Ena Murray Keur 18. Ena Murray
spring op en oor die rooi gloed van die vlamme blits die bruin oë op hom. “Noem jy dit sentimentele twak om geskok te wees omdat jy twee mense koelbloedig vir die krokodille gaan voer het? Het jy geen menslikheid in jou nie?”
Sy oë is ewe ysig. “Meer as wat jy dink, Willemien Heyns. As ek geen menslikheid in my gehad het nie, sou ek my nie oor jou en Lucia bekommer het nie, maar my pad alleen teruggebaan het. Sonder julle sal dit baie gouer en veiliger gaan. Maar benewens menslikheid het ek ook ’n gesonde verstand, en dis meer as wat ek van jou kan sê.” Sy blik gly van die een na die ander. “Ons drie gaan uit hierdie oerwoud kom – lewend, al is dit die laaste ding wat ek op aarde doen. Ek gaan dit regkry, maar op mý manier, en of julle daarvan hou of nie, kan my nie ’n bloue duit skeel nie.”
Lucia kyk waarskuwend na Willemien toe sy paaiend sê: “Terwyl ons nou vir die volgende paar dae of weke so intiem saam sal wees, kan jy ons gerus sê … wie jy is, vreemdeling?”
Sy gesig ontspan effens en die ergste koudheid verlaat sy oë. “Ek het al gewonder of niemand dan wil weet wat my naam is nie: Mark.”
“Net Mark?”
Hy glimlag. “Dis genoeg vir die oerwoud, is dit nie?”
Lucia se oë is ondersoekend. “Ja. Oorgenoeg as ’n mens dit op die keper beskou. Wat is ’n van werd in die hart van ’n tropiese oerwoud?”
“Juis.” Hy kyk na Willemien. “Net so min soos geld.”
Vir ’n oomblik is dit baie stil om die vuur. Dan lag Lucia, maar dit klink nie spontaan nie. “O ja! Ek het sowaar dáárvan vergeet! Hier iewers is ’n paar rand weggegooi!”
Hy knik. “Ja. En op die oomblik is dit sonder baas.”
Lucia glimlag stadig. “Werklik! Ek besef dit nou eers. Dis allemansgeld, nie waar nie?”
Hy glimlag fyn en stap uit die ligkring. ’n Oomblik later kom hy terug met ’n bondel klere in sy hand.
Lucia kyk vraend op. “Wat is dit daardie?”
“Dis die twee kapers se klere. Nogal redelik onbeskadig. Ek het gedink … terwyl ons so gehawend daar uitsien …” Hy hou die klere omhoog. “Hier is twee broeke en twee hemde …”
“Ek wil nie daarvan hê nie, dankie,” sê Willemien met afgryse in haar stem en sy ril openlik. Sy kan haar die prentjie so goed voorstel: hoe hy die klere uitgetrek en eenkant gesit het en toe die halfnaakte liggame oor sy skouer gegooi en rivier toe gestap het … Sy loop liewer kaal voor sy daardie klere aantrek!
Weer rus sy oë koud op haar. “Dis jou saak as jy soos ’n sekskat deur die oerwoud wil loop, maar ek gaan beslis een van die hemde aantrek. Myne is flenters.”
Bedaard begin hy die toiings van sy lyf afskeur en stilswyend sit die twee vroue en toekyk. In die lig van die vlamme kan hulle die spiere op sy bors en boarms sien speel.
Willemien bestudeer hom noukeurig soos hy in die lig van die vlamme afgeteken staan. Hy is ’n fris man en in die speling van die spiere kan sy sien dat hy ook fiks is. In die rooi lig van die vuur sien sy die sonbruin borskas wat afloop in smal heupe. Daar is tekens van staalharde, geoefende weefsel onder die vel.
Stip bestudeer sy die gesig. Ook in die gelaatstrekke is daar ’n gebeitelde hardheid wat jy nie kan miskyk nie. Iets vertel haar dat hierdie man heeltemal koelbloedig sal raak as hy in ’n hoek vasgekeer word. Daar is iets meedoënloos in die hoekige kakebeen; ’n genadelose keep om die lippe; ’n vasbeslote, kil lig in die donker oë.
Sy vertrou hom nie. Hierdie vreemdeling … hierdie man wat homself as Mark voorgestel het … Wie is hy werklik? Hy het dit in ’n grap probeer afmaak, maar dit was baie duidelik: hy is teësinnig om homself ten volle bekend te stel. Sy twyfel of Mark sy werklike naam is.
