Ettie Bierman Keur 12. Ettie Bierman
vriende. Sal ons Saterdagaand gaan fliek, Mynie – as vriende?”
Ondanks haar goeie voornemens om nie weer vir Heinz kwaad te word nie, is Mynie ergerlik oor sy voorstel.
“Dis nie net verloofdes en verliefdes wat saam gaan fliek nie,” sê Heinz. “Platoniese vriende doen dit ook dikwels.”
“Jy weet ons kan nie.”
“Hoekom nie? Sal die laventelhaan beswaar maak?”
Dis weer die ou moedswillige Heinz wat Mynie leer ken het.
“Moenie hom die laventelhaan noem nie!” sê sy kwaad.
“Jy kan bly wees ek noem hom nie iets ergers nie,” sê Heinz duister. “Watse werk doen hierdie dierbare, lieftallige man?”
“Prokureur,” antwoord Mynie kortaf.
Heinz is dadelik die ene belangstelling. “By watter firma?”
“Ek dink hy het gesê Smit, Botha en Duvenhage.”
“Ek ken nie so ’n prokureursfirma nie.”
“Heinz, jy ken tog sekerlik nie al die prokureursfirmas in Johannesburg nie.”
“Miskien nie, maar dié wat ek nie ken nie, het ek darem al van gehoor. Smit, Botha en Duvenhage …? Nee.”
“Straks het ek verkeerd gehoor.”
“Ek sal in elk geval vasstel of daar so ’n firma is en of hulle ’n goeie reputasie het.”
“Dis nie nodig om soveel moeite te doen nie.”
“Ek doen dit graag. Vir jou en … dalk ook nog vir myself. Waar het jy en die … e … Conrad mekaar ontmoet?”
Dit wil Mynie egter nie sê nie. “Iemand het hom aan my voorgestel,” antwoord sy vaag.
“Elma?” vra Heinz dadelik. Asof daardie Elma Visagie nie al genoeg skade aangerig het nie … Hy het ’n vermoede dit was Elma wat Mynie van die blondine op die lughawe vertel het.
“Nee, dit was nie Elma nie.”
“Wie dan?”
“Ag, Heinz, hou op met torring! Wat maak dit saak? Ons het mekaar ontmoet en met die eerste oogopslag verlief geraak. Wat maak dit saak wie ons aan mekaar voorgestel het?”
“Ek sou graag wil weet, want ek wil na daardie persoon toe gaan en ’n lang, skerp mes tussen sy of haar ribbes indruk. Waar woon hierdie vent?”
“Ek weet nie.”
“Jy weet nie?” Heinz is baie verbaas.
“Ten minste … ek ken nie sy adres nie,” korrigeer Mynie haarself. “Ek weet net dis iewers in Johannesburg.” Sy voeg uitdagend by: “Maar hy het ’n fantastiese huis. ’n Dubbelverdiepinghuis met ’n grasdak, ’n swembad en ’n tennisbaan.”
“Ek sou ook vir jou ’n mooi huis gekoop het,” sê Heinz weemoedig.
“Dis gaaf. Dink net hoeveel geld jy nou spaar aangesien jy nie meer met my gaan trou nie.”
“Hoekom besit hy reeds ’n huis? Of is dit ’n nuwe een wat hy gekoop het met die oog op … e … sy voorgenome huwelik?”
“Hy is ’n wewenaar,” erken Mynie teësinnig.
“Kinders?”
“Ek glo nie.” Toe Heinz frons, sê Mynie gou: “Nee. Nee, hy het nie kinders of afhanklikes nie.” Of het hy? wonder sy op haar sigselwers. Hoekom is Conrad altyd so ontwykend as sy hom uitvra? Sy kan begryp dat sy oorlede vrou nog ’n teer saak is, maar dis al nege jaar gelede en daar moes darem seker al ’n roof oor die wond gegroei het. Of was dit sewe jaar gelede? Conrad lyk nie baie seker nie. Soms is dit nege jaar, dan weer sewe …
“Hou oud is hierdie wewenaar?”
Mynie voel nie gelukkig nie. Daar is ’n rot wat aan haar binneste knaag en haar antwoord is skerper as wat sy bedoel het.
