Operasie droomvrou. Jade Mc Menamin
kan ons spesifiek soek en nie onnodig tyd mors nie.”
Elmien kantel haar kop iesegrimmig na haar oënskynlik onbewuste vriend. “Óns? Soek?”
Riekert neem nog ’n sluk koffie. “Jy was tog nie eergisteraand ernstig gewees nie, was jy? Toe jy gesê het dat jy my nie kan help soek nie.” ’n Verleë glimlag word ’n jy-kan-tog-nie-nee-sê-nie-glimlag. “Jy kan my nie los om alleen te soek na die liefde van my lewe nie, of hoe, ou Mienkie? Sê nou net ek kry haar nie?” Hy sluk die laaste van die koffie af, plak die beker op die tafel neer. “Dan gaan jy jouself vir die res van jou lewe verwyt omdat jy jou beste vriend nie gehelp het om sy trouvrou op te spoor nie.”
Bliksem.
“Jy gaan my wraggies nie help soek nie!” sê hy ongelowig toe haar houding hom eindelik opval.
Stadig skud sy haar kop heen en weer.
“Regtig, régtig nie?”
Nee, skud haar kop.
“O,” sê hy afgehaal, “ek’t aangeneem dat jy my nie wou help nie omdat jy moeg was, gemeen ’n goeie nagrus sal jou van plan laat verander.”
Daar was sedert eergisteraand g’n rus vir haar onstuimige gemoed nie, Riekert Rossouw. Sy voel die bloed na haar gesig stoot toe hy op ’n sekere manier na haar kyk. Dáái kyk. Asof hy totaal en al verlore sonder haar is.
“Riek …”
Hy glimlag vir haar. En asof dit nie erg genoeg is nie, kantel hy sy kop ook nou, nes sy.
En hy het sowaar nog nie geskeer nie. Haar hart reageer oudergewoonte. Vars stoppelbaard en dáái verdomde kyk!
Bliksem.
“Ag, toe nou, Mienkie, seblief, man.”
Verlore sonder haar? Ga!
“Jý is die georganiseerde, metodiese, planmatige een … nie ek nie.” Dit lyk of hy haar in die rede wil val, maar haar hand skiet omhoog. “Wag. Wat is die woorde wat jy eergisteraand gebruik het tog? Ah! Goed gestruktureerd. Wel, ek’s nie so ’n goed ge-struk-tu-reer-de mens soos jy nie.”
“Wel, ek ís soort van goed gestruktureerd, maar jy hoef nie sarkasties te wees nie.”
Elmien lag ’n aangeplakte laggie. “Jy kan nie stry nie, jy’t vir daai een gevra.”
“Ja, goed, maar dis ’n sensitiewe saak … oukei.”
Elmien vryf oor haar oë, alte bewus van die feit dat sy nie ’n goeie nagrus gehad het nie. Haar hart is ook nog dig toegerank met iets wat soos vrees voel. “Ek sal nie weet waar om te begin soek nie, nie so deeglik soek nie … jy’t my nie nodig nie.”
“Ek hét jou nodig, mejuffrou Jordaan. Jy’s my beste maat. Ons is ’n span. Was nog altyd, sal altyd wees.”
Gmf. Altyd?
“Miskien moet ek jou herinner dat jy met studieverlof is met die uitsluitlike doel om jou tesis klaar te skryf en nie om na die spreekwoordelike naald in die hooimied te soek nie.”
“En miskien moet ek jóú herinner dat ons alles saam doen.” Hy glimlag weer oorrompelend. “Toe, kom nou, sê jy sal my help.”
Elmien staan op om vir haar koffie uit die platboomkoffiekan op die stoof te skink. Sy maak die beker wat na haar uitgehou word, ook weer vol. Dan gaan staan sy met haar rug teen ’n kombuiskas. “Wat verwag jy van my? Wat wil jy nou eintlik hê moet ek doen?”
“Dit sal gaaf wees as jy saam met my deur die lys kan gaan. Plekke identifiseer waar sy heel moontlik gereeld kom. Name en telefoonnommers kry. ’n Bietjie rondbel. Miskien selfs ’n paar van die plekke besoek.”
