Om met vuur te speel. Lucille du Toit
glimlag. Dieselfde geld vir haar verloofde, Jean-Louis, ook. Sy wonder wat die seun van die Europese media-magnaat Henry Lamair sal sê as hy haar om ’n paal sien gly.
Sy ril. Nee, hy sal sy hande natuurlik nie tuis kan hou nie.
Sou haar ouers ooit sleg voel omdat hulle haar verhouding en toekomstige huwelik met Jean-Louis net so mooi bewerkstellig het soos die agt-en-twintig jaar van haar lewe wat die beplande huwelik voorafgegaan het?
Sy het haarself nog altyd as ’n romantikus beskou. Aanvanklik was haar verhouding met Jean-Louis soos ’n sprokie totdat sy agtergekom het hoe perfek alles georkestreer word. Haar toekoms en geluk is vir haar ouers niks meer as ’n saketransaksie nie.
En bowenal wil haar pa nie meer hê sy moet die familie-onderneming oorneem nie. Hy gaan dit eerder vir ’n vreemdeling gee.
Sasha stap kombuis toe, haal ’n glas uit die kas en tap vir haar water uit die kraan. Die bitter smaak laat haar gril. Dit is beslis nie die Perrier waaraan sy gewoond is nie, maar water koop, is deesdae ’n luukse.
Net tot sy op die been is, belowe sy haarself.
’n Woonbuurt in Mbombela is die laaste plek op aarde waar hulle haar sal soek. Dit is nou ’n week vandat sy sak en pak uit die Kaap weg is. Haar foon het uiteindelik opgehou lui. Dalk het almal nou die boodskap gekry, maar soos sy haar pa en Jean-Louis ken, is die privaat speurder wat haar moet soek, seker al aangestel.
Van haar jare lange vriendskap met Melin is haar ouers wonderbaarlik onbewus. Dankie tog daarvoor. Melin is nie hulle klas nie en Sasha is verbied om met haar kontak te hou, maar waar daar ’n wil is, is daar ’n weg en haar ouers se afkeuring het die band met Melin net versterk.
As dit nie vir hartsgesprekke met Melin was nie, weet sy nie waar sy sou gewees het nie.
“Nee, jy kom Mbombela toe. Ek ken iemand; ek sal vir jou werk reël.” So het Melin dadelik hulp aangebied toe Sasha haar die aand so ontsteld gebel het. Sy het seker gemaak sy kom veilig in Mpumalanga aan.
Melin se kêrel, Alex, het die huur van die meenthuis gereël, en Melin het vir haar die oudisie by Aantrekkingskrag gekry. Aanvanklik het sy gedink Melin maak ’n grap. Hoe meer sy egter daaroor gedink het, hoe beter het die aanbod begin klink.
Óf in die Kaap bly en in ’n liefdelose huwelik vasgevang word óf vir ’n paar maande dans sodat sy op haar eie bene kan staan. Dis waaroor alles gaan. Om vir haar ouers te wys sy is haar eie mens. En dat geld nie alles kan koop soos hulle dink nie. Veral nie hul dogter se liefde of lojaliteit nie. ’n Skoolpel van Melin se ou besit die plek. Die Volla en die meubels is Melin s’n wat sy voorlopig leen.
Sy self het nog net ’n paar rand op haar naam. Haar pa het elke krediet- en debietkaart wat sy besit, gekanselleer die dag toe sy vir hom gesê het sy weier om met Jean-Louis te trou.
Hulle het niks gemeen nie, het sy aan haar pa probeer verduidelik.
Sy antwoord was dat mense mekaar mos aanvul! Nee, Jean-Louis sal die familie-onderneming oorneem, want as sy met hom trou, is hy familie.
Sy sal haar pa wys sy het sy geld nie nodig nie, nie teen die prys wat haar ouers wil hê sy daarvoor moet betaal nie. Sy sal haar eie passie uitleef en self ’n sukses van haar lewe maak.
En nou gaan sy iemand wees op wie almal uit haar vorige lewe nog altyd neergekyk het – ’n ontkleedanseres. Ofte wel, soort van.
Sy vryf oor haar binnebene. Dit voel nou al beter as gister, maar die eerste paar dae nadat sy begin oefen het, was dit hel. Gelukkig weet sy as gesoute danser hoe om na haar lyf en spiere om te sien. Waar haar binnebene blou en gebrand was van die paal het sy salf aangesmeer en saans met ys daarop gelê.
Tou opgooi is nie ’n opsie nie.
