Operasie droomvrou. Jade Mc Menamin
verby.”
“Hendrik!”
“Kom nou, Hester, ek’s trots op ons pragtige dogtertjie en ek dink dis dierbaar van Ma om soveel vir haar te doen en te beteken.”
“Ek dink jy mis die punt.”
“En ek dink jy oorreageer.”
“Ek wil nie nog ’n Annabel in die familie hê nie. Een is genoeg.”
“Ek dink nie jou ma is besig om ons dogter in ’n tweede Annabel te verander nie. Sy help juis om Elmien se eie persoonlikheid te ontwikkel. Sy moedig haar aan om vir haarself te dink en om op haar eie oordeel aangewese te wees.”
“Ek’s net bang Annabel se siening, haar uitkyk op die lewe, word so deel van Elmien dat sy eendag deur my ma se oë na die lewe sal kyk.”
Hendrik het haar liefdevol gesoen en toe teen sy bors vasgedruk. “Ek dink jy voel onseker en skuldig omdat Elmien en Marnus noodgedwonge bedags by Ma moet bly.”
Natuurlik het hy die spyker op die spreekwoordelike kop geslaan. Diep in haar hart het Hester tog geweet Elmien se verhouding met haar ouma is niks om oor bekommerd te wees nie. Ook dat haar bedenkinge spruit uit haar eie onopgeloste kwessies met haar ma en dat dit vererger word deur haar skuldgevoelens.
“Dis dan ’n grootmensboek!” was Elmien se reaksie, die dag toe Annabel haar aan die skatte van die planteryk bekendgestel het.
Dit was inderdaad ’n boek vir volwassenes. ’n Pragtige, lywige grootformaatboek oor tuinplante en blomme. Met kleurvolle illustrasies en glansfoto’s. ’n Geskenk van haar ouma, op haar sesde verjaarsdag. “Jy’t mos gesê jy hou van plante.”
“Ja, maar …”
“Wel, hou jy van plante, of nie?”
“Ek hou van plante, Annabel, maar ek kan nog nie eens grootmenswoorde lees nie.”
“Woorde is woorde,” het sy verduidelik, “as jy eers behoorlik kan lees, sal jy enigiets kan lees: van ’n strokiesverhaal tot die menseregtehandves.”
Elmien het nuuskierig deur die boek begin blaai.
“Sien, daar’s nie nét woorde in jou boek nie, dis propvol prente en foto’s.”
“Maar ek wil die name van die prente ook weet.”
“Jy bedoel die name van die plante?”
Die koppie het geknik dat die krulle wip.
“En jy sal ook,” het Annabel vasbeslote laat hoor. “Kom ons begin sommer dadelik. Gaan pluk vir ons ’n blom en ’n blaar, dan leer ek jou die naam.”
Elmien was gou terug met ’n goudgeel kappertjie en ’n kappertjieblaar.
“Goed, sit die blom en blaar nou langs die boek neer. So ja. Blaai nou deur jou boek, totdat jy ’n blom en ’n blaar kry wat presies nes joune lyk.”
“Hier’s dit!” het Elmien na ’n ruk opgewonde laat hoor.
Annabel het die boek geneem en met ’n wysvinger na die naam gewys. “Sê nou agter my aan: Tropaeolum majus.”
“Tro-pae-olum ma-jus,” het Elmien haar met ’n tuitbekkie nagepraat.
Annabel het die meegaande teks oor kappertjies gelees. En toe vir Elmien gestuur om nog ’n blom en blaar te gaan haal.
Toe Elmien al die plante en blomme in haar ma en ouma se tuine kon identifiseer en die wetenskaplike name ook geken het, moes haar ouma haar na haar bure en maatjies se tuine vergesel sodat sy nuwe plante en blomme kon gaan soek.
En dis daardie einste boek, meer as enigiets anders, wat Elmien vlot leer lees het. Want soos elke weetgierige en eiewys kind van haar ouderdom, wou sy uiteindelik sélf lees wat in haar boek staan. En toe sy op ’n dag vir haar ouma sê dat sy haar plantboek van voor tot agter deurgelees het, het Annabel besef dat niks haar sou keer om selfs meer te wete te kom nie. “Dis dalk ’n goeie tyd om alles wat jy van tuinplante weet op die proef te stel.”
“Wat bedoel jy?”
“Kom ons kyk hóé groen daai vingertjies van jou is,” het haar ouma met ’n oogknip laat hoor.