’n Rooi lig gaan in Elmien se agterkop aan. Instinktief wil sy nie by Riekert se soektog na die misterieuse blonde vrou betrokke raak nie. Dit kan tog net bittere gevolge hê. Sy soek in die pleitende oë na iets wat haar vrese sal besweer. Niks.
Sy haal diep asem, wel wetend dat dit meer van ’n toets as ’n soektog gaan wees. ’n Toets vir haar. “Nou goed dan.”
“Dankie, Mienkie!”
“Nie so haastig nie,” perk sy sy entoesiasme in. “Ek sal saam met jou deur die lys gaan en maak soos jy voorgestel het, maar as jy haar nie binne die eerste week vind nie, is jy op jou eie. Oukei?”
“Oukei … wanneer begin ons?”
Die bykans kinderlike ywer waarmee hy wil begin soek, pluk aan haar hart. Sy vou beide hande om haar beker. “Net nie vanoggend nie.” Sy blaas ’n paar keer oor die koffie, sluk versigtig, blaas weer toe sy besef dat dit steeds te warm is. “Vanoggend moet ek vroeër by die kwekery wees. Ek en George het ’n vergadering met die personeel oor die watertuinskou.”
Riekert strek sy arms behaaglik bo hom uit. ’n Paar fris bo-arms bult aanloklik toe sy hempsmoue terugskuif. Daai blêrrie kyk, die glimlag, stoppelbaard en arms; en dit als op ’n nugter maag! Sy slaan haar oë af, maar toe hy sy hande agter sy kop vou, loer sy tog. Net om deur die oplettende oë betrap te word.
Sy draai gou na die opwaseenheid en sit die beker met die res van haar koffie in die opwasbak neer. Hier moet sy uit. “Jy kan jou lêer môreaand bring, dan kyk ons wat ons kan doen.”
“Môreaand eers?”
“Sien dit as ’n voorsprong,” laat sy vermakerig hoor.
“Gmf!” blaas hy kamma verontwaardig, maar glimlag nietemin dankbaar.
’n Frons kreukel haar voorkop. “Wat van jou tesis?”
“Daar’s genoeg tyd daarvoor.”
“Daar is dalk, maar is dit raadsaam om jou aandag nou te onderbreek? Om die draad te verloor, uit daardie konsentrasiesone te beweeg. Ek meen, jy’t so hard gewerk om tot hier te kom. Dit sal jammer wees as jy die pad nou moet byster raak.”
“Byster raak?”
“Wel, as jy jou fokus moet verloor.”
“Ek sal nie.”
“Belowe?”
“Ek belowe.”
Party beloftes klink eenvoudig asof hulle gemaak is om gebreek te word. Die liefde is nie net blind nie, dis roekeloos. Sy onderdruk ’n sug. “Ek moet gaan.”
Sy sal hom help omdat sy hom liefhet, en om géén ander rede nie, besluit sy terwyl hulle na haar motor stap. Dis ’n hartsbesluit. Want die hart wil hê wat die hart wil hê. En die hart het boonop sy eie manier van doen.
Riekert soen haar oudergewoonte op die wang.
Sy sal hart en siel in die stryd werp. Al is dit dan met ’n lag en ’n traan. Al beteken dit dat sy hom heel moontlik gaan verloor. En as sy hom moet verloor, sal dit ter wille van die liefde – en die liefde alleen – wees.
Maar as hulle vriendskap die soektog oorleef, is hulle dalk net vir mekaar bedoel.
Sy vat aan haar wang waar sy soen nog brand.
4
“Hoekom het Ma-hulle my Elmien gedoop?”
Haar ma hou op skil aan die aartappel. Die groentemessie hang roerloos in die lug terwyl sy haar dogter verbaas aankyk. “En waar kom dít nou vandaan?”
“Ag, ek vra sommer … ek dink deesdae aan sulke goed.”
Haar ma frons. “Watse goed?” Onraad kan sy van ver af ruik. Sy kan dit in ’n hospitaal vol siekte en dood ruik.
“Ek’t net gewonder hoekom juis Elmién.”
“Hoekom wonder jy?” Haar ma se besorgdheid sit gou om in agterdog.
“Ek wonder maar net. Hoekom het julle nie iets meer romanties of eksoties gekies nie?”
“Jy wonder