Om met vuur te speel. Lucille du Toit
roetinepassies te oefen. Musiek pols deur luidsprekers. Agter die kroeg staan ’n kroegman met die meisies en gesels terwyl hy glase afdroog en in netjiese rye voor ’n groot spieëlbedekte muur pak.
Rye en rye bottels duur drank staan uitgestal, amper soos in haar pa se kroeg in die Kaap.
Die paar meisies wat voor die kroeg rondstaan, kyk nuuskierig na Sasha. Nuwe bloed, dis seker wat hulle dink. Of: kompetisie!
Ricky klap haar hande, dan gee sy ’n wolwefluit en dadelik is almal stil: “Vat ’n ruskans, julle. Sasha is hier vir ’n oudisie.”
’n Klomp rol hul oë. Ander se kyke skiet messe in haar rigting. Daar is darem ook ’n paar vriendelike glimlagte en een of twee bejammerende blikke.
Sy sal nie toelaat dat dit haar ontstel nie. Met haar oë ’n sekonde toe, laat sy Melin se bemoedigende woorde in haar kop rondrol.
“Jou musiek?” vra Ricky skielik langs haar.
“Ja. Natuurlik.” Haar bewende hande voel-voel in haar sak na die CD-kassie. Ricky gee die CD aan vir iemand wat agter ’n draaitafel en indrukwekkende klanktoerusting sit.
Die man se gespierde voorarms met kleurryke tatoeëermerke steek onder opgetrekte grys moue uit. Hy het sy sonpet agterstevoor op en glimlag toe hy Ricky sien nader stap. Oorfone hang om sy nek. Sy denim sit laag op sy heupe en hy lyk of hy eerder ook op die verhoog hoort.
Hy knik net toe hy die CD vat.
Wat vang sy aan? Dalk moes sy eerder net sommer ’n kelnerin geword het? Maar as net ’n kelnerin sal sy nooit haar droom kan bewaarheid nie. Al die nuwe aanpassings oorweldig haar skielik. Sy sukkel juis nog om in die beknopte meenthuisie aan te pas met die lelike badkamer en ou meubels. Om nie te praat van die kar waarmee sy nou moet ry nie.
“Die vloer is joune. Stap sommer met die voorste trappe op, dan trek jy gou agter die gordyn uit.”
Die streng kyk wat Ricky haar gee, maak haar opnuut gespanne. Doen sy die regte ding? Sy kan nog altyd uitchicken. Nie ’n opsie nie, tensy sy met die klug van ’n lewe wat almal om haar vir haar beplan, wil voortgaan.
Nee. Sy maak haar skouers reguit.
Agter die gordyn wikkel sy die sweetpakbroek en top af en haal diep asem. Jy kan dit doen, por sy haarself nog vir oulaas aan.
Toe sy op die verhoog stap, voel dit meer intimiderend as wat sy haar dit voorgestel het. En nou staan daar ’n rooikopvrou met ’n videokamera voor die verhoog.
“Vee gaan jou oudisie opneem sodat ek later weer daarna kan kyk as ek dalk onseker is.” Ricky moes seker die kommer in haar oë sien, want sy voeg by: “Dis net vir ons. Niemand anders sien dit nie.”
“Dis reg.” Wat kan sy anders doen as instem? Sy knik vir die DJ en Grace se “You don’t own me” begin deur die luidsprekers klop.
Net soos sy geoefen het, doen sy elke beweging presies. Die boë agteroor, die verleidelike gly met haar rug teen die paal af. Haar martini-swaai en spoedhobbels. As haar ma haar nou moet sien! Natuurlik is haar pirouette nes dié van ’n prima ballerina. Na al die balletklasse wat sy moes bywoon, is dit nie juis ’n prestasie nie. Selfs haar brandweermanswaai is volmaak, maar toe sy die laaste carousel-draai maak, verloor sy haar greep op die koue metaal.
Haar hand gly en sy sak onvroulik teen die paal af en beland op haar knieë. ’n Onverwagse snik glip uit haar keel. Vervlaks, sy was so naby aan klaar en nou gebeur dit.
Toe sy wankelrig opstaan, hou sy haar hand oor haar oë. Net betyds om te sien hoe Ricky haar mond in ’n streep saampers. Dis nie die reaksie waarop sy gehoop het nie.
Net een persoon klap hande soos ’n trotse ma, en dis Melin.
“Dankie, Sasha,” sê Ricky. “Trek aan. Ons laat weet jou sodra ons ’n besluit geneem het.”
In die agtergrond probeer sy luister of sy Ricky iets hoor sê, maar al wat sy hoor, is hoe Ricky vir Melin uitvra na Alex en wanneer hulle eendag tot trou kom.