Hester het een middag toevallig gehoor hoe Elmien vir Marnus probeer verduidelik het wat nomenklatuur beteken. Haar hart wou bars van trots. Sy was verniet bekommerd.
Annabel het ’n gesonde balans behou. Sodra dit vir haar gelyk het asof haar kleindogter uit voeling met die gedagtewêreld van ’n kind raak, het sy haar speel-speel daarheen teruggelei. Hulle sou haar indrukwekkende versameling aandrokke en kostuumjuwele uitpak en dan opdress. Lekker kaalvoet in die voortuin teepartytjies hou met Annabel se deftige porselein, kristal en silwer. Ten aanskoue van almal in die straat.
Stringe pêrels en halfedelgesteentes naas bloeisels en blomme. Uiterlike skoonheid, naas innerlike sjarme. Werklikheid en fantasie.
Ouma en kleindogter.
Een middag na skool het Annabel Elmien by haar kombuistafel laat sit, en vir haar gesê dat sy besluit het om haar oorwegend formele tuin te herskep in ’n meer informele tipe tuin. Soos dié van die Mediterreense lande. Sy het Elmien gevra om met ’n ontwerp, werkskema en lys van materiale vorendag te kom. Dit was die begin van groter dinge. Want namate die voortuin herskep is in ’n Mediterreense tuin, het die agterplaas stelselmatig ontwikkel as kwekery.
Die inwoners van Annabel se buurt het die nuwe tuin met groot belangstelling dopgehou en vir Elmien begin vra om raad en hulp; en natuurlik het hulle ook saailinge, blombolle en steggies by haar bestel. Kort voor lank het sy ’n aardige sakgeldjie verdien.
Toe Hendrik se konstruksiemaatskappy ’n onvoorsiene terugslag beleef, moes al die Jordaans sente omdraai en inspring om ’n ekstra inkomste te verdien. Elmien het naweke by ’n kwekery in die omgewing gaan werk, maar volgehou om haar eie kwekerytjie uit te brei.
Nadat hulle finansiële posisie verbeter het, het sy steeds naweke by die kwekery gewerk en alles wat sy geleer het in haar eie onderneming toegepas. Haar ma en pa het sy vir ’n welverdiende blaaskans na ’n vakansieoord gestuur. En toe begin spaar sodat sy ’n bydrae tot haar studie kon maak.
George Papadopoulos se paadjie het hare gekruis toe sy ’n klomp houerplante vir sy vrou, Felicity, in allerhande eksotiese potte moes oorplant. Die vriendelike Griek wat tuis aangesterk het na ’n soort senuweeinstorting, het haar gefassineerd dopgehou terwyl sy hulle stoep in ’n potplantparadys omskep het. Belangstellend het hy geluister na alles wat sy oor plante te vertelle gehad het en haar daarna gereeld om hulp of raad genader.
Op aandrang van sy dokter moes hy ’n minder stresvolle werk soek, en het hy die plantplatjie wat so ’n indruk op hom gemaak het, genader met ’n winsgewende voorstel. Ná die uiteensetting van sy sakeplan, het hy sy hande oor sy maag gevou en selfvoldaan geglimlag: “I’ll be the owner of a nursery … the only one in my family.”
Na Annabel se dood het Elmien alleen gaan bly in die huis wat sy by haar ouma geërf het. Haar pa se aanbod om die plek eers op te knap, het sy van die hand gewys. Sy wou dit self restoureer. Hendrik het ’n paar waterpype en van die elektriese bedrading vervang, maar geen noemenswaardige restourasiewerk gedoen nie. Want nes die klein Elmien wou die groot Elmien alles sélf doen.
Riekert het natuurlik gehelp. En hoe meer hulle vermag het, hoe meer het hulle aangepak. Eers het hulle die pragtige ou eikehoutvloere, -deure, -kosyne en -vensterrame afgeskuur en met olie behandel. Die mure en plafonne is geverf. En later is die kombuiskaste, loodglasvoordeur en broekie-lace van die voorstoep met groot sorg gerestoureer.
Met Marnus se hulp het hulle die muur tussen die hoofslaapkamer en die en suite-badkamer uitgebreek en die pootjiesbad só geplaas dat dit ’n fokuspunt in die een hoek van die enorme vertrek sou vorm.
Riekert het ’n groot kaggel gebou om die slaapkamer visueel van die badkamer te skei.
Die restourasieproses het ’n passie geword. Húlle