Sy was juis besig om haar danspassies te oefen toe die liewe meneer Matt Marais in haar lewe en in haar woonstel instap. Daardie bewolkte blou oë kan net moeilikheid voorspel, sy moes dit geweet het die oomblik toe haar binneste ’n Kaapse draai maak terwyl sy in hulle vaskyk.
Vervlaks, haar musiek was nogal hard. Sy het geweet dit is waaroor hy kom kla. Pleks sy net jammer gesê het en die musiek afgesit het. Nou is sy haar geliefde luidsprekers weens haar rebelsheid kwyt.
Sy sal maar net haar dans sonder musiek oefen of die liedjie deur haar iPhone speel, maar netnou kom vat hy dié ook!
“Hi! Is jy reg?” Dis Melin se stem wat haar terugruk aarde toe. Sy het skoon van die tyd vergeet.
“Hi. Kom in. Ek trek gou aan.” In haar kamer besluit sy om in ’n swart sjoebroekie en ’n klein swart oefentop vir die oudisie te gaan. Haar maag draai as sy net daaraan dink.
Dit sal haar eerste paaldans voor enigeen wees.
Sê nou sy vergeet die dans, of nog erger … sê nou sy val van die verhoog af?
2
Die parkeerterrein buite Aantrekkingskrag is leeg, afgesien van hier en daar ’n motor. Saans is dit seker ’n ander storie.
“Relax.” Melin vryf oor Sasha se rug. “Jy sal fine wees. Ricky is gaaf. Ek is seker jy sal die werk kry. En onthou – hierdie werk maak nie van jou ’n slet nie. Wanneer jy dans, is jy iemand anders. Jy weet hoekom jy dit doen. Moenie dat mense jou minderwaardig laat voel nie.”
’n Slet? Flippit sy het nog nie so daaraan gedink nie. Sasha knik net, want haar binneste voel skielik weer soos ’n sybloes wat deur ’n wasmasjien se spinsiklus verrinneweer is.
Toe Melin die deur van die rooibaksteengebou oopstoot en vooruit stap, sê sy: “Weet jy hoeveel enkelma’s moet dit doen om vir hulle kinders te sorg?” Voordat Sasha kan antwoord, praat haar blonde vriendin verder: “Baie. Sorg net dat jy van die begin af verstandig met jou geld werk en bietjie spaar. Sodat jy kan ophou sodra dit te veel vir jou raak. Dat jy darem ’n buffer het tot jy ’n ander plan kan maak. Oukei? En gebruik daai lyf van jou. Jou ma het jou mos nie verniet vir lyftaalklasse gestuur nie.”
Hulle bars albei uit van die lag.
“Jy is nou die produk. Verkoop dit.”
Sasha skud haar kop. Haar vriendin klink soos ’n pimp. In haar verbeelding kan sy sien hoe haar ma horries kry oor hoe Sasha se duur lesse aangewend word.
Is haar ma veel anders as sy? Eintlik is sy mos ook ’n danser. Vir jare al dans sy na haar man se pype, net sodat sy nie die luukse lewe verloor waaraan sy so gewoond geraak het nie. Sy is ’n “opgepaste”, soos haar ouma altyd gesê het. En sy sal alles doen om dit so te hou.
“Ja. Ja. Kom ons kyk eers of ek ooit die werk kry.” Sasha vryf oor haar nek.
“Jy sal. Gooi net jou flikkers.” In ’n nou gang klop Melin aan ’n oop kantoordeur.
Agter ’n swaar embuia-lessenaar sit ’n donkerkopvrou.
Sasha skat haar in haar laat veertigs. Teen die muur merk sy verskeie toekennings. Onder meer “Sakevrou van die Jaar”. Dis nie ’n maklike toekenning om te kry nie en Sasha is onmiddellik beïndruk.
“Ricky. Dis Sasha van wie ek jou vertel het.”
“Hi, Melin.”
Die vrou staan op en hou haar hand saaklik uit na Sasha. ’n Maer, seningrige hand met ’n stewige greep vou om hare: “Ricky, aangename kennis.”
Ricky dra ’n donker denimbroek, ’n wit T-hemp en ’n deftige swart snyersbaadjie. Aan haar vingers en ore sprankel diamante. Nie nagemaakte stene nie.
Ten minste het sy goeie smaak.
Sasha is dankbaar die eienares is ’n vrou. Dit stel haar beslis meer op haar gemak.
“Sasha … ” Amper sê sy haar van, maar bedink haar betyds.
“Kom ons gaan deur.” Ricky stap voor.
Die klub is groter as wat dit van buite af lyk. Dit is stylvol gemeubileer met donkerhouttafels