Heinz du Preez. Haar hart vergeet van sy baldadige bokspronge en gaan in ’n beskeie bondeltjie lê.
“Naand.” Heinz se groet is kortaf. Hy wag nie op ’n uitnodiging nie, maar stap sonder meer haar woonstel binne.
Mynie stap nie agterna sitkamer toe nie. Sy bly in die voordeur staan.
“Heinz, dis laat en ek het nog skoolwerk om te doen.”
“Hierdie is nie ’n sosiale besoek nie. Ook nie ’n kuier nie.”
Mynie wou gevra het wat dit dan is, maar toe sy Heinz se spierwit gesig sien, en die manier waarop hy met gevoude arms in die middel van die kamer bly staan, swyg sy liewer.
“Wat is sy naam?” vra Heinz kil.
“Wie?” skerm Mynie.
“Daardie vent wat sy grys hare met ’n kleurstof probeer verbloem en soos die binnekant van ’n vol bioskoopsaal ruik.”
Mynie is dadelik op die verdediging.
“Conrad kleur nie sy hare nie en hy gebruik nie …”
“O, is dit sy naam? Conrad … Dit pas by hom,” sê Heinz veragtend.
“Daar is niks verkeerd met die naam nie. Dis mooi en dis manlik.”
“Ekskuus. My fout. Dan pas die naam nie by hom nie.”
“Heinz, ek kan skaars met jou oor die weg kom as jy sagmoedig, lieftallig en vriendelik is. In hierdie luim vind ek jou onuithoudbaar.”
“Wat is jou verhouding met daardie laventelhaan?”
“Ek glo nie dis jou saak nie,” sê Mynie uitdagend.
“Verkeerd. Dit is my saak as ’n ander man by my nooi aanlê.”
“Ek is nie jou nooi nie.”
“’n Paar minute gelede het ek dieselfde idee gekry toe ek jou met daardie man se arm om jou lyf gesien het.”
“Jou afleiding was in die kol. Hoekom het jy nie daarmee volstaan nie?”
Heinz laat vaar skielik sy aggressiewe houding. Sy vuiste verslap langs sy sye en toe hy weer praat, klink sy stem moeg en verslae.
“Hoekom het jy my nie gesê daar is iemand anders nie, Mynie?”
“Ek het by jou geleer om my ontrouheid geheim te hou.”
Die oomblik toe die beskuldigende woorde uit is, is Mynie spyt. Die pyn in Heinz se oë laat haar soos ’n skurk voel. Ook sý laat vaar haar uitdagende houding. “Ek is jammer, Heinz. Ek moes jou seker lankal van Conrad vertel het. Al verskoning wat ek het, is dat ek te lafhartig was. Ek wou dit so lank moontlik uitstel. Ek het gehoop dat ons verhouding geleidelik self sou doodloop en dat dit dan vir jou minder pynlik sou wees om van Conrad uit te vind. Nou besef ek dat ’n mens ’n onaangename taak nie moet uitstel nie. Ek is jammer dat jy dit op hierdie manier moes uitvind, maar ek het Conrad lief.”
“Daardie …”
“Dit help nie om hom allerhande name te noem nie,” val Mynie hom in die rede. “Al wat jy daardeur sal bereik, is om my kwaad te maak, en ek wil nie graag dat ons hierdie laaste keer rusie maak nie.”
“Hierdie laas …” Heinz sluk en begin dan weer. “Hierdie … laaste keer?”
“Jy verstaan tog seker dat ons verhouding iets van die verlede is.” Die woorde klink wreed en ongevoelig. Mynie probeer dit versag. “Ek hoop egter dat ons nog altyd goeie vriende sal bly.”
“Ek vra nie vriendskap van jou nie, Mynie.”
“Ek is jammer, Heinz, maar dis al wat ek jou kan bied.”
“Mynie, wat het tussen ons verkeerd geloop? Ons het al saam toekomsplanne begin droom, gepraat van verloof raak …”
Daar is ’n desperate klank in Heinz se stem. Mynie voel jammer vir hom. Sy onthou hoe gebroke sy ’n paar weke gelede was, daarom dat sy in ’n luim van desperaatheid aan Wewenaar geskryf het.
“Ek dink nog steeds jy is ’n baie oulike ou, Heinz, en ek weet daar sal talle ander meisies wees wat met my saamstem. ’n Aantreklike jong prokureur, talentvol, ’n sterk persoonlikheid … Jy sal gou weer iemand anders ontmoet vir wie jy liewer sal wees as vir my. Jy sal nie eensaam wees nie, Heinz. As die asters hoor jy het nie ’n vaste nooi nie, sal hulle toustaan om hulle flikkers vir die sjarmante Heinz du Preez te gooi.”
“Ek wil nie jou jammerte hê nie, Mynie. Jy kan met my rusie maak, my wegjaag, uit jou woonstel sluit, die telefoon neergooi, alles doen, maar jy moenie my bejammer nie.”
“Wat van Annette Basson?” hou Mynie vol.
“Wat van haar?”
“Dalk, noudat jy vry is …”
“Annette is ’n verloofde meisie en ek stel in elk geval nie in ’n verhouding met haar belang nie.”
“Is sy regtig verloof, of het jy destyds net so gesê om my te oortuig daar is niks tussen jou en haar nie?”
“In die twee jaar wat ek jou ken, Mynie, het ek nog nooit vir jou ’n leuen vertel nie.”
Mynie besef dat Heinz die waarheid praat. Heinz is allerhande dinge – kortgebakerd, ongeduldig, onmoontlik – maar hy is nie oneerlik nie. Hy vertel nie leuens nie.
“Jy verdien iemand beter as ek,” sê Mynie opreg. “Ek is opvlieënd, rusiemakerig, impulsief en oorhaastig. Alles waarvoor jy my uitgeskel het en nog veel meer.”
“Ek is jammer ek het in die verlede so dikwels met jou rusie gemaak, Mynie. Ek het nie al daardie name bedoel wat ek jou genoem het nie.”
“Nee, dis ek wat altyd met jou rusie gemaak het. Jy was altyd geduldig en verdraagsaam. Ek was soms verbaas dat jy my nie oor jou skoot getrek en my ’n verdiende pak slae gegee het nie.”
“Ek erken my geduld het soms opgeraak en ek was vir jou bitter kwaad. Maar jy het nog altyd … Mynie gebly – die meisie wat ek bo alles liefgehad het. Ek sien nie kans om jou te verloor nie. As vriendskap al is wat jy my kan bied, sal ek dit aanvaar en die krummels waardeer.”
Mynie voel nog steeds