Small talk is nooit ’n goeie ding nie.
Haar moed sink in die aarde weg. Wat gaan sy doen as sy nie die werk kry nie? Alles daai vervlakste Matt Marais se skuld. As hy haar dag nie omvergewerp het nie, was haar fokus waar dit moes wees. Dit sal sy hom sommer sê wanneer sy haar luidsprekers gaan haal.
3
Met ’n verveelde uitdrukking lê Emarie op haar een hand terwyl sy die wiskundesom probeer uitpluis. Wanneer Matt af is, gaan haal hy sy sus soms by die skool.
Nadat hy eers nog ’n uur of wat rondgerol het, vies oor die verbale uitruiling tussen hom en sy sexy nuwe buurvrou, het hy uiteindelik ’n paar uur rustige slaap ingekry. Nie dat sy hom in sy drome uitgelos het nie. Vaagweg onthou hy dat hy haar ’n paaldans sien doen het. Net voor twee het hy sowaar met ’n glimlag wakker geskrik.
Net betyds om vir Emarie by die skool te kon oplaai. Hy het sy ma laat weet hy sal sy sus gaan haal. Sy kan tydens haar middagete iets anders gaan doen.
“Mis jy nie vir Lexi nie, Matt? Ek mis haar,” sê Emarie.
Die opmerking kom uit die bloute. Emarie weet goed wat tussen hulle gebeur het.
Hy skud net sy kop: “Nee, en my beursie mis haar ook nie.”
Emarie lag. “Nou kan jy al jou swaarverdiende geld op jou kleinsus spandeer.” Sy fladder haar wimpers, en dit herinner hom aan Sasha vanoggend.
Hy tik haar op die neus. “Ek spaar vir jou vir universiteit sodat jy na skool iets van jou toekoms kan maak.”
Sy sug en gooi haar pen neer.
Emarie staan op en stap ondersoekend soos ’n windhond deur die vertrek. “Lexi was so mooi. Soms het ek my verbeel ons is sussies. Ek het al presies geweet hoe my rok vir jul troue sou lyk.”
Matt het nie besef sy sus was so mal oor Lexi nie, maar sy is seker die naaste wat Emarie ooit aan ’n suster sou kom.
“Drop dit nou net, toe. Daar is baie visse in die see. Volgende keer vang ek dalk die regte een.” As Emarie maar net weet hier het ’n meisie wat baie mooier as Lexi is langsaan ingetrek, sal sy wil gaan kennis maak. Daai oë en wimpers alleen sal ’n man mos nagte kan wakker hou. Net jammer … Nee, hy sal sy sus beslis van Sasha moet weghou. Die laaste ding wat hy wil hê, is slegte invloed op haar. Sy pa het genoeg skade berokken. Dié dat sy en hul ma so moet sukkel.
“Wat is dié?” Emarie se stem borrel skoon van opgewondenheid toe sy die luidsprekers sien.
“Uhm.” Hy wou nog die luidsprekers vir haar wegsteek, maar het skoon daarvan vergeet.
“Is dit ’n geskenk vir my? Dis mooi.” Sy sus vryf oor die metaal.
“Nee, jammer. Dis my nuwe buurvrou s’n. Lang storie.”
“Jy het ’n nuwe buurvrou en jy sê my niks?” Sy slaan hom teen die skouer. “Hoe het haar luidsprekers in jou sitkamer beland? Het julle romanties geraak?” Emarie lig haar wenkbroue, tuit haar mond en maak soengeluide nes ’n graadeen-dogtertjie.
“Moenie daaraan vat nie, asseblief. En nee, ons het nie. Sy het musiek te hard gespeel, toe gaan vra ek haar om dit sagter te sit.” Hy vryf oor sy nek. Sy het eintlik so oulik gelyk toe sy haar vir hom vererg het. Noudat hy daaraan dink, was hy blerrie onredelik om haar goed net te vat. “Sy wou dit nie sagter sit nie. Inteendeel sy het dit harder gesit.” Hy sien weer die vonk in Sasha se blik toe sy na hom gekyk het. “Toe vat ek dit. Daar was niks wat sy kon doen om my te keer nie.” Dat sy eers gedink het hy is die pizza-bode of ’n ontkleedanser vertel hy nie vir Emarie nie.
“Jy is weird.” Emarie giggel. “Laat ons hoor hoe klink hulle.”
“Nee. Ons gaan nie daaraan peuter nie. Môre sal ek hulle vir haar teruggee. En vir jou inligting: Ek is nie weird nie, maar het ’n skof van vier-en-twintig uur agter die rug gehad. My kop was seer, en ek was gedaan. Bedagsaamheid is ’n