Soen. Jan Vermeulen
krul op soos ’n ietermago. “Ek het geval,” sê hy uitasem, rooi in die gesig.
“En hoe val jy sommer so jou eie wind uit?!” gil die departementshoof.
Tom trap teen sy rugsak. “My voet het gehaak. Toe val ek met my maag op die bank.”
’n Gelag bars los.
“Stilte!” beveel sy. Haar dubbele ken flap op en af. “Stilte, of ek soen julle almal met die skandvlek van Mamma Bekker.”
’n Stilte daal oor die klas.
Peet swaai sy rugsak oor sy skouer. Hy maak seker die kunssak is ook vasgegespe; omtrent ’n A3-grootte. Die blote herinnering aan Mamma Bekker se skandsoen laat hom ril; die soen wat jy nie van jou wang mag afvee voor die skooldag om is nie, anders skryf sy jou naam op die detensielys.
“Praat Tom die waarheid?” wil sy van die omstanders weet.
“Ja,” antwoord ’n spreekkoor.
“Ja wie?”
“Ja, juffrou Bekker.”
“Nou vir wat staan julle nog hier rond? Skoert uit my klas, julle hormoon-barbare.”
’n Vertrapping volg soos almal by die deur uitvlug.
“Jisss, Petrus,” keer Bennie Jantjies vir Peet in die gang aan die elmboog voor.
“Ben!” Peet kan nie sy lag inhou vir die ontstelde trek op die ronde gesig van sy kortgat vriend nie. Nogtans sê hy ernstig: “Nie die J-woord nie, Ben.”
Bennie vou sy hande asof in gebed. “Jammer, hoofseun, maar fokkit! Het Satan in jou gevaar? Ek het nog nooit gesien jy slaan iemand nie. En dit die onderhoofseun. Jy is in groot kak. Of het jy vergeet sy ma is Besemlip se sekretaresse en sy pa is ’n polieskaptein?”
Peet stryk weer aan. “Hy het juffrou Reynolds ’n bitch genoem en vir my ’n weggooikind. Hy het verdien wat hy gekry het, maak nie saak wie sy pa en ma is nie.”
Bennie fluit deur sy tande. “Maar face facts, tjoema. Vandag was daai proefie ’n bitch.”
“Iets het met haar gebeur, Ben.”
“Dalk het PMS met haar gebeur.”
“Ben!” Hy pluk Bennie aan die mou.
Bennie ruk weg. “Jy lyk soos ’n selfmoord-bomber wat net wil doef!”
“Sien ’n mens dit so maklik?”
“Jip. So praat met my. Kyk hierso, ek ís ’n darkie en my pa’le ís arm, maar ek kry ’n A vir Afrikaans nes jy. En ek ken vir jou. Ek kan sien jy moet praat.”
“Later.”
Uit al die klasse vloei rye blou skooluniforms soos systroompies in die hoofstroom wat in die gang af hekke toe beur. Baadjies en dasse word in rugsakke geprop ten spyte van luide protes van ’n paar onderwysers.
“Poepe teen die bergwind,” lag Bennie.
Moira wag reeds by die motorfietsloods. Selfs in die skadu van die ruie moerbeibome ruik die teer gesmelt. Peet sluit die ketting om haar scooter se voorwiel los en stoot die pienk rytuigie van sy stutte af.
Haar grys oë lag tevrede, so ook die gewillige mond. Sy gryp hom aan die arm en du haar onderlyf na hom uit. “Dankie, Superman.” Hy sien ’n nuwe bewondering in haar oë. Toe sy haar been wyd oor die scooter se sitplek swaai, flits ’n pêrelwit driehoek. ’n Wolwefluit klink op tussen ’n groepie juniors by hulle trapfietse. Sy skiet ’n middelvinger in hulle rigting.
“Moira.” Peet neem haar hande ferm in syne. “Daar’s iets wat ek vir jou moet sê.”
“As dit oor skoolreëls gaan, vergeet dit,” sê sy. “Ek sal aantrek wat ek wil, hoofseun.”
“Moira, ek’s ernstig.”
Haar oë blink. “Ek kom vanmiddag, dan kan jy jou tyd vat om vir my enigiets te sê. In daardie staalarms van jou op jou bed.”
