Soen. Jan Vermeulen
Op daardie oomblik hou ’n polisiebakkie voor die huis stil. Twee polisiemanne klim uit.
Peet sien hoe sy pa eers verstar en dan saam met sy ma vir konstabel Green en sersant Plaatjies tegemoet loop. Peet loer onderlangs terwyl hy weer begin met die grassnyer. Hy sien hoe druk hulle gesels en dikwels in sy rigting kyk.
hier kom nog shit
Eindelik vertrek die vangwa. Die twee pastore kom doelgerig na hulle seun aangestap. Hy skakel die grassnyer af, gereed om te sê hy het mos net by die woonstelblok verbygery.
“Ken jy ’n Moira Kolyn?” verras sy pa hom egter.
Peet vee die sweet uit sy oë. “Baie goed. Hoekom?”
“Ons het slegte nuus vir jou.” Sy ma se sagte groen oë berei hom vir die ergste voor.
“Sy is gisteraand hier in die straat reg voor ons huis aangerand,” sê sy pa.
“Wat?” Die bloed dreineer uit sy gesig.
“Eintlik in die vroeë oggendure,” sê sy ma.
Hy leun teen die grassnyer. “Maar wat het gebeur? Wat het sy hier gedoen?”
“Dit is waaroor die polisie ook wonder,” sê sy pa. “Genugtig, hulle kyk na ’n mens met oë wat sê ons weet jy is skuldig, pastoor. Waaraan ook al. Ewenwel, hulle dink Moira is deur ’n satanis aangerand.”
“Wat volgens Moira uit ons tuin gekom het,” vul sy ma aan.
“En baie soos jy gelyk het,” voltooi sy pa.
“Maar dit was nie ek nie.”
“Ons weet,” verseker sy ma hom.
“Want ons deure was gesluit en die alarm was heelnag aan.”
Sy pa wink boontoe. “Net dié week laat ek daar ook diefwering aansit. Jou venster is ons huis se enigste swak plek, al is dit op die tweede vloer.”
“Asof ek ooit deur die venster sal klim met my hoogtevrees.”
“Maar iemand sonder hoogtevrees kan dalk inbreek by jou,” sê sy pa. “As hulle al tot in ons tuin kon kom om iemand hier aan te rand. Dink net as hulle onder ons dak kan inkom.”
Peet skud sy skouers. “Is Moira oukei?”
“Hulle behandel haar vir harsingskudding,” antwoord sy pa.
“Ek voel skielik nie lekker nie.”
“Jy is bleek.” Sy ma streel oor sy voorkop. “En koud. Gaan drink iets soets in die huis.”
Sy bene wankel toe hy instap en sy T-hemp, wat skielik te knap oor sy bors span, uittrek. Hy gaan sit met sy selfoon in die hand en soek na Cat Woman se WhatsApps. Daar’s ’n nuwe boodskap wat hy met die grassnyery nie hoor inkom het nie:
Sorg dat jou venster oop is vanaand.
Nee.
Kom ons probeer ’n ander game. Onthou, ek weet van Lily Palmer. En ek weet nou waar bly jou nuwe victim. Die keer word nie net ’n kar gekrap nie. So sien ek jou vanaand?
Sonder om te antwoord druk hy die foon in sy sak. Op dieselfde oomblik kom sy pa en ma ingestap. Sy pa het ’n bos rose in die hand; geel rose met pienk buitenste kroonblare. “Ek en Mamma wil die Golden Violettas vir Moira by die hospitaal gaan gee,” sê hy. “Dit gaan glad nie goed met haar nie.”
Sy ma hou haar snoeiskêr na hom uit. “Ontsmet asseblief dié vir my.” Amper soos ’n dokter sy instrumente na ’n operasie weer kiemvry vir die volgende pasiënt sal maak.
Конец ознакомительного фрагмента.
Текст предоставлен ООО «ЛитРес».
Прочитайте эту книгу целиком, купив полную легальную версию на ЛитРес.
Безопасно оплатить книгу можно банковской картой Visa, MasterCard, Maestro, со счета мобильного телефона, с платежного терминала, в салоне МТС или Связной, через PayPal, WebMoney, Яндекс.Деньги, QIWI Кошелек, бонусными картами или другим удобным Вам способом.