“Jy het geen reg om my oor my persoonlike sake uit te vra nie. Ek het nou genoeg van jou vrae beantwoord. Ek het gesê dis laat. Ek is moeg en ek het nog toetse om na te sien. Sal jy asseblief nou huis toe gaan, Heinz?”
Heinz se glimlaggie is onderstebo. “Ek kan my herinner dat ek daardie selfde woorde al voorheen gehoor het. Ek sal op een voorwaarde huis toe gaan …”
“Jy is nie in ’n posisie om voorwaardes te stel nie.”
“Ek beroep my op ons vriendskap. Pasgebore, heg en suiwer platonies. Ek sal nou dadelik loop, mits ek volgende Saterdagaand weer vir jou mag kom kuier om hierdie saak uit te praat.”
Mynie dink: Hoe het Elma gesê? Niemand kan Heinz daarvan beskuldig dat hy nie ’n vasberade kêrel is en nie hard genoeg probeer om sy nooi weer goed te kry nie.
“Conrad kom Saterdagaand vir my kuier,” sê Mynie kortaf.
Heinz lyk nadenkend. “Ja, ek sien in dat dit moontlik ’n struikelblok sal wees. Ek glo nie ek en daardie middeljarige wewenaar sal juis veel gemeen hê om oor te gesels nie.”
Mynie moes onthou het dat Heinz du Preez ’n briljante prokureur is wat veral tydens kruisverhoor uitblink. Sy moes geweet het as hy sekere inligting wil hê, sal hy dit kry. Sy moes nie vierkantig in die strik getrap het wat hy vir haar gestel het nie.
“Conrad is nie middeljarig nie! Hy is veertig. ’n Baie jong veertig.”
“Hy lyk dan nader aan vyftig. ’n Baie ou vyftig. Maar nou ja, in hierdie hedendaagse moderne samelewing van ons is daar natuurlik allerhande hulpmiddels soos kleurstof vir die hare en ’n gesigpak wat gewaarborg is om die plooie soos mis voor die son te laat verdwyn, om ’n verrimpelde vel skielik weer soos dié van ’n pasgebore babatjie s’n te laat lyk.”
Heinz het nie ’n goeie prokureur geword sonder dat hy in die hof ook ’n talent vir antisipasie aangeleer het nie. Hy het antisipeer en verwag dat Mynie hom met die eerste die beste ding sal gooi, en hy vang die kussing behendig toe dit na sy kop geslinger word.
“Mooi kussing hierdie,” merk hy ongeërg op. “Jy moet dit nie so rondgooi nie, Mynie. Dit sal verniel.”
“Heinz, jy is aaklig! Ek wil nie … wil nie eens meer vriende met jou wees nie.”
“Wat wil jy dan met my wees?”
“Niks.”
Heinz glimlag skeefweg. “Ek kry die indruk dat ek nie baie welkom is nie. Toe maar, jy hoef nie elke keer so veelbetekend en insinuerend op jou horlosie te kyk nie. Ek sal nou-nou huis toe gaan en jou in vrede laat.”
Drie weke gelede sou daardie skewe, weemoedige glimlaggie aan Mynie se hartsnare gepluk het. Nou hou sy haar doelbewus ongevoelig.
“Middernag is nie juis ’n geskikte tyd vir kuier nie, Heinz.”
“Wanneer is? Volgende Saterdagaand om sewe-uur?”
Mynie is nie saam met Heinz geamuseerd oor die opening wat sy vir hom gelaat en waarvan hy so behendig gebruik gemaak het nie. Sy het hoofpyn en sy is moeg. Heinz se moedswilligheid begin haar irriteer.
“As Annette Basson dan kamstig verloof is en …”
“Sy is regtig. Aan Ferdi. Jy onthou hom mos? Ferdi van Wyk, een van ons vennote wat ook met LLB besig is.”
“Hou op om my in die rede te val. Jy is nie nou in die hof met ’n saak besig nie. Wat ek wou gesê het, is: As Annette Basson dan kwansuis verloof is, hoekom soek jy nie vir jou ’n ander meisie by wie jy tydig en ontydig kan gaan kuier nie?”
“Saterdagaand om sewe-uur is nie ontydig nie.”
“Heinz … !”
Heinz ken hierdie donkerkopnooientjie en hy lees die gevaartekens reg. Hy weet wanneer dit beter is om liewer tydelik die aftog te blaas.
“Goed,”