“Nee.” Hy loer na Bennie, maar dié bly staan asof hy ’n betaalde lyfwag is. “Moira.” Hy sluk aan die knop in sy keel. “Ek’s jammer, maar dit werk nie.”
“Wat bedoel jy?” vra sy in ’n stem wat klink soos ’n eggo van die hadida wat juis klaend van die skoolgrond se grasperk opvlieg.
“Ons, Moira. Ons werk nie.”
Sy trek haar hande uit syne. “Drop jy my vir iemand anders?”
“Dis nie jy nie,” is al pap antwoord wat hy kan uitdink.
Sy pluk die valhelm oor haar kop. “Ek whatsapp jou.” Sy skop die scooter aan die brand en trek met ’n boog weg, die blou skoolrokkie hoog teen haar bruingebrande, atletiese bobene opgeskuif.
Bennie asem diep in: “Jy doen jou reputasie gestand. Jy’s al weer gemeen.”
“Dink jy dit was vir my maklik?” Peet trek die bande van sy rugsak stywer oor sy bors. “Ek moet waai.” Hy is op sy groen Kawasaki Ninja 150 RR.
“Help jy my nog met die wetenskaptaak?” vra Bennie en bestyg sy verbleikte rooi Honda CBR 150 R.
“Ja. Kom so halfvyf.”
Juffrou Reynolds verskyn asof vanuit ’n moederskip langs hulle. Die wind speel met haar krulle, speel met haar rokkie teen die heuwels en dale van haar lyf. Aan haar sy is die gespierde Besigheidstudies-onderwyser, meneer DanCarl Blom, in sy superstywe swart sportlangbroek, swart kortmouhemp en net ’n bossie swart hare bo-op sy blouswart kaalgeskeerde kop. Hy klou juffrou Reynolds aan die hand en trek haar agter hom aan na sy rooi Audi TT onder die skadunette.
“Besemlip het vinnig met haar afgereken,” sê Bennie. “Sy lyk bemoerd.”
Meneer Blom maak die TT se deur vir haar oop. Sy klim in en slaan die deur hard toe.
“Beslis PMS,” brom Bennie. “Punish men severely.”
Meneer Blom se tande skitter toe hy om die TT loop en sy sonbril oor sy gesig skuif.
“Dis iets ergers,” sê Peet en pluk sy das af en prop dit in sy baadjiesak. “Ek kan sien sy leef in helse vrees en dit krap haar om. Vir my ook.”
“Aha!” Bennie slaan sy hande saam oor sy mond. “Jy’s al weer verlief op ’n proefie.”
Peet laat sak die swart valhelm oor sy kop.
“Jy steek verniet nou daai husky-blou ogies van jou weg,” sê Bennie.
“Verlief is oppervlakkig,” antwoord Peet in die valhelm. “Scarlett Reynolds is my trouvrou.”
Bennie se mond val woordeloos oop.
Toe die rooi vuurwa stadig in die laning van akker- en moerbeibome afdreun, volg Peet op sy motorfiets. Die Audi se enjin brul skielik. ’n Paar duiwe vlieg takke toe. Die TT se breë bande skop fyn klippies op en laat die gevaarte deur die skoolhekke swenk.
By die hekpaal staan die opsigter, die lang, skraal oom Freek, oudergewoonte met ’n geboë nek en wag vir almal om te vertrek sodat hy die slotte weer kan sluit. Peet ry by hom verby en wuif met die linkerhand se vingers. Oom Freek groet nie terug nie.
Peet draai die versneller van sy Kawasaki oop. Die 1-silinder-enjintjie skreeu onder hom, maar die TT se agterstewe raak met gemak kleiner voor hom in die straat en voer juffrou Reynolds al verder buite sy bereik.
Die verkeer dam op naby die afrit van die universiteit in Admiraltyrylaan. Peet vleg met die motorfiets gefrustreerde koeksisters tussen die motors deur tot hy inswaai by die oprit van die dubbelverdiepinghuis waar pastore Tim en Ryna Rautenbach met hulle aangenome seun Petrus bly.
Hy skakel die enjin af. Die momentum neem hom tot onder die afdak waar hy dadelik sy kop uit die oond van die valhelm bevry.
Sy onderkaak raak lam toe hy die swart Mercedes