Nadat hy die hemp in sy broek gesteek en weer gaan sit het, sê hy: “Nou moet julle probeer slaap. Ek sal waghou en die vuur aan die gang hou. Ek sal julle môreoggend vroeg wakker maak sodat ek ’n uur of twee slaap kan inkry. Dit sal genoeg wees vir my.”
Die twee vroue gehoorsaam, want die spanning van die afgelope ure het hulle totaal uitgeput. Hulle skuif hulle so gemaklik moontlik op die gras reg, maar ondanks hul moegheid ontwyk die slaap hulle.
Lucia lê met toe oë. Vreemd, maar sy voel heeltemal veilig, selfs gelukkig. Daar was geen vreugde in haar toe sy in Madrid in die vliegtuig geklim het nie. Die gedagte om terug te gaan na Julius Cane se paleis van ’n huis wat soos ’n tronk vir haar geword het, het soos ’n donker wolk oor haar gehang. En toe word die vliegtuig gekaap … en meteens het die lewe weer interessant geword … baie interessant …
Sy glimlag, loer vlugtig na die gestalte aan die ander kant van die vuur. ’n Interessante, donker vreemdeling met die naam Mark … en ’n losprys sonder baas hier êrens … Wat verwag ’n mens meer van die lewe, Lucia Cane? Wat kan ’n vrou meer van die lewe verlang as genoeg geld en ’n man soos hierdie geheimsinnige Mark? As jy jou kaarte reg speel, hoef jy nooit weer in jou lewe teen Julius Cane se verrimpelde oumansgesig vas te kyk nie; nooit weer ’n bed met sy uitgedroogde, afgetakelde liggaam te deel nie. Daar wag dalk ’n wonderlike toekoms op jou … geld en ’n daadkragtige man. Haar glimlag word breër. Tevrede raak sy aan die slaap.
Willemien lê die tropiese nag en instaar. Sy lê doelbewus met haar rug na die vuur, maar al kan sy hom nie sien nie, bly sy intens bewus van die groot gestalte ’n paar treë van haar af, weet sy dat sy donker oë dikwels op haar rus.
Sy roer onrustig. Sy is bang, ontsettend bang en dis nie vir die oerwoud nie. Dis ’n onverklaarbare vrees wat in haar opstu. As Ian net hier was …
In die vroeë oggendure maak Mark hulle wakker en strek sy groot gestalte op die gras uit. “Julle gaan nie verder as die stroompie nie, hoor? En kyk waar julle trap.”
Nadat hulle gewas het, sê Willemien ongeërg: “Ek loop net ’n draai.”
Met Lucia se “Wees versigtig” in haar ore, verdwyn sy agter die eerste struike. Sy kyk om haar en besef dit is ’n byna onbegonne taak om selfs in die daglig in hierdie wildernis na iemand te soek. Bekommerd kyk sy om haar rond terwyl sy voetjie vir voetjie vorentoe beweeg, haar oë soekend.
“Ian!” Daar kom geen antwoord nie. In haar kommer kom sy nie agter dat sy al verder wegdwaal nie. Ian móét net hier wees!
“Ian!” Die angstige stem dawer in haar ore terug.
“Willemien!” klink daar ’n stem agter haar op.
Toe sy omswaai, sien sy hom voor haar staan, en sy snak na asem. Stadig lig hy die pistool in sy hand. ’n Kille onverbiddelikheid straal uit sy oë en die pistoolloop hang roerloos in die stilte om hulle.
Sy kan net na hom staar, vasgevang in ’n yskoue doodsangs. Het hy van sy verstand geraak? Hoekom wil hy haar skiet?
“Mark!”
“Staan stil, Willemien … of jy sterf!”
Sy staan roerloos, haar liggaam verlam tot ’n beweginglose standbeeld, maar haar verstand is meteens helder. Sy onthou die gesprek van gisteraand, onthou hoe Mark en Lucia na mekaar gekyk het toe hulle van die geld gepraat het.
Meteens is dit vir haar duidelik. Terwyl sy weg was, het hulle twee gepraat. Die twee kapers is dood. Ian is weg. Dis nog net sy wat ’n struikelblok in die pad van hul planne kan wees … in die pad van die losprys wat hier êrens lê en wag.
Vasgenael staar sy na die beweginglose pistoolloop ’n paar treë voor haar … en sy weet dat sy die dood in die oë kyk.
4
Die swanger stilte word verbreek deur die oorverdowende knal van die pistool. Terselfdertyd sien Willemien hoe Mark soos ’n staalveer op haar afskiet en die volgende oomblik duik hy haar uit die grond sodat hulle soos twee voetbalspelers oor die aarde skuif en in die gewasse beland.
Dit gebeur alles in ’n flits van ’n sekonde. Toe dit krullend