Melodie Omnibus 2. Wilmari Jooste
ek moet erken, ek het nie raad met die verveeldheid nie. Hoe enigeen jou vervelig kan vind, weet ek in elk geval nie. Jy is aantreklik, spitsvondig, intelligent, met ’n goeie – hoewel soms eienaardige – humorsin. Jy het jou eie suksesvolle besigheid in ’n rigting wat min ander vroue sal aandurf. En dan is jy nog ’n verdagte in ’n moordsaak ook. Waar kan jy interessanter kry?”
Fransien rol haar oë vir dié beskrywing. “Gits, dit klink of jy my wil inskryf vir die Opsitkers. Los asseblief net die laaste stukkie uit, hoor. Netnou dink die manne ek is ’n ‘swart weduwee’.”
“Mmm … Die Opsitkers is nogal ’n idee,” neem Mitzi die wind uit haar seile. “Dis nou as jy nie ’n plan kan maak om die vaalseun vas te trek nie.”
“Mitzi! Hier is geen vastrekkery ter sprake nie. Vergeet nou daarvan. Ek is klaar spyt dat ek jou vertel het.” Fransien klink meer kortaf as wat sy bedoel het.
“Goed, goed, ek kan hoor dit krap jou om. Ons hoef nie meer daaroor te praat nie. Kom, ek gaan wys vir jou Daan se rose. Dis nou die plantvariëteit met die dorings, nie die vroumense in sy lewe nie!”
Sy lag vir haar eie kwinkslag en Fransien lag saam, dankbaar om ’n nuwe onderwerp van bespreking te kry.
Fransien is in vervoering oor die pragtige rose. Sy wil vir haar een pluk, maar die kaleidoskoop van kleur en geur is so bedwelmend dat sy nie ’n keuse kan maak nie. Mitzi kom, tong in die kies, tot haar redding.
“Moenie nou een pluk nie. Die dorings is nogal geniepsig. Wag tot Daan terug is, dan komplimenteer jy hom oor sy mooi tuin. Ek wed jou: binne tien minute bring hy vir jou ’n hele mandjie vol rose!”
Fransien lag. “Arme Daan, jy ken hom te goed. Lyk my hy kan niks vir jou wegsteek nie.”
“Hy beter nie probeer nie!” kom dit gemaak dreigend van Mitzi. “Kom ons gaan soek ’n koel drinkdingetjie in die huis. Die son raak nou te warm vir my.”
Hulle is nog besig om lang glase yskoue vrugtesap te geniet toe die klap van motordeure die aankoms van Daan en die tweeling aankondig. Fransien glimlag breed toe die drie instap.
“Jou roostuin is pragtig, Daan. Mitzi moes my behoorlik wegsleep daar. Dit vat seker baie tyd om dit so mooi te hou?”
“Nogal, ja. Maar ek geniet dit om tussen die rose te werskaf, so dis nie vir my werk nie.”
“Miskien moet ek ook ’n roostuintjie begin, hoewel nou nie op dieselfde skaal as joune nie. Sal jy my kan raad gee daaroor? Ek hou van rose met helder kleure wat nog na rose ruik. En met lang stingels, sodat ek daarvan kan pluk vir die huis,” maak sy die pap nog dikker aan.
Met ’n verlangende blik na sy koerant mompel Daan iets wat klink soos “Het ’n boek hier iewers” en verdwyn by die deur uit.
Dit was weliswaar nie tien minute nie, maar ’n bietjie meer as ’n kwartier voor hy weer by die deur inkom. In sy een hand het hy ’n mandjie rose wat by enige bloemiste ’n paar honderd rand sou kos, en in die ander hand ’n ietwat verslete boek oor die kweek van rose.
“Jy kan hierdie boek maar kry. Hy lyk nie meer so goed nie, maar ek het omtrent alles wat ek van rose af weet daaruit geleer. My vroumense het vir my ’n nuwe roosboek vir my verjaardag gegee, so hierdie een lê nou net hier rond.”
Fransien kry skaam. Sy was nooit regtig van plan om ’n roostuin te begin nie, maar nou sal sy. Miskien sal dit haar goed doen om in iets anders as hout belang te stel.
“Dankie, Daan. Dis dierbaar van jou.”
Versigtig vir die dorings druk sy haar gesig tussen die rose in en adem die soet geur in. “Wonderlik! Dis ’n vreeslike bederf hierdie.”
“Het jy potte?” raak Mitzi prakties. “Ek kan vir jou ’n paar leen.”
Fransien lag. “Natuurlik het ek potte, maar nie hier nie! Ek sal bly wees as jy vir my een of twee kan leen.”
Sy kyk op haar horlosie. “Dis in elk geval tyd dat ek spore maak. Kom ons laai dit sommer nou in my motor.”
“Ek dog jy kuier die hele dag by ons?” frons Mitzi teleurgesteld.
Fransien skud haar kop beslis. “Nee. Sondag is ’n gesinsdag, en ek gaan beslis nie die hele dag op julle nekke lê nie. Ek het nou eers genoeg gekuier. Vanmiddag wil ek net slaap, of lees of lui wees. Onthou, ek is nog die hele week hier en ek wil goed uitrus. Dis my eerste vakansie in omtrent ses jaar.”
Hierteen kan nóg Mitzi, nóg die tweeling argumenteer. Met die rose en die potte veilig in haar motor, wuif Fransien vrolik vir die bekaf groepie wat haar by die hek afsien. Daan het reeds binnetoe verdwyn, waarskynlik om sy koerant in vrede te gaan lees!
12
Fransien besluit om ’n pizza vir middagete te kry. Net die gedagte dat sy Jans in die restaurant kan raakloop, is genoeg om haar eetlus te demp. Sy koop sommer vars melk, tydskrifte, vrugtesap en ’n sak vol skyfies en lekkergoed ook.
By haar chalet moet sy ’n paar keer terug na haar motor toe loop voor alles uitgelaai is. Sy dwing haarself om nie in die rigting van Jans se chalet te kyk nie.
Die mandjie rose haal sy laaste uit en dra dit versigtig in. Dan maak sy die potte vol water en druk bosse rose sommer deurmekaar daarin. Sy is ingenome met haarself toe sy hande in die sye terugstaan en haar handewerk aanskou.
Sy maak seker die deure is gesluit voor sy vir haar koffie maak en dit saam met die pizza op ’n groot skinkbord kamer toe dra. Kruisbeen op die bed verorber sy feitlik die hele pizza.
Te lui om die skinkbord kombuis toe te vat, sit sy dit net op die bedkassie neer en trek die duvet oor haar. Binne minute is sy vas aan die slaap.
Teen sesuur die middag is Fransien uitgekuier met haarself. Nadat sy wakker geword het, het sy die res van die middag met peusel en lees verwyl. Sy kyk onvergenoeg na die oorblyfsels van die eet-orgie rondom haar.
Vinnig ruim sy op, trek haar swemklere onder haar klere aan en drapeer ’n swemhanddoek om haar skouers. Sy smag na ’n bietjie vars lug en oefening, maar sy sien darem nie kans om nou in die bosse te gaan rondspring nie. Hopelik sal die meeste mense nou al op pad restaurant toe wees en sal die swembad nie so vol wees nie.
Die swembad is heeltemal verlate toe sy daar aankom. Fransien kyk onrustig rond, voor sy vinnig haar boklere afstroop en in die koel bloute induik. Die afsondering van die swembad – iets wat sy normaalweg sou verwelkom – is laatmiddag ’n sinistere herinnering aan die moord wat die vorige aand die vakansieatmosfeer by die oord so wreed versteur het.
Sy swem lengte ná lengte teen ’n verbete pas, asof sy só die onrus in haar kan besweer. En die hele tyd huiwer die gedagte in haar agterkop dat daar ’n moordenaar in die omgewing kan wees …
Toe sy uiteindelik uitasem teen die swembad se trappies uitklim, begin die son al sy kop in die weste wegtrek. Met ’n ligte rilling pluk sy haar klere bo-oor haar nat liggaam aan en draai die handdoek om haar hare, voordat sy oorhaastig na haar chalet toe begin draf.
Sy trek haar rug hol teen die gevoel van oë wat uit die skemer loer terwyl sy haar chalet se deur oopsluit. Eers toe al die ligte brand en sy seker is dat die deure en vensters dig toe is, ontspan sy.
Ná ’n tydsame stort om die chloor uit haar hare en die koue uit haar ledemate te kry, voel sy beter. Sy sien darem nie kans om die aand ook alleen in haar chalet deur te bring nie, en boonop het die swemmery haar sowaar al weer so honger soos ’n wolf gemaak. Gelukkig is die spreiligte nou aangeskakel en is die paadjie na die restaurant helder verlig.
Tot haar verbasing is die restaurant taamlik vol. Oudergewoonte soek sy ’n hoektafeltjie uit. Nadat sy haar bestelling geplaas het, dwaal haar blik deur die vertrek. Sy is die enigste een wat alleen by ’n tafel sit, en daar is geen bekende met wie sy ’n geselsie kan aanknoop nie. ’n Vreemde melancholie kruip oor haar terwyl sy na die vrolike vakansiegangers kyk. ’n Week alleen by ’n vakansieoord het so wonderlik geklink, maar nou is sy klaar uitgekuier ná